Τα δικά μου ποιήματα

Ο ήχος της θάλασσας

Εδώ, στο σπίτι του ήλιου
στο καταφύγιο του φεγγαριού,
σιγοτραγουδάνε οι σειρήνες
και ψηλά στον ουρανό
στη δυση του ήλιου
ο Όσιρης κοιτά τα γαλανά νερά του Νείλου

Της θάλασσας ο ιστός μεγαλώνει
και μέσα στα ονειρα
του κόσμου όλου
ο Ποσειδώνας κάθεται
στο κοραλλένιο του παλάτι
στα βάθη του ωκεανού.

Και ψηλά στα παλάτια του Περού
η Καβιγιάσε κάθεται και ακούει
τον γλυκό ήχο του νερού
και καθώς κατεβαίνει
ποτίζει της γης τα χώματα
και οι νεκροί ξεδιψάνε.

Και εγώ που κάθομαι στην ακρογιαλιά
πάνω από κάθε μοναξιά
σαν το κύμα στο βιβλίο μου πέσει
όλοι οι χαρακτήρες ξυπνούν
και μέσα στα βαθιά νερά
ότι μπορείς να φανταστείς συζητούν.

Μα τελικά όλα κοιμούνται
και σαν η ησυχεία πέσει
ακούς τι σου λέει το κύμα της νύχτας,
που ότι και να φανταστείς
σχεδιασμένο στο φεγγάρι είναι
από της θάλασσας τα μαργαριτάρια.