STRAWBERRY WINE (COMPLETED)

Chapter 14

Ring

Kara was half closing her eyes when they reached the hospital, kakabukas pa lang ni Dange ng pinto, may mga doktor na agad, she was carried again and put into the stretcher, nakikita niya pa rin ang mukha ni Dange na hindi mapakali. He kept on cursing.

She let go staggering breathes, hinawakan nito ang kamay niya.

"Huwag kang matakot Kara, I will stay outside the operating room. Babantayan kita ha... Don't worry."

The metal parts of the stretcher clinked as they began to pushed it to the emergency, tumango siya kay Dange, ipipikit na lamang sana niya ang mata ng may isa pang taong humabol  sa stretcher na lulan niya.

"Antonella..."

She recognized him immediately, na sa kalagitnaan ng pagtulog at pagkagising ay tila napakaganda ng boses nito.

Sinikap niyang imulat ng buo ang mata nang maramdaman niya ang mahigpit na hawak sa kanyang braso, pinalitan nito ang hawak ni Dange.

The touch was familiar, the warmth is healing.

Bumilis lalo ang pagtulak at nang tuluyan na niyang maibukas ang mata ay nakita niya si Yusuf, kahawak ang isang kamay sa kanya, ang isa ay sa stretcher, tila mas mabilis pa ang pagtakbo at mas malakas ang pagtulak kesa sa mga nurse at doktor.

"Yusuf..." it's almost an air puffed out. "You're here."

"I am here... I will be here."

She nodded repeatedly before showing a faint smile, sa totoo lang takot siyang sa mga operasyon, ngunit wala na siyang mapagpipilian.

"Come out safety. Hindi ako aalis... Sasalubungin kita rito." Bilin nito.

His hand slowly slipped, ngunit bago pa siya makapasok sa OR ay nakita niya pagsabunot nito ng ilang beses sa buhok at pagkwelyo nito kay Dange.

Masyadong mabilis ang pangyayari sa loob, basta nalang ay nawala siya sa kamalayan at nasa kwarto na siya nang magising uli.

It was afternoon when she woke up, the can see the rays of sunlight peeking on the window of her private room. Nakaharap ang kanyang kama sa bintana kaya naman ay nakikita niya iyon.

She tried to move an inch but the surge of pain immediately stopped her. The pain...it reminded her of that dreadful moment, the blood, Dange running frantically with her and him, calling Yusuf... and Yusuf came and help the doctors pushed her stretcher.

She looked around, no one's inside this huge hospital room except her.

Because of the pain from her back, she remained unmoving on the bed, waiting for someone who'd come, at hindi nga siya nabigo, about five minutes later, the doorknob twisted, pumasok mula doon si Yusuf.

His face was unsmiling while handling a basket of full bloom flowers.

Nais niyang matawa. Ngayon niya lang nakita ang mukha nitong ganito, inis na inis, lukot ang mukha.

Nang makapasok ito nang tuluyan ay agad na dumako ang paningin nito sa kanya, nagbago bigla ang lahat ng ekspresyon nito.

Mabilis itong lumakad papunta sa kama niya, inilapag nito sa kanyang gilid ang basket.

Ilang segundo muna nito siyang tinitigan bago umupo saka dahan-dahang hinapuhap ang pisngi niya.

"Are you okay?" Tila ingat na ingat ang tinig nito. "How are you feeling? Masakit ba likod mo, wait, I'm gonna call the doctor, okay?"

She nodded. His hand slided down to hers, slowly exploring each of her fingers, while reaching out for the telephone from the bedside table.

Her eyes fixated on their hands, she can feel Yusuf's warmth, ang maliliit at makukulit na pagdaloy ng kakaibang init ay ramdam na randam niya.