Bir kadın sokağın ortasında, arkasında bıraktığı yıkımı izlerken avucundaki çizgiler sızlamaya başlamıştı.
Adamın biri pusulasını kaybetmiş şekilde o sokaktan geçerken kimsesiz birinin mahlasını duymuştu.
Kayıp ruhların bedenlerine ulaşmaya çalışt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elime bir bıçak verseler önce geçmişimi keserdim. Sonra geçmişimden kopan parçaları yere serer onları, bıçağın bileğimden akıttığı kanla ıslatırdım. Çünkü geçmiş ruhumu kaçırmıştı ve ruhumun biraz bile olsa bedenime dokunmaya ihtiyacı vardı.
Yanlızlığın kollarında bir başına kalmış küçük çocuklara sarıldıkça boğazınıza saplanan acıyı da hissederdiniz. Bir mezarın başında oturup toprak altında kalmış ruha hikayeler anlatmaya benzer bir acıdır bu. Geçmişim ruhumu kaçırdığında da böyle hissetmiştim mesela.
Şafak sökene kadar uyuyamamış öylece yatakta debelenip karşımdaki boş duvarı izlemiştim. O duvarda önce yaşananların sineması oynamış daha sonra da muhtemel yaşanacaklar belirmişti.
Ben yaşadıklarımı uzun uzun ele alıp düşünen bir insan olmamıştım hiçbir zaman. Anda kalmayı başarıyordum. Benim için önemli olan anı kurtarmaktı. Uzun uzun düşünüp plan kurmazdım. Çünkü hayat bizim planlarımızı asla önemsemezdi.
Fakat bu gece işler değişmişti. Uzun uzun düşünmüştüm neler olabileceğini. Kafamın içindeki sesler ağır gelmeye başlayınca da düşüncelerin arasına yığılıp uykuya dalmıştım. Gerçi benim yaptığım uykuya dalmak değil de uykuya düşmekti ama...
Öğleye doğru perdelerin arasından sızıp gözüme çarpan puslu ışık zaten hafif olan uykumdan uyandırmıştı beni. Üstümdeki pikeyi bunalmışlıkla atıp yatakta doğruldum. Yeni bir gün başlıyordu, oysa bugün hava kapalıydı güneş sanki doğmamış gibiydi.
Dün ayın doğuşuna şahit olan bazı insanlar bu günün güneşiyle tanışamamıştı.
Biraz daha kendime geldikten sonra elim yatağımın yanındaki komodine uzandı. Elimle yoklayıp telefonumu aradım ama bulamayınca homurdanarak kafamı çevirdim. Komodinin üzerinde başucu kitabım, kulaklığım ve şarj aletimden başka bir şey yoktu.
Acaba salonda mı bıraktımıştım?
Elimin tersiyle gözümü ovalayarak yataktan çıktım ve salona doğru ilerledim. Dün gece eve geldiğimde çok başım ağrıyordu, tabi hâlâ ağrıyordu, bu yüzden ne yaptığımı berrak şekilde hatırlamıyordum.
Gece sökercesine çıkarıp çamaşır makinesinin üzerine fırlattığım gömleğimi alıp silkeleyerek salona girdim.
Telefonumu bulma umuduyla etrafa bakındım fakat sonuç hüsrandı. Allah bilir onu nereye fırlatmıştım. Normalde telefonumu bulmak için kendimi bu kadar yormazdım elbet gün içerisinde bir yerlerden çıkardı. Ama bugün o yarım akıllıya ihtiyacım vardı. Gitmem gereken iş görüşmelerinin rendavu saatlerini ve adreslerini oraya kaydetmiştim. Eğer geç kalırsam bir süre daha işsiz, sersefil hayatıma devam etmek zorunda kalırdım.
