Chapter Twenty

216 16 11
                                    


"A-and that's what happened... to me..." Sundrea said after telling him her story.

She forced a smile in front of him. Kahit na pinipiga na sa sakit ang puso niya, pinilit niyang ngumiti upang sabihing ayos na siya at maayos ang kalagayan niya.

She saw his reaction earlier. He was gritting his teeth multiple times, his eyes turning darker while she's telling him everything. It was so full of emotion that she can't name.

Suddenly, he lifted his arms and extended them to touch her face. He wipe something using his thumb... it was her tears. She didn't know it was rolling down her cheeks. She chuckled to herself. Lips can lie... but not the eyes who'd always tell the truth.

"They're not worth your tears... not even a single drop." Nanginginig sa galit ang boses na saad ni Niko.

Bumaba ang tingin niya sa kamay nitong nakakuyom sa kaliwang bahagi. Pansin niya rin ang panginginig niyon, marahil sa matinding galit.

She bit her lower lip before gasping for air. She tried to stop the tears from flowing but she can't.

"I-i'm sorry... I can't... stop..." Saad niya habang sumisigok.

Agad siyang hinila ni Niko at kinulong sa mga bisig nito. Nabigla man sa ginawa'y agad niya rin namang inikot ang mga braso sa katawan nito at isinubsob ang mukha sa dibdib ng lalaki. Doon mas lumabas ang halo-halong emosyong kaniyang nararamdaman.

Ramdam niya ang mabibigat na paghinga ni Niko, maging ito ay may matinding emosyong nararamdaman ngayon. Hindi para dito, kun'di para sa kaniya. Tila nila pinagsaluhan ang iisang emosyon.

Humagulgol siya sa bisig nito. Para siyang batang ngumangawa at nakahanap ng kakampi. Naging sarado ang isip niya sa lahat. Ang nais niya lamang gawin ay umiyak at manatili sa mainit na yakap ni Niko.

"I didn't tell you to stop crying." He said and sigh. "They say you don't always need tears to cry... but it feels better to cry with tears. It will lessen the heavy feeling on your chest. So, cry... I'm here, you can lean on me."

Hinayaan siya ni Niko na umiyak sa bisig nito. They become silent for about half an hour. It was just too hard for her. Maalala niya lang lahat ng pinagdaanaan niya, matinding pasakit na iyon sa damdamin niya. Sobra-sobra ang paninikip ng kaniyang dibdib. Tila kaunti na lang ay malapit na siyang himatayin.

But what hurts her the most? It's her child. Her baby. The one whom she carried for nine months... but didn't end up on her arms, instead, the baby's now lying on a cemetery. A meters away from her.

Hindi man lang niya nakita ng malinaw ang anak niya. Ang una't huling kita niya rito'y noong ipinanganak niya ito. It was just a glimpse but she saw her resemblance to the baby. Her pointed nose, white skin tone, and those reddish lips. Nakita niya iyon kahit saglit lang.

Hindi niya magawang madalaw ang kaniyang anak, sa kadahilanang hindi niya matanggap na wala na ito. Parang kahapon lang ang nakalipas. Agad ding kinuha ang dapat na kukulay sa kaniyang buhay.

After a while, Niko held her both cheeks and look at her directly in the eye. She saw his eyes are a bit red, indicating that he was about to cry.

"Ako na ang bahala sa lahat..." He said as he gritted his teeth. "All you need to do is to rest by my side."

Her lips quivered and hit him on his chest. "Kainis ka. Why are you so nice to me?"

Tinitigan nito ang kaniyang mukha, mula sa mata, sa kaniyang ilong at pababa sa kaniyang mga labi. Tinititigan niya lang din ang mga mata nito at may kung anong kinang siyang nakikita roon. Nagtagal din ang pagtitig ni Niko sa kaniyang labi bago ito nahimasmasan. Ibinaba nito ang kamay at nag-iwas ng tingin.

Her Lust MissionTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon