სინათლე შენს თვალებში

3

მანქანაში ჩავჯექით.სახლში იმაზე მალე მივედით ვიდრე სახლიდან აქ.

თავს ისე ვატრიალებდი,თვალებს ისე ვაცეცებდი გეგონებოდათ რამეს ვხედავდი.როგორ მინდოდა შემძლებოდა.

მანქანა გაჩერდა,როგორც ჩანს,მივედით.

სახლში შესულებს დედაჩემი შემოგვეგება,სამსახურიდან დროზე ადრე დაბრუნებულა.

-გამარჯობა ქალბატონო სუმინ.-მიესალმა თეჰიონი დედას.

-გამარჯობა თეჰიონ.ცოტა ხნით შემოდით,ყავას და ხილს შემოგთავაზებ.-დარწმუნებული ვარ დედა იღიმის.მე კი როგორ მინდა მისი ღიმილის დანახვა.

-სიამოვნებით.

მე უბრალოდ ვიდექი.
სადღაც ვიხედებოდი.

-ჯონგუკ,შენც მოდი შვილო.თუ დასვენება გირჩევნია?

-მეც თქვენთან ვიქნები.-გავიღიმე.

ზედმეტად ბევრს ვიღიმები იმის ფონზე რომ არ ვიცი როგორია ის?
იქნებ სულაც არავის მოწონს.

მისაღებში დავსხედით.დედამ მასწავლებლის გვერდით დამსვა.

მე კი,ისევ არ მიმსჯელია.უბრალოდ შევეკითხე თეჰიონს:

-ლამაზი ღიმილი მაქვს?

ალბათ გაოცებული შემომცქეროდა.ან პირიქით.

-ზედმეტად მშვენიერი.შენ არ იცი მაგრამ,როცა იღიმი,ყოველთვის შენ გიყურებ.

-ჰმ,მადლობა.-თავი ჩავხარე.ალბათ გავწითლდი.

-მეც მოვედი.-თქვა დედამ.

თავზე ხელი გადამისვა,მაკოცა და მომშორდა.

-დღეს როგორი დღე იყო?-მერე იკითხა.

-ჩემთვის შესანიშნავი.რაღა დაგიმალოთ და თქვენი შვილით მოვიხიბლე.უბრალოდ,ორი მოსწავლე მყოლია დაბარებული და აღარ მახსოვდა.აშკარად,ჯონგუკს აწყენინეს.

ალბათ დედა მიხვდა.შეიცხადა:

-როგორ თუ...პატარავ,კარგად ხარ?