AYSAR

67. BÖLÜM: FİNAL

I want to live in the dark river.
Flutter till I reach my dear.
Drown in the mighty, tiny bit of light,
bestowed only for me tonight.
'Cause nothing's more dearer than you,
only my hatred beats the true.
Mourn for me,
while I moan for another last breath.
Say you're here, waiting,
for my ultimate death.

Now, let me drown this time.
This all for you to call me mine.
(promise i'll make it this time.)

67. BÖLÜM

FİNAL

"Bir insan, yalnızca insan!"
Akay Vasiloğlu

İki ruhum vardı. Bir olan bedenime iki ruh sığdırılmıştı. Tanrı'nın günahı: Bir dünyaya; bir katil, bir maktûl vermişti.

Katilin elinde hep bir silah vardı; ya da bıçak, ya da çakmak, ya da zehir. Maktûlün hep duyguları vardı; hatta insanlığı, hatta ailesi, hatta kendisi. Katilin elinde hep bir cinayet silahı vardı. Ama maktûl, öldürüldüğünde her şeyini kaybetmişti. Her şeyimi kaybettiğimde, 5 yaşındaydım.

Kendimi kaybettiğimde ise 13.

Her şeyimi kaybettim, ve hiçbir şeyimi kazandım.

Ellerimde hayali kanlar, kalbimde gittikçe artan cesetler; aklımda kahkahalar, çığlıklar vardı artık.

Öldürdüm, öldürdüm... Öldürdüm ben! 13 yaşında bir kız! Öldürdüm çünkü ben ölmedim! Öldürdüm çünkü o gece o nehirden sağ çıktım! Ben bir katil oldum, çünkü içimdeki katil beni öldürmeyi beceremedi! Çünkü o katil beni sevdi. O, beni sevdi. Tanrı da kullarını severdi. Ama bana böylesine bir çaresiz döngü verdi. Bu döngüde, çaresizliğimde çırpınmaktan başka bir şey yapamadım. Çırpınıyordum, çünkü batmıyordum. Batmıyordum evet, ben sadece diğerlerini yanıma çağırıyordum. Çırpınıyordum, çünkü yardıma ihtiyacım vardı. Yardıma gelenleri kendimle birlikte suya çekiyordum evet, çünkü bana yardıma gelmişlerdi.

Basit bir oyun gibiydi. İnsan olamayacağım için diğer iki seçenekten birini seçmem gerekmişti. Maktûl olmamak için de katil olmuştum. Ama ne karakterimi kendim seçebilmiştim, ne de o karaktere büründüğümde bir oyundaydım.

Ama sonra... Ellerimdeki o kanlar gitti, cesetlerin yanında birkaç canlı insan barınmaya başladı, sesler sustu. Kendimi, yalan kadar gerçek bir dünyada buldum. Sadece bir anlığına da olsa...

Ben yeniden insan oldum. Bir anlığına da olsa.

Ne bir katildim artık ne de bir ölü. Bu zamana kadar ikisinden başka bir şey olmayı bilmiyordum halbuki. İnsanlar öldürürlerdi, insanlar ölürlerdi ama bilirsiniz! Katilleri kimse insan olarak görmez, ölüler de sadece kadavralardır artık. Ben insan değildim, onlar beni değiştirene kadar. Ellerimdeki hayali kanları görmelerine rağmen yüzüme bakmaya devam edene kadar, ceset sandığından başka bir şey olmayan kalbime sarılana kadar, aklımda hayalini kurduğum şeyler olana kadar...

Ama dedim ya, bunlar sadece bir anlığına gerçekleşti. Çünkü ben yine bir yerimde katil, bir yerimde maktldüm ve bu mesleklerden hiç kurtulamadım.

Bir ruhumu, beni kurtaranlardan birine armağan ettim. Hangisi olduğunu düşünemedim. O, ikisiyle de yaşardı. Ama ben bir taneyle yalnızca ölür ya da öldürürdüm.

2 gündür ona verdiğim ruhumun, kendi içimde mezarını yapıyor, yasını tutuyor, mezarına papatyalar dikiyordum. Ama artık tamamen kabullenmişim, gitmiş.