Συραγώ
◑
Ρίχνω τείχη
και κάθε φορά που τα γκρεμίζω
νιώθω σα την πρώτη μας στιγμή
πάνω στο καρουζέλ μέχρι να φυσήξει το κρύο αεράκι της στιγμής.
Ξέρω δεν κάνει,
δεν είμαι εκεί να στα θυμίζω
αλλά θα πω όλα εκείνα τα δεν πρέπει,
γιατί τα εσώψυχα μου είναι τα δεν πρέπει σε αυτά τα ηλίθια πρέπει.
Μπορεί να προσποιείσαι ότι δεν θες,
μα εσύ ήσουν αυτός που ξέφευγε από τις στροφές.
Καθώς με χαϊδεύεις στα ξενύχτια,
η καρδιά γεμίζει με αναμμένα στολίδια
και ενώ έτρεχες για λογομαχία
εγώ δεν μέτραγα τα θηρία.
Ανύπαρκτος τείνεις να γίνεις,
για μία συνθήκη αδυναμίας
σα στη φωτογραφία μου πλαγιάζεις
νιώθω στο κλάμα να πλαντάζεις.
Δεν χορεύω σε κιόσκι παγωμένο,
ούτε συναισθήματα στατικά σε μια εκτενής πληγωτική διαδρομή ξοδεύω.
Δεν θα αποδυναμωθώ,
επειδή διέγραψες την δικία μας αργκό.
Η ζωή είναι μπροστά μας,
και ας έχει συννεφιά πάνω από τα σημάδια μας
στέκομαι στη σιδερένια πόρτα,
αναμένοντας το κουδούνι που θα φέρει την πιο γλυκιά στα αφτιά μου νότα.
Πόνεσες
ή απλώς δεν χώρεσες;
◑
YOU ARE READING
ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ (ON GOING)
PoetryΌταν το μυαλό εμποδίζει την καρδιά. Όταν τα λόγια χάνονται εκεί που πρέπει να εμφανιστούν. Όταν δυο καρδιές, ακουμπούν η μία πάνω στην άλλη, τα λόγια λιγοστεύουν. Τα λόγια μένουν στο κενό. Είτε σε τρώνε, είτε τα αφήνεις να σε κατευθύνουν προς το πε...
