Τα δικά μου ποιήματα

Το μοιρολόι των φίλων των δένδρων

Πνεύμα ευλογημένο,
που την κάθε εποχή δείχνεις
και στη ζωή απαραίτητο είσαι,
συγνώμη.

Πανέμορφο πλάσμα,
που πάντα βοηθάς
και τα βουνά συγκρατάς,
συγνώμη.

Έξυπνο πλάσμα,
που συναισθήματα δεν δείχνεις,
αλλά πονάς,
συγνώμη.

Συγνώμη που σε κάψανε,
κάποιοι που δεν ξέρουν τι αξίζεις.
Μακάρι να σε ακούγανε όταν φωνάζεις,
μακάρι να σε βλέπαμε όταν κλαις.

Μα μη φοβάσαι γυμνωμένο δέντρο,
χωρίς φύλλα θάμνε,
γιατί υπάρχουν φωνές
σε όλον τον κόσμο.

Φωνές άλλοτε σιγανές,
άλλοτε βροντερές,
μα αυτοί που σε πονούν,
τα αυτιά τους κλείνουν.

Και όλοι οι φίλοι σου θρυνουν,
με δάκρυα στα μάτια.
Μα τι να κάνουμε,
αφού κανείς δεν έχει ξαναγεννηθεί.

Αυτό το ποιήμα το σκέφτηκα ενώ περνούσα από τα καμένα δέντρα στην Αθήνα σε μια βόλτα σε κάποια ξαδέρφια του πατέρα μου.