N I C Ò L E

Κλαψε

Η πρώτη, για τελευταία φορά μέρα του σχολείου πήγε όπως αναμενόταν.
Κατά διαβόλου.

Ξύπνησα το πρωί όπως πάντα, με την απαισιοδοξία αποτυπωμένη σε κάθε μου κίνηση.

Σηκώθηκα και τεντώθηκα. Κοίταξα το σώμα μου στο καθρέπτη. Αδιάφορο όπως πάντα. Τα κόκαλα μου διαγράφονταν στην μέση και στο κάτω μέρος του θώρακα, το στήθος μου μικρό και ελαφρώς πεσμένο, παρόλη τη νεότητα τών χρόνων μου, η λεκάνη μου αρκετά φαρδιά αλλά αδύνατη. Το μόνο ίσως καλό στο σώμα μου ηταν τα πόδια μου. Τουλάχιστον αυτό λένε η μαμά μου και οι αδελφές μου.

Χώθηκα κάτω από την ντουζιέρα βαριεστημενα και σιγομουρμουριζα το chop suei.

Τυλίχτηκα με έναν αναστεναγμό βαρεμάρας με μία χνουδωτή πετσέτα, και έβαλα μια στέκα στα μαλλιά μου για την περιποίηση του προσώπου μου.

Παρατήρησα πως είχα ακόμη λίγα σπυράκια από την ακμή μου, αλλά ελάχιστα ώστε να μην φαίνονται άσχημα. Τα μάτια μου φάνταζαν τεράστια σε σχέση με το κοκαλιαρικο πρόσωπο μου.

Πρόσθεσα την κλασική μαύρη σκιά γύρω από τα μάτια μου και το διάφανο λιποζαν στα χείλη μου.

Όλα έμοιαζαν όπως κάθε μέρα. Φυσιολογικότατα.
Όμως αυτός ο κόμπος στο λαιμό παρέμενε. Τα χέρια μου ελαφρώς έτρεμαν από τη νευρικότητα.

Μόλις βγήκα από το μπάνιο φόρεσα ένα αρκετά μακρύ μπλουζάκι για να κρύψω τα απαραίτητα και βουρτσισα τα μαλλιά μου.

Η μητέρα μου, χτύπησε ρυθμικά την πόρτα μου.

-Μην μπεις, φώναξα.

-Σου έχω φτιάξει βάφλες! Είπε τραγουδιστά.

-Ωραια, είπα αδιάφορα, αλλά από μέσα μου πανηγύριζα. Ήδη φανταζομουν την Μερέντα να κυλά πάνω στις αφρατες βαφλιτσες μου και να λιώνει.

Έπιασα τα μαλλιά μου σε μια χαλαρή, χαμηλή αλογοουρά και πήγα στην κουζίνα.

- Καλημεεεεερα! Είπε ενθουσιασμένα η μητέρα μου.

-Καλημερα κορόιδο, μου είπε ή κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδελφή μου, η Τζολίν.

-Μμμγκαλημελα, απάντησα μπουκωμένη με μια χούφτα δημητριακά.

-Ποσο δε σε λυπάμαι που πας σχολείο. Είπε η αδερφή μου.

-Ποσο κακιά είσαι! Ανταπαντησα.

Γέλασε χαιρεκακα. " Έλα, δεν είναι τοοοοσο χάλια"

-Ναι είναι ακόμα χειρότερα.