"ဒီစာေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ "
နယ္ၿမိဳ႔ေလး တစ္ၿမိဳ႔ရဲ့ စာတိုက္ပံုးေလးဆီကို ပံုမွန္ေရာက္လာတတ္တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ဟာ ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ရဲ့ February လ အစ တိုင္း မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာတတ္တယ္ ။
To. Kim Do Young
စာအိတ္ေပၚက ရည္ၫႊန္း နာမည္ေလးကို ျမင္တာနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ အေထြအထူး အေရးစိုက္မေနေတာ့ပဲ အိတ္ကပ္ ထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္တယ္ ။ ဘယ္က ပို႔လိုက္သလဲဆိုတာ ၾကည့္ေနစရာေတာင္ မလို ။ သူ႔အတြက္ ဒီစာေတြက ထူးဆန္းမေနေတာ့ေပ ။
အစကေတာ့ ဒီစာေတြကို ဘယ္သူက ပို႔သလဲ ဘာေၾကာင့္ ျပန္စာမရိွႏိုင္တဲ့ စာကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မပ်က္မကြက္ ပို႔ေနရပါသလဲ ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာနက္ ေခတ္မွာ Mail တစ္ေစာင္ ပို႔ဖို႔ ဆိုတာ ငွကိေပ်ာသီး စားရတာထက္ လြယ္ကူေနေပမယ့္ ခက္ခက္ခဲခဲ စာေတြ ေရးပို႔ေနရသလဲ သူ နားမလည္ခဲ့ေပ ။ အခုထိလည္း နားမလည္ေသးေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားမိေတာ့ ။
ပန္းဝါဝါေလးေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေလးအတိုင္း စက္ဘီးကို နင္းလာတယ္ ။ ေရ႔ျွခင္းထဲမွာေတာ့ စာ တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္ ရယ္ ပန္း တစ္ခက္ ႏွစ္ခက္ရယ္ ။
စာတစ္ေစာင္က သူတို႔ နယ္ၿမိဳ႔ေလးက ဆရာဝန္ေလးအတြက္ ရာထူးတိုးနဲ႔ အေျပာင္းအေရႊ့ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ၿပီး ထိုဆရာဝန္ က လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကပဲ ၿမိဳ႔ကို ျပန္သြားခဲ့ၿပီ ။ က်န္တစ္ေစာင္ က ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ရမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဝင္ခြင့္စာ ျဖစ္ၿပီး ေကာင္ေလးက အထုတ္အပိုးမ်ားျပင္ ျပင္ၿပီးေနၿပီ ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ကေလးဟာ သူ ပဲ ျဖစ္တယ္ ။
"ဒီလို စာေတြ ထပ္ပို႔စရာ မလိုေတာ့ဘူး "
သေဘာတက် နဲ႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး စက္ဘီးကို ပိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ အရိွန္တင္လိုက္တယ္ ။ သူ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေလထဲကို ေျမႇာက္ထားလိုက္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္သြားသလိုပဲ ။
ဒီေတါၿမိဳ႔ေလးမွာ ေနထိုင္ရတာ ကိုလည္း သူအနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ ။ တစ္ေစာင္ တစ္ႏွစ္ေစာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမရိွတဲ့ စာတိုက္ပံုးဆီကို ေန့တိုင္း အသြားအျပန္လုပ္ၿပီး စာပို႔သမားေလး လုပ္ေနရတာကိုလည္း စိတ္ကုန္ေနၿပီ ။ ဒီကေန မုန္႔ဖိုးေလး ရေနလို႔သာ ။
YOU ARE READING
A letter to someone ( 90s Love)
Fanfictionနှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ February လ အစတိုင်း ရောက်လာတတ်တဲ့ စာတစ်စောင် ရှိတယ် ။ ပြန် စရာမလိုတဲ့ စာတွေ ဆိုပေမယ့် မျှော်နေမိတဲ့ စာလေးတွေ ။
