Selam güzeller, sonunda finale geldik, aslında gidişat böyle olmayacaktı ama yapacak bir şey yok.
Diğer bölüme hiç yorum yapılmadı, açıkçası çok üzüldüm. En azından final bölümüne yorumlarınızı bekliyorum.
Belki bende bir şekilde iyi hissederim.
İyi okumalar
Can Yücel șöyle diyor ; Güle sormuşlar: Neden dikenlisin? Beni yalandan değil gerçekten seven tutabilsin diye. Uzun zamandır bu sözü çok düşünür dururum, bende seni tutabildim mi Taehyung? Gerçekten seviyordum seni, ellerimin kanaması inan hiç umrumda olmadı, senin dikenlerin benim ellerimi hiç acıtmadı
Ama kalbimi çok acıttı...
Yüreğimin en orta yerinde bıraktığın bu dikenler hâlâ batıyor bana sevgilim, nefes aldıkça kanıyorum, hoş sensiz gerçekten nefes alıyor muyum?
"Taehyung bak bugün sana neler aldım, en sevdiğin şeyi. TABİKİ ÇİLEKLİ SÜT" her gün böyleydi işte, her geldiğimde o camın önünde dikilir, bahçedeki kiraz ağacını izler dururdun. Sonra ne mi olurdu Taehyung?
"Siz kimsiniz?" her gün bir diken daha batırırdın kalbime, iki kelime nasıl yakar insanın canını böylesine, sen beni tanımıyordun çiçeğim, gözlerindeki yabancılık deli gibi canımı yakıyordu, bana yabancı bakıyordun sen! Yine derin bir nefes aldım, ağlamamak için türlü savaşlar veriyordum içimde. Ama sesimin titremesine engel olamıyordum işte
"Kim Seokjin, Seokjin'in" birkaç dakika kısaca kendimi tanıtıyordum, sonra beraber vakit geçiriyor, yemekler yiyor ve belki bahçedeki kiraz ağacının altında oturuyorduk. Ha nerdeyiz merak ediyorsun değil mi? Söylediğimde bana kırılır yada kızar mısın bilmiyorum ama seni hastaneye yatırmak zorunda kaldım, yemin ederim hiç istemedim ama mecburdum
Zaten hayatımda en çok mecbur olmaktan nefret ederdim...
Beni unuttuğuna kırılıyorum, bakma sen bana. Ama sen kendini bile unutuyorsun artık, adını ben söylüyorum sana. En küçücük yaşamsal faaliyeti bile unutuyorsun çoğu zaman. Tuvaletini yapmayı bile... Benim çalışmam gerekiyordu ve seni evde yalnız bırakmazdım, ne kötü bir bahane değil mi?
Ama tanrı şahidim, seni görmeye gelmediğim tek bir günüm dahi olmadı. Olamaz da, olmasın da...
Şu odanın kapısını her açıșımda deli gibi bir korku sarıyor içimi küçüğüm, ya bir gün seni o camın önünde bulamazsam? Bu korku beni mahvediyor Taehyung, açıkçası bende artık pek sağlıklı birisi değilim, psikolojik destek almaya başladım, ama kendim için değil, ben kendime iyi gelmezken sana nasıl iyi gelirdim, ne yaptıysam senin için yaptım.
İnanıyorsun bana değil mi?
-
-6 yıl sonra -
Seokjin yine aynı heyecanla sevgilisini görmeye gidiyordu, hastanenin merdivenleri ikişer ikişer çıkıyordu, sürekli elindeki güle bakıp gülümsüyor, küçüğünün beğenip beğenmeyeceğini düşünüp duruyordu. Ve birkaç adım sonra Taehyung'un odasının önündeydi, yine o korku sarmıştı tüm bedenimi ve ruhunu, ama bu sefer daha güçlüydü, elleri titreyerek açtı kapıyı
"Ben geldiiii-" sonunda uzun zamandır korktuğu, düşünüp kendimi yiyip bitirdiği şey gerçek olmuştu, oda bomboştu, sevgilisi yoktu. Seokjin deli gibi oradan oraya koşușturuyor bir yandan da sevgilisinin adını haykırıyordu. Birkaç dakika sonra odaya büyük bir telaşla giren doktor, Seokjin'i sakinleştirmeye çalışıyordu
