Άλκης
◑
Γράφω για τα τέλη
και μιλώ στα κρυφά με τον Αριστοτέλη.
Παράλληλα, δείχνει να με ενοχλεί σ' αυτή τη φάση
οποιαδήποτε τείνει να μου ρίξει ματάκι.
Ματιασμένος άνδρας,
είναι αποδεκτό να μην αντιδράσει;
κακολογίες, βωμολοχίες
σ' όλα αυτά ενάντιος, ωσότου η αλήθεια να αστράψει.
Κάθε μία τάση για πολυλογία,
συγκρατώ στα δύο χέρια την φαντασία,
μην ξεφύγει
και για την αρρυθμία,
σε συγκρατώ σφιχτά στη μνήμη...
Τα μέρη για τους μόνους,
με ησύχασαν από τις θολούρες του αύριο.
Τα παιδιά από τα σπίτια,
πέφτουν ένα-ένα στου ονείρου τα κενά.
Κι εγώ θεατής
τραβώ σαπισμένα πλάνα.
Δεν βγάζω εύκολα άκρη,
με' σένα στα στήθη μου -κάποτε- μίλαγα για παντοτινή αγάπη.
Συνήθιζες να περνάς έξω από το σπίτι,
μα συμβιβάστηκες σ' αυτό με το χαμηλότερο νοίκι.
Η σιωπή μου,
παρηγορεί την απόγνωσή μου
σαν το κουλουράκι,
το ξερό
στο σκέτο ελληνικό.
Ξυπνώ,
κι σε ένα δέκατο ξερνώ, να μη σε έχω εγώ.
Η διαρκής μονοτονία με ενοχλεί σ' αυτή την φάση,
όποια τάση για πολυλογία και νοσταλγία μου προκαλεί αλλεργία.
Ό,τι λυπόμαστε θυμόμαστε
κι από θλίψη τρεφόμαστε.
Κάπως έτσι, πορευόμαστε
με ανθρώπους που σε λάθος στιγμές αποχωριζόμαστε.
Με έλεγες καλό,
μα με έκρινες μόνο οπτικά
κοίτα με πιο καθαρά,
διακρίνεις όλα εκείνα τα "κομπλεξικά";
Τι άλλο θες πια;
Δεν σου αρκεί να φυτρώνεις στον κήπο μου,
να βιάζεις τις ώρες μου
και να ασελγείς στις μέρες μου;
Συνεχίζω να διαλέγω τα λάθη,
κι ας χάνω στη πράξη.
Συνεχίζω να ανοίγομαι,
ίσως, επειδή δεν εκπαιδεύτηκα στο να αμύνομαι.
◑
YOU ARE READING
ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ (ON GOING)
PoetryΌταν το μυαλό εμποδίζει την καρδιά. Όταν τα λόγια χάνονται εκεί που πρέπει να εμφανιστούν. Όταν δυο καρδιές, ακουμπούν η μία πάνω στην άλλη, τα λόγια λιγοστεύουν. Τα λόγια μένουν στο κενό. Είτε σε τρώνε, είτε τα αφήνεις να σε κατευθύνουν προς το πε...
