haremci bakir takemitchy || tokyo revengers

1.6

Mikey

Gece boyunca hiç uyuyamamıştım. Takemichi'yle olanlar yüzünden son zamanlarda pek de uyuyabildiğim söylenemezdi zaten.

İlk başlarda, onu Amerika'da yaşayan abime benzettiğim için yakın çevreme almıştım. Tanrım, Kazutora piçi yüzünden ülkeyi terk eden abim Shinichiro'yu cidden çok özlüyordum. Orta birden beri yüz yüze konuşamamıştık hiç...

Onun yokluğu yüzünden de içimdeki karanlık dürtüler zaman zaman yükselişe geçiyordu. Takemichi'nin ilk başta döndüğü gelecekte, azılı bir suç örgütüne dönüşmüş Toman'ın başıydım ve emindim ki tüm suç karanlık dürtülerimdeydi.

Son dönüşündeki geleceği az biraz görebilmiştim. Takemichi, hatırlayamıyordu ama son gelecekte de siki tutmuştum anlaşılan.

Takemichi'nin olmadığı iki yıl bile öylesine boktan geçmişti ki, gelecekte delirdiğim için hiç kimse beni suçlayamazdı. Evet, çok sevdiğim arkadaşlarım ve kız kardeşim yanımdaydı ama onun yokluğu her şeyi sikiyordu.

Diğerleriyle buluşmak için evden çıkarken içimi çektim. Onun da gelmesini tüm kalbimle istiyordum. Beni sevene dek ona yalvarabilirdim.

Takemichi'nin olmadığı iki yıl yıl içinde, ona düştüğümü fark etmiştim. Abime benzettiğim için arkadaşı olup Toman'a aldığım çocuğa geri dönülemez bir şekilde tutulmuştum. Onu sevdiğimi, onu kaybettikten sonra anlamak cidden de acıtmıştı.

"Lan," diye bağırarak düşüncelerimi böldü Baji ve saçımı karıştırdı. "Gece boyu sikmişler gibi görünüyorsun."

Her zamanki gibi Baji'nin yanında yürüyen sarışın çocuğa çevirdim gözlerimi. "Takemichi gelecek mi?"

Alt dudağını kemirip omuz silkti. "Onunla bu sabah konuştum. Kolunu kırmış dün."

Yüreğimi saran acıyla duraksadım. "Kolunu mu kırmış? Nasıl lan?"

Chifuyu da durdu ve bakışlarını kaçırdı. "Telefonu elinden kaymış, tutmaya çalışırken de balondan aşağıya düşmüş."

Siktir.

Demek bu yüzden dünden beri hiçbir şekilde çevrim içi olmuyordu. Ah, tüm suç bendeydi. Çocuğun kafasını sikip durmuştum.

Arkamdan seslenen Baji'ye aldırmadan koşmaya başladım. Bir an önce ağlak civcicimle konuşmalıydım. Dediklerim yüzünden cidden kırılmıştı anlaşılan ve işleri yoluna koymam gerekiyordu.

Apartmanına varınca zile abandım. Sonsuzluk gibi hissettiren birkaç dakikanın ardından kapı açıldı ve yeniden koştum. Takemichi, ikinci katta oturuyordu zaten.

Dış kapının önünde dikilen sarışın, dayak yediği anlarda bile böylesine çökmüş ya da karamsar görünmezdi. Sikeyim, benim yüzümden acı çekiyordu belli ki.

Soluğumu düzeltmeye çalışıp bakışlarımı kaçırdım. "Konuşabilir miyiz?"

Uysalca geriye çekildi ve salona dek sessizce yürüdük. Annesi her zamanki gibi evde yoktu sanırım.

Koltuğa oturunca alçıdaki koluna kaydı gözlerim ve canım daha fazla acıdı. "Üzgünüm."

"Neden üzgünsün, Mikey-kun?"

Düşüncelerimi toparlamaya çalıştım. "Benim yüzümden kolun kırılmış. Chifuyu durumu anlatınca seni görmek istedim."

Birkaç defa yutkunup bakışlarını kaçırdı. "Benim salaklığımdı. Senin suçun yok."

Elini ellerimin arasına alıp onu iyice afallattım. "Takemichi, seni cidden çok seviyorum."

Yanakları kızardı. "N-ne demeye çalışıyorsun, Mikey-kun? Kızlardan hoşlandığını sanıyordum."

Parmaklarımı onunkilere geçirip yanağını avuçlarken ne bok yediğime dair hiçbir fikrim yoktu. Parlak mavi gözleri öylesine güzeldi ki, boğazım kurumuştu. Toman'ın ağlak kahramanı, gerçekten de çok güzeldi.

Sıcacık avucunu okşadım. "O mesaj, başlı başına saçmalıktı. Kızlardan hiçbir zaman hoşlanmadım. Sadece sen, ilgimi çekiyorsun."

Gözleri dolmuştu. "Eşcinsel değilim ben." Elini çekip kafasını çevirdi. "Hâlâ Hinata'yı seviyorum."

Ne sanmıştım ki zaten? Benim gibi sorunlu, geleceği sikip duran bir ruh hastasını seveceğini mi?

Takemichi, gerçek bir kahramandı. Oysa ben... kötülüğün kelime anlamıydım.

"Rahatsız ettiğim için özür dilerim," dedim acımı bastırmaya çalışırken ve öylece gittim.

Bir daha asla, tamamlanmış hissedemeyecektim. Onu yeniden kaybetmiştim ve bu defa ikinci bir şans sunulmayacaktı.

lan, bölüm yarına biter diyordum soranlara ama boşluk yakalayınca hallettim <3