Ruhuna aldığı yaralar ile daha güçlü olan, inatçılık mesleğinde master yapmış bir kız, Ezra.
Annesi ile bir kasabada yaşayan oradan kaçmak için türlü girişimlerde bulunan ve asla yılmayan bir kızdır.
Ezra'nın umudu bitince inadı başlıyordu.
Ve Ezr...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
~KARTAL BOZOK~
Sıkıntılı bir şekilde kamyonu çalıştırdım ve ısıtıcıları açtım.
"Ezra bekle geliyorum hemen." diyerek kamyonu çalışır halde bırakıp arkasına geçtim. Kasayı açıp annemin koyduğu ama kullanmadığım ince battaniyeyi valizinin üzerinden alıp kasayı dikkatlice geri kapattım.
Ezra kesin hasta olacaktı.
Kamyona geri döndüğünde Ezrayı titrerken buldum. Hemen battaniyeyi açıp omuzlarına sarınca hiç itiraz etmeden kavradı bir güzel.
"Ah be yavru güvercin'im. Biraz dayan üzerini değiştirdikten sonra sıcak bir yemek yeriz."
"Buradan çıkalım biran önce lütfen, sabaha kadar titremeye bile razıyım ama lütfen, gidelim." kafamı sallayıp kamyonu hareket ettirerek gaza bastım. Yollar boş olduğu için on dakika içinde ana yola girmiştim.
"Ezra iyi hissetmediğin zaman hemen söyle olur mu?"
"Biraz üşüyorum bir şey olmaz. İlacım var yanımda kötü olursam içerim." kaşlarım çatıldı birden. Sürekli kullandığı bir ilaç mı vardı?
"Sürekli mi kullanıyorsun, bir hastalığın mı var?"
"Hayır, sürekli kullanmıyorum. Çocuklar için uygun olan aromalı bir şurup ve ağrı kesici hap. Çok ağrım olduğunda ya da grip olacağımı hissettiğimde içtiğim ilaçlar. Malum burada yere düşsen kaldıran yok o yüzden kendi çözümünü kendin üretmen gerekiyor."
"Anladım." diyerek sustum sadece.
Bizde öyle miydi?
Değildi.
Kardeşimle hasta olduğumuzda nazımızı annem çekmişti. Düştüğümüzde annem bakmıştı. Annem bakıp büyütmüş o yedirip içirmişti bizi.
