Programmed Wife

Chapter 4

To whoever thought of the saying "Never say never",  Rui has a few words to say. Hindi niya inaasahan na ang kasabihan na ito ang magiging mortal niyang kaaway ngayong huling linggo nalang ni Albert sa Pilipinas.

He never would have thought that he will be doing this, having a female secretary.  Rui has a very special condition, it is not literally gynophobia, but once he gets close to a woman that he doesn't fully trust, he has serious and dangerous panic attacks. Malala ang anxiety niya kahit na makasalubong lang niya ang babae sa daan, kakabahan na siya agad. 

He knows very well how this condition of him was developed. Alam niya kung ano ang nangyari, kung ano ang sanhi. But to treat it, he knows nothing. Well, aside from the fact that he still isn't cured even after all the medications and non-stop therapy. Ngayon lang kinabahan si Rui sa pagpasok niya sa trabaho. 

Araw-araw isang mahabang hilera ng cubicles ang dinadaanan niya patungo sa likod hanggang sa office niya. Dito ay sinasalubong siya ng hindi mabilang na mga babaeng empleyado niya. Walang kaso sa kaniya 'yon, sa totoo lang ay tiwala siya sa mga empleyado niya na babae, lumalayo lamang siya at umiiwas sa pagdadagdag dahil natatakot siya. 

Rui took a deep breath while adjusting his seat in front of his office table. Napapapikit pa nga siya, iniisip kung tama ba itong gagawin niya. 

"I swear, I should've just killed him, " he started talking to himself while thinking at his cheeky assistant.

Wala pa ang ibang tao sa office ngayon, he got in earlier than usual. Sinusubukan niya na paghandaan ang araw na hindi niya alam kung ikatutuwa niya o pagsisisihan nang malala.

"What the f*ck was I thinking anyway? She was just standing, ready to leave. Why the f*ck did I tell her to start working?" napahinto siya sa pagsasalita nang mapansin niya ang sariling reflection sa salamin ng lamesa. 

"Oh wow, I'm losing it already. I'm talking to myself, what the heck?"

Tinapik-tapik ng binata ang guwapo niyang mukha, pinipilit na gisingin ang sarili. He glanced at the clock on his side. It is currently fifty minutes after seven. Close to the start of their working hours. 

Gaya sa inaasahan niya, saktong pumasok si Albert na may malawak na ngiti sa mga labi. Parang alam na agad nito ang laki ng kasalanan at handa na sa mga kamay niya ang tasa ng kape at isang maliit na box, nakikilala ni Rui ang tatak nito.

"Ano? Susuhulan mo ako ngayon d'yan sa paborito kong croissant?"

"Bossing Rui naman, sa tingin mo ba susuhulan lang kita? Hindi ba puwede na malay mo, naisip ko lang na ibigay sa'yo, almusal!" 

Albert smiled cutely at Rui na nakita naman ng binata bilang pang-aasar sa kan'ya. 

"'Wag na 'wag mo ng uulitin yan, nakakasuka," he scoffs. "Anong oras na? Unang araw nang kapalit mo, late agad?"

"Anong late? Nauna pa nga siya sa akin. Nando'n sa labas inaayos na 'yong desk niya."

"What?"

"Oh ano, tameme ka ngayon? Siya nga ang bumili niyang paborito mo. Nadaanan niya raw."

"How the f*ck did she know that this is my-"

"'Wag ka ngang assuming, feeling mo naman alam niya. Nagkataon lang," Albert giggled while lecturing his boss.

"Hey, Albert," Rui called. The secretary looked at him with a very confused face, as if asking him what he wanted to say. 

"Have you forgotten that I still have your last salary?"

Mabilis na nagbago ang expression ni Albert. Kung kanina ay parang may halong judgement at pang-aasar, ngayon kulang nalang mag bow ito para lang maipakita ang paggalang kay Rui.