Τα δικά μου ποιήματα

Τα τέσσερα αδέλφια

Στις εποχές τις παλιές,

που εποχές δεν υπήρχαν,

ένα παιδί ξεχωριστό

είχε μια ιδέα.

Σκεφτήκε τον χρόνο τον μεγάλο

να τον χωρίσει, να τον σπάσει,

μα ένα πόβλημα μεγάλο του έκοψε την φόρα.

Ποιος θα κυβερνά τα σπασμένα τα κομμάτια;

Και σκεφτοτανε ώρες πολλές,

μα λύση δεν έβρισκε.

Και τότε η κυρά των ουρανών

τον χρόνο του έδωσε να κυβερνά.

Και τότε έφτιαξε με λόγια μαγικά τέσσερα παιδιά.

Τρία αγόρια ξεχωριστά,

μα το πιο ωραίο και φωτεινώ ήταν το τελευταίο,

ένα κορίτσι χαμογελαστό.

Και σαν ήρθε η ώρα τις εποχές να ονομάσουν

τα τρία αγόρια όνομα αμέσως βρήκαν.

Μα το κορίτσι το σκέφτηκε πολύ,

μέχρι που ένα βράδυ το βρήκε.

Τους μάζεψε όλους και τους είπε

χώρις να βιάζεται πολύ

" Ο Χειμώνας

είναι εποχή άγρια, παγερή,

το Φθινόπωρο

είναι εποχή που χάνεται η ζωή

και το Καλοκαίρι,

όλα είναι ωραία,

για την εποχή μου, που θα είναι εποχή αναγέννησης, χαράς

και θα αρχίζει η σπορά

και θα ανθίζουν τα λουλούδια,

διάλεξα, με σκέψη πολλή, το όνομα Άνοιξη."

Και από τότε κάθε χρόνο γυρνάνε γύρω απ' τον κόσμο τα τέσσερα αδέλφια,

τα καλά των εποχών τους μοιράζουν σε όλους,

μα εκεί που χτίσαν τα παλάτια τους,  

η δική τους εποχή κυιαρχεί.