Συραγώ
◑
Να μ' αγγίζει ο αέρας σαν το ξύπνημα μιας μέρας
κι εσύ να γελάς κουμπώνοντας το άλλο μισό της βραδιάς.
Να κουρνιάζεις στο πλευρό μου,
δίνοντας υποσυνείδητα το φάρμακό μου.
Μη χαθείς.
Είσαι ο δρόμος που διασχίζοντάς τον δεν έχασε κανείς.
Να με σήκωνε ένα κύμα,
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξέπλενε το θυμό μου.
Την αμφιβολία της -τότε- στενής μας επαφής.
Ας ερχόταν το φανάρι μου.
Να κοκκίνιζα μόνο από το άναμμα που μου προκαλείς.
Κι ύστερα,
βοήθα με να προσπεράσω τις δειλές κινήσεις μου,
έχοντας στο νου μου
τις τολμηρές κατευθύνσεις σου.
Του μυαλού μου οι εικόνες,
θα' θελα να έσβηναν σαν να' ταν πόρνες της στιγμής.
Του μυαλού μου οι ζαλάδες,
να χανόντουσαν όπως η κάρτα μνήμης της Κυριακής.
Ας έρθει η Δευτέρα,
η μέρα που θα με βγάλει από το παραμιλητό μου.
Φέρε τις χαρές,
αυτές που δημιουργήσαμε πάνω στο καρουζέλ
και ας ήταν ξημέρωμα Κυριακής
λίγο πριν επιστρατευτείς.
◑
YOU ARE READING
ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ (ON GOING)
PoetryΌταν το μυαλό εμποδίζει την καρδιά. Όταν τα λόγια χάνονται εκεί που πρέπει να εμφανιστούν. Όταν δυο καρδιές, ακουμπούν η μία πάνω στην άλλη, τα λόγια λιγοστεύουν. Τα λόγια μένουν στο κενό. Είτε σε τρώνε, είτε τα αφήνεις να σε κατευθύνουν προς το πε...
