Locked by you 2 [herschrijving]

40.

Evelien

Zowel Verbeke als Michael keken me streng aan als ik eindelijk de repetitieruimte in Avignon binnenstormde.

'Sorry dat ik laat ben.' hijgde ik.

'Je had belooft dat je op tijd zou zijn.'

'Sorry, ik was het vergeten.' Zei ik, nog steeds happend naar adem.

'Verbeke heeft de repetitie van je overgenomen.' Zei Michael.

'Bedankt,' knikte ik,'hoe deden ze het?'

'Ik kan het niet ontkennen, Bosmans. Je hebt die jongeren goed opgeleid. Ik stond versteld van hun talent en hoe sterk ze doorheen de jaren gegroeid zijn. Alleen dat nieuwe meisje heeft moeite om met de groep mee te kunnen.'

'Nicky, ja, maar ze doet haar best.' Zei ik.

'Ze heeft een spraakgebrek. Een schelle stem en twee linkerbenen. Ze kan niet dansen, zingen en niet eens deftig spreken. Het was een slecht idee haar bij die groep te zetten. Nicky heeft zo'n grote achterstand op de rest... Ze hoort niet thuis op een podium.' Zei Michael, maar ik schonk hem meteen een nijdige blik.

'Iedereen verdiend een plaats op een podium! Weet je wat? Ik geef haar de hoofdrol in onze volgende musical. Ik zet haar helemaal vooraan, in de spotlights waar ze thuishoort. Ik maak van haar een ster, wacht maar.'

'Dat is riskant voor ons imago, Evelien.' Hield Michael vol.

'Ongelofelijk dat je zoiets kan zeggen. Nicky heeft lef. Ondanks al haar gebreken, blijft ze doorzetten. Ze vecht. Ze is sterker dan jullie denken. Dat doorzettingsvermogen is de sleutel tot succes. Ik beloof het jullie, heren, Nicky wordt de beste zangeres, actrice en danseres die jullie ooit hebben gezien.'

Ik duwde hen aan de kant en ging de kleedkamer in. De meeste jongeren waren al weg, enkel Nicky was er nog. Ze was haar schoenen aan het aantrekken. Ze keek op en glimlachte als onze blikken kruisten. 'Goedemiddag, mevrouw Bosmans.' Zoals altijd was ze ontzettend vriendelijk. Ik glimlachte terug en ging naast haar op het bankje zitten.

'Hoe ging de repetitie  vandaag?' Vroeg ik haar.

'Zoals altijd,' grinnikte ze,'vallen en weer opstaan.'

'Het lukt je wel.'

'Met alle respect, maar ik krijg die danspasjes maar niet onder de knie. Ze zijn veel te moeilijk. En die noten... veel te hoog.'

'Hé, niet opgeven. Je kan dit, Nicky.'

'Waarom ben je de enige die in me gelooft?' Zuchtte ze.

'Ik zie talent in jou. Je moet het alleen zelf nog zien.'

'Het enige wat ik zie als ik in de spiegel kijk is iemand met te onmogelijke dromen.'

'Niet is onmogelijk. Wij maken het onmogelijke, mogelijk. Ik zal je helpen. Ik geef je privélessen en een paar van mijn handige tips. Voordat je het weet sta je in Broadway te shinen.' Lachte ik en gaf haar een duwtje met mijn schouder. Ze glimlachte.

'Je bent mijn voorbeeld, mevrouw Bosmans. Als ik nog maar een beetje op jou zou lijken...'

'Jij moet vooral jezelf blijven, want je bent prachtig hoe je bent. Trouwens, noem me gewoon Evelien. Niemand noemt me "mevrouw". Bah, dan voel ik me meteen oud.'

'Oké, Evelien.' Lachte ze.

Ze keek op haar horloge en sprong plots recht. 'Ik moet gaan,' zei ze gehaast,'ik ben al te laat.'

'Te laat waarvoor?' Vroeg ik nieuwsgierig.

'Ik... ik heb een afspraakje met een jongen.'

'Oh, wat schattig. Is hij knap?'