N I C Ò L E

Do I wanna know?

Την επόμενη μέρα, παραλίγο να χάσω το λεωφορείο καθώς έκανα με το ρολόι σαρανταπέντε λεπτά, να πείσω τον εαυτό μου πως δεν πειράζει που είναι άβολα στην τάξη και πως πρέπει να κρατήσω τις απουσίες μου.

Σηκώθηκα, τεντώθηκα, έπλυνα το πρόσωπο μου, έκλαψα λίγο και φόρεσα το κάτω εσώρουχο μου. Η μαμά μου και η αδερφή μου είχαν φύγει από το σπίτι, η πρώτη γιατί δουλεύει και η δεύτερη γιατί χθές έμεινε στο αγόρι της.

Βγήκα έξω από το δωμάτιο έτσι όπως ήμουν και έβαλα έναν καφέ. Έκλεισα τις κουρτίνες για να μη με δει κανένα μάτι και άνοιξα το πρώτο ντουλάπι της κουζίνας που βρήκα μπροστά μου. Ένα κουτάκι από το αγαπημένο μου ντονατσαδικο με ένα post it πάνω του που έγραφε "καλή όρεξη, από τη μαμά" ήταν το πρώτο πράγμα που είδα και φυσικά το άρπαξα χωρίς να ερευνήσω παραπάνω τα καλλουδια που ήταν κρυμμένα μες το ντουλάπι.

Η μαμά μου μας προσέχει πάρα πολύ. Θέλει να μας κάνει συνέχεια τα χατίρια, αν και είναι αυστηρή πολλές φορές, για να είναι βέβαιη πως ήμαστε χαρούμενες και ότι δε μας λείπει τίποτα.

Δεν ήταν πάντα έτσι, σύμφωνα με τις αδερφές μου. Όταν ήταν και ο Τζέικομπ στο σπίτι ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχε τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της, απόκτημα της υπερεργασίας στο εργοστάσιο με τις σταφίδες, ούτε κοιμόταν τόσο νωρίς για ύπνο και έμοιαζε πιο φρέσκια, βαφόταν, χτενιζόταν, στολιζόταν.

Για όλα αυτά τα δεινά φυσικά και φταίει ο Τζέικομπ, ο πατέρας μου, που ποτέ δεν το αποκαλώ με αυτό το τιμητικό προσωνύμιο.

Αν μου έδειχναν έναν άγνωστο στο δρόμο και μου έλεγαν, αυτός είναι ο πατέρας σου, περισσότερο θα τον αγαπούσα.

Μερικές φορές έρχεται να μας δει, η αδερφή μου η μεγάλη , η Έλεν του έχει αρκετή αδυναμία. Ίσως και η Τζολίν, δεν ξέρω. Εγώ πάντως σίγουρα όχι.

Γιατί να του έχω άλλωστε, μόλις γεννήθηκα εγώ έφυγε. Έλειπε για κάτι μήνες. Το γνωστό, πάω να αγοράσω τσιγάρα από το περίπτερο και δε γυρίζω ποτέ. 

Μετά γύρισε και ζήτησε διαζύγιο από τη μαμά. Και από τότε έρχεται όπως είπα μερικές φορές και μας αφήνει λεφτά. Κάνει το καθηκόν του ,νομίζει, ως πατέρας.

Αρκετά με αυτόν όμως.

Εκεί, που μετρούσα πόσες μπουκιες θα με έπαιρνε να καταβροχθισω το ντόνατ μου χτύπησε το κινητό μου. Το Do I Wanna Know των Arctic Monkeys ήχησε στα αυτιά μου.