KARA +18(YENİDEN YAZILIYOR!)

-bölüm 38-( İKİNCİ SEZON)

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınnn
*bölüm eski bölümlerden kısadır.*

Hızlı geçişler olabilir.

***

(Sezen aksu- Geri dön)

**Müzikle okuyunuz**

Ateş Çetinoğlu

Ayılalı saniyeler olmasına rağmen hızlıca kalkıp Efil'e baktım. Gözleri yarı açıktı. Nefes alıyordu. Kocaman gülümsedim. Acı çekiyordu ama ben ölmediği için gülümsedim.
Yüzünü okşayıp yanından kalktım. Hala ormandaydık. Hala..

Arabadan inip anneme döndüm. Dönmemle bana sıkıca sarıldı ve saçlarımı okşadı.
Beyaz ceketinin üstünde kırmızı bir nokta yer aldığında duraksadım.
Silah sesiyle hepimiz irkildik. Annem kucağımdan kayıp gittiğinde sertçe yutkundum.

Vurulmuştu..

Kafamı kaldırıp etrafa baktım.
"Axel!"
Yüzüne bakıp bağırmaya devam ettim.
"Anne!"
Hızlıca kolunun altından tutup kendime bastırdım onu. Neresinden vurulduğuna bakmak için kafamı eğdim. Batın onu kucağımdan çekip yere yatırdığında yere çöktüm.
"Abi hastaneye götürelim!" Diye ünledim küçük bir çocuk gibi.

Batın uzun süre sessiz kaldı ve annemin bedenini izledi.
Dokunmak istediğimde beni tuttu.
"Dokunma kurşun sırtına denk gelmiş bekleyelim biraz."
Sakin oluşu beni şaşırtırken Efil'e baktım. Gözlerini açmıştı ve Adem başındaydı.

Yanına gitmek istedim fakat yürüyecek gücümün kalmadığını farkettim.
Karnını tutuyordu ve hafif hafif inliyordu.

Anneme bakıp duraksadım. Aniden kustu ve kafası cansızca yana doğru düştü.
Hiçbir şeyi umursamadan kanlar içinde kalan
bedenini kendime çekip yüzüne baktım.
"Bir şey yapın!" Diye bağırdım. "Kalk!" Dedim yüzüne bakarak.
"Kalksana! Konuş!" Konuşmuyordu.
"Senden nefret etmiyorum ben, lütfen..benim sana ihtiyacım var kalk!"

Ellerim kan olmuştu. Sanki bir denizin içindeydim ve karaya ulaşamıyordum bu gece.
Batın yavaşça nabzına bakıp duraksadı. Bende elimi boynuna götürdüğümde nabzını hissedemedim.
"Atmıyor." Dedim cevap bekler gibi.
Bir şeyler yapmak istiyordum. Onu yaşatmak .. ona ihtiyacım vardı sanki.
"Adem çabuk!" Dedim .
"Uğraşma." Diye bir ses yükseldi arkamdan . Batın'ın sesi.
"Kalbi atmıyor .Efil'e bak sen."

Annemin kucağımdaki bedenine bakıp ağlamaya devam ettim.
Yüzü bembeyazdı. Dudakları aniden morarmıştı.
"Hayır." İtiraz edecektim.
Onu daha da sıkı kucaklayıp arabaya bindim. Adem sürücü koltuğuna oturduğunda herkes arabaya bindi ve kapılar kapandı.

Ormanda yavaşça ilerlerken dikkatlice yüzüne bakmaya devam ettim.
"Anne." Dedim. Tek yapabildiğim buydu..
"Anne affettim ben seni."
Bedeni cansızca benim kucağımdaydı. Ama ölmeyecekti.

"Anne affetim diyorum hadi kalk.."
Kafamı kafasının üstüne koyup yola bakmaya başladım. Acı bir durumdaydım. Acınası.
Yıllar önce ölmesi için dua ettiğim kadının şu an ölmemesi için yalvarıyordum.

Kafamı yavaşça arkaya çevirdim.
"Ecem?" Dedim Efil'in durumunu sorarcasına . Ecem Efil'in elini okşarken bana baktı.
"Daha iyi ama çok kan kaybediyor hızlı olsak iyi olur."

Kafamı sallayıp Efil'e bakmaya devam ettim. Batın bir yanında Ecem bir yanında oturuyordu.
"Efil beni duyuyor musun?"
Elini haraket ettirip gülümsemeye çalıştı ama yapamadı.
"Hıhı." Diyebildi.
"İyisin.." dedim.