Locked by you 2 [herschrijving]

56.

Evelien

Het enige waaraan ik nog kon denken was vluchten. Ik rende zo snel als ik kon en weigerde om te kijken. Ik wist dat Con me achternazat, maar had geluk dat hij me niet kon bijhouden. Al stond het geluk niet lang aan mijn kant. Ik wist niet wat er precies gebeurde, maar hoewel ik flink voorwaarts liep, kwam ik steeds uit in dezelfde kamer. Steeds weer rende ik door dezelfde deur om vervolgens opnieuw in dezelfde kamer uit te komen. Het was alsof ik in cirkeltjes liep. Ik bleef diezelfde kamer steeds in-en uit lopen. Hoe hard ik ook spurtte of welke deur ik ook nam, het werd steeds de woonkamer. 'Wat is dit?!' schreeuwde ik in paniek. Het kon niet echt zijn. Dat weeshuis bevatte niet honderd keer diezelfde woonkamer. Het zweet droop van mijn voorhoofd, ik wilde niet opgeven en bleef doorrennen. Op de achtergrond hoorde ik Con kwaadaardig lachen. 'Verspil je energie nou niet, popje... Je zit gevangen.'

'Je krijgt me niet!' hield ik vol en schakelde een versnelling hoger. Met alle laatste beetjes adrenaline probeerde ik weg te rennen, maar hoevaak ik ook door die deur naar buiten rende, ik kwam steeds weer in die verdomde zelfde kamer uit. 'Laat het stoppen!' schreeuwde ik en drukte mijn handen tegen mijn hoofd dat inmiddels ongelofelijk veel pijn deed. Uiteindelijk liet mijn lichaam me in de steek. Ik was helemaal uitgeput en viel. Met een harde klap kwam ik op de grond terecht. Ik probeerde mijn hoofd nog op te tillen en opzoek te gaan naar een uitweg, maar alles om me heen tolde. De hele kamer begon te draaien. De vloer was plots het plafond en omgekeerd. 'Wat gebeurd er met me?!' riep ik bang. Con's vreselijke gelach weerklonk als een onheilspellende echo. 'Vogeltje, gij zijt gevangen en in een kooitje zult gij hangen... Gij blijft hier, oh ja, gij blijft hier...Lieve vogel jij blijft... hier...' Dat was het laatste wat ik hoorde alvorens de muren aanvallend op me afkwamen en ik helemaal in elkaar kromp om mezelf te beschermen. Ik sloot mijn ogen en raakte bewusteloos.

Jonas

'Papa?'

Nog slaapdronken opende ik versuft mijn ogen toen Jocke aan mijn arm trok om me wakker te krijgen. Hij hield zijn knuffeltjes dat een tijger moest voorstellen stevig vast.

'Papa, wordt wakker!'

'Mm.' mompelde ik en probeerde mijn ogen weer te sluiten en verder te slapen. Ik was gewoon te moe.

'Papa, ik kan niet slapen.'

Ik opende mijn ogen weer en staarde naar de wekkerradio op mijn nachtkastje die aangaf dat het twee uur was. Ik zuchtte diep en richtte me dan weer tot Jocke.

'Waarom kan je niet slapen?'

'Ik had een nachtmerrie.'

'Waarover droomde je?' Vroeg ik al geeuwend.

'Ik droomde dat Sam ontvoerd werd door een groot en gevaarlijk monster. Ik moest haar redden, maar het monster was te sterk en ik...'

Toen hij zachtjes begon te huilen, was ik meteen klaarwakker. Niemand wil zijn kind zien huilen.

'Ik probeerde alles papa, echt alles! Maar ik kon niets doen. Het monster at haar op en gebruikte mij als tandenstoker. Ik was te laat. Ik hoorde de held te zijn, maar ik-'

'Liefje, toe... niet huilen,' suste ik en woelde door zijn warrige haren,'het was maar een stomme droom.'

'Ik was zo bang, papa. Ik wil niet dat Sam iets overkomt.'

Ik moest glimlachen. 'Je hebt een hart van goud, liefje. Je bent zo zorgzaam... en dat maakt je al een held. Zoals jou zijn er niet veel. Daarom moet je me beloven dat je nooit zal veranderen. Beloof je me dat, kleintje?'

'Belooft, papa.'

'Mijn dappere held.'

'M-mag ik bij jullie slapen?' Vroeg hij al stamelend.