But slowly, I'm losing faith...

Rozdział 10

Jestem łatwa. Tak. Taka właśnie jestem. Taka byłam, taka jestem, taka będę. Nie za ciekawie prawda? Nie, to nie brzmi ciekawie. To brzmi okropnie! Od tego zdarzenia minął tydzień, a ja nadal unikam Jacksona. Zerwę z nim wszystkie kontakty. Nigdy więcej tego nie zrobię. Jak ja mogłam? To było takie głupie... takie lekkomyślne!
Siedziałam w klasie na chemii i myślałam o zdarzeniu sprzed tygodnia, kiedy nauczyciel nagle pojawił się przede mną.
- Zadałem pani pytanie.
- Umm... tak, ja... czy mógłby pan powtórzyć?
- Nie, nie mógłbym. Oczekuję, że zostanie pani po lekcji.
- Oczywiście
Lekcja minęła dosyć szybko i po chwili stałam już obok biurka nauczyciela.
- Panno Collins. Jestem zaniepokojony pani ocenami. Oceny w pani poprzedniej szkole były dużo lepsze od tych. Spada pani w dół. Dlatego też zdecydowałem przydzielić pani kogoś do pomocy.
- Ale jak to? Nie do końca rozumiem.
- Ktoś będzie pani udzielał korepetycji.
- Czy jest to konieczne?
- Niestety tak.
- No dobrze - westchnęłam z rezygnacją - kto to będzie?
- Jeszcze nie wiem. Jak tylko znajdę odpowiednią osobę, dam pani znać.
- Dobrze. Mogę już iść?
- Tak. Do widzenia.
- Do widzenia.

***
Po lekcji wyszłam szybko przed szkołę i wpadłam na kogoś. Odbiłam się od czyjejś klatki piersiowej upadłabym, gdyby ta osoba mnie nie złapała. Popatrzyłam w górę i zobaczyłam ten błękit... To był Cole.

- Przepraszam. - wymamrotałam i chciałam odejść, ale coś w jego spojrzeniu kazało mi zostać. Patrzył na mnie z bólem. Szybko jednak się opanował i przybrał obojętny wyraz twarzy.

- Patrz jak chodzisz - warknął oschle i wyminął mnie pozostawiając mnie w lekkim szoku. Niektórzy mówią, że kobieta zmienną jest. Ale w tym przypadku, zasada powinna brzmieć trochę inaczej. Z tą myślą, ruszyłam w stronę domu.

Droga zajęła mi jakiś kwadrans, nie spieszyłam się. Szłam wolno. Nagle stanęłam jak wryta, kiedy zobaczyłam chłopaka stojącego pod drzwiami mojego domu. To był Jackson. Chciałam się odwrócić i odejść, ale w tej właśnie chwili natręt podniósł wzrok i popatrzył na mnie z tym swoim cwaniackim uśmieszkiem. Podeszłam do niego nerwowym krokiem. Chciałam mu powiedzieć, żeby się wynosił. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. Kiedy stanęłam przed nim, chłopak złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Odsunęłam się natychmiast.

- Co ty do diabła robisz?! - krzyknęłam poirytowana

- Jak to co? Ostatnim razem wydawałaś być chętna.

- Ale teraz nie jestem. Po co tu przylazłeś?

- Oj, kochanie. Złość piękności szkodzi. Unikasz mnie.

- Punkt za spostrzegawczość - powiedziałam z ironią

- Oj, piękna. Dlaczego jesteś taka nie miła?

Chciał mnie złapać za rękę, ale odsunęłam się jeszcze dalej od niego.

- Nie jestem twoim kochaniem, ani piękną - warknęłam

- Ktoś tu chyba wstał lewą nogą - uśmiechnął się tym swoim bezczelnym uśmiechem.

- Idź stąd! - krzyknęłam już nieźle wściekła. Co ja w ogóle w nim kiedykolwiek widziałam?

- Jeszcze tego pożałujesz - warknął i odszedł pozostawiając mnie w osłupieniu.

Co z za cham! Mocno wkurzona weszłam do domu i rzuciłam moją torbę na szafkę obok drzwi. Zdjęłam kurtkę i ruszyłam do kuchni w celu zrobienia sobie herbaty. Mag i John byli w pracy, więc byłam sama w domu. Było tu strasznie nudno. Nie wiedziałam co robić. Brakowało mi przyjaciół. Czułam się samotna. Poszłam do pokoju i zaczęłam odrabiać zadania domowe. Kiedy już wszystko skończyłam, postanowiłam poczytać jakąś książkę. Uwielbiałam czytać. Ułożyłam się na fotelu wygodnie z kubkiem w ręce i zaczęłam czytać.

O 19 Mag wróciła do domu. Zabrała się za kolację, wypytując mnie o szkołę. Tak rozmawiałyśmy do późna. Naprawdę ją lubię. Jest całkiem spoko. Poszłam na górę, wykonałam wieczorną toaletę i położyłam się do łóżka. Już jutro prawdopodobnie dowie się więcej o moich korepetycjach. Zżera mnie ciekawość. Po kilku minutach odpłynałam do krainy Morfeusza...