N I C Ò L E

Καταιγίδες

Πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Ναι, μία από αυτή ήταν η μέρα της δίκης μου γέννησης. Τη μέρα που ο Τζέικομπ απλά αποφάσισε ότι του είναι πολύ δύσκολο να γίνει πατέρας και έφυγε. Μας παράτησε. Με παράτησε. Με απέρριψε χωρίς καν να με έχει γνωρίσει.

Όσο κι αν μισώ που το λέω, σκέφτηκα πως, ίσως, ο Τζόι να έκανε το ίδιο. Αν ένα πράγμα με έμαθε ο Τζέικομπ είναι πως δεν μπορώ να εμπιστεύομαι κανέναν. Θέλω με όλη μου την καρδιά να πιστεύω πως ο Τζόι ποτέ δε θα άφηνε την Τζολίν, πως θα την στηρίξει και θα τη βοηθήσει και θα είναι δίπλα της και θα είναι ένας καλός μπαμπάς.

Όμως είναι τόσο νέοι, δύο εικασάχρονα παιδιά, φοβισμένα, με ένα μωρό και οικονομική στήριξη μηδέν.
Πώς στο διάολο θα τα καταφέρουν;

-Σκέφτεσαι την έκτρωση; Τη ρώτησα ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα μέσα από τα δόντια μου.

Ο Τζόι της κράτησε το χέρι και τον κοίταξε συγκαταβατικά.

-Όχι. Μου είπε εν τέλει. Δηλαδή, μάλλον όχι. Τέλος πάντων, Νικόλ, δεν πρέπει να πεις τίποτα εντάξει; Θα πρέπει να πάμε πρώτα στο γιατρό να επιβεβαιωθούμε χίλια τοις εκατό.

-Έχεις το λόγο μου, αλήθεια.

Η αδελφή μου έτριψε το μέτωπο της κουρασμένα και κοίταξε μπροστά.

Η διαδρομή συνεχίστηκε στα μουγγά,  μέχρι που ακούστηκε ο ήχος των ειδοποιήσεων από το κινητό μου. Κανείς από τους άλλους δύο δεν κατάλαβε τίποτα, ήταν ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις.

Κοίταξα την μπάρα ειδοποιήσεων με περιέργεια πρίν ανοίξω το μύνημα. "Ο χρήστης Tom Drim σας έστειλε μια φωτογραφία" ήταν αυτό που έγραφε. Ένας ξαφνικός πόνος στο στήθος, σαν απότομο χτύπημα, η ανάσα μου κόπηκε, όλα ασυναίσθητα, χωρίς κανένα λόγο.

Θα ήταν η εικόνα που μου ζήτησε να του φτιάξω.

Διάβασα την πρόταση άλλες δύο τρεις φορές για να σιγουρευτώ, η καρδιά μου είχε ανεβάσει παλμούς χωρίς να το θέλω. Και μετά ανέβασα κι άλλους παλμούς γιατί αγχώθηκα, γιατί δεν ήθελα, όχι δεν ήθελα καθόλου, δεν είχα χρόνο για τέτοια.

Δε θα χωρούσε κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Ειδικά αυτή τη στιγμή, είχα πολλά να σκεφτώ.

Άνοιξα την εφαρμογή, κοίταξα τη φωτογραφία στο προφίλ του και έκλεισα γρήγορα το κινητό μου. Το γύρισα απότομα από την άλλη πάνω στο πόδι μου. Ήταν μια κίνηση μηχανική, φόβου, λες και δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου στο να μην ξανανοίξω το κινητό και να κοιτάξω κλεφτά άλλη μία φορά το μύνημα.