Oblique Flames Of Beauty ( Universidad de Cebu Series 1)

KABANATA X

Song

Kahit na inis parin kay Saber ay isinantabi ko na muna ang mga iyon nang mapasok na ang pangunahing kwarto ng pasilidad.

Bumungad sa aking mga mata ang iilang mga bata. Around 15 of them. With them are  their curious and innocent eyes, silently staring at us.

I couldn't help but quietly suppressed my pity. Sapagkat sa likod ng kanilang mga inosenteng titig ay hindi maikukubli ang lungkot. They were too young to experienced such misery-the unquenchable agony of being an orphan.

In some other thought, I'm still quite lucky. I may have felt the abandonment but I still have my family, while them suffered both the  revocation and the lost.

"Mga bata, ito nga pala sina kuya Saber at ate..."

The old woman from earlier gazed at me.

She was actually named Adella pero mas kilala sa tawag na Lola Ading.

Tumikhim ako at marahang ngumiti.

"Calli," I continued.

The children's faces remained curious.

"Nandito sila ngayon upang turuan kayong gumuhit at mag pinta."

Doon lamang unti-unting  lumiwanag ang kanilang mukha. Activities involved with colors will be forever a joyful recreation, especially among kids.

Bahagya akong umatras nang umabante si Saber mula sa aking likuran. In his arms are thin sheets of small canvas and a brown paperbag. Hula  ko'y doon nakalagay  ang mga pangkulay at paintbrush na gagamitin. Hindi ko man lang napansin iyon kanina.

"Ang gagawin niyo lang mga bata ay guhitin at kulayan ang mga bagay na gusto niyong ilagay sa kanbas," he instructed at isa-isang isinaayos sa mesang nasa harap ang kanyang mga dala.

Tila kumislap ang mga mata ng mga bata sa nakikita.

Humalukipkip ako at tinitigan ang naghahandang si Saber sa harap. His approach wasn't that lively but he doesn't look awkward either. Na' para bang may sarili siyang pamamaraan kung paano dalhin 'yon. Kahit na tipid lamang ang kanyang mga ngiti ay tila magaan naman ang loob ng mga bata sa kanya.

Tumulong ako sa paghahanda ng mga upuan at pagsasa-ayos ng mga maliliit na mesa.

Nang nagsimula na ang pagpipinta ay doon lamang bahagyang umingay.

Some kids giggled in excitement and some were  exchanging ideas for their subject. May tumunog ring isang masiglang tugtugin sa paligid. It actually made the setting more kaleidoscopic.

Kahit wala naman akong masyadong alam sa pagpipinta, kagaya ni Saber ay bahagya din akong naglilibot at pasimpleng ino-obserbahan ang gawa ng bawat bata.

Some were serious and painted a definite figures, some were combining colors humorously creating some imaginative abstracts and some..didn't even touch its paintbrush and just stared at the blank canvas.

Nag-iskuwat ako sa gilid ng isang batang lalaki dahil kataka-takang blangko ang sa kanya.

"Hi. Bakit wala ka pang ginuguhit?"

Its thick brows just furrowed. By the looks, he seems like an irascible one.

"I don't want to draw anything."

Sandali akong nagulat dahil sa matatas nitong pagsasalita ng Ingles.

Tsaka ko lamang napansin na medyo makinis ang kanyang balat kumpara sa iba, na para bang nanggaling ito sa isang maginhawang buhay.