RUŞENDİL (TAMAMLANDI)

~~~ FİNAL PART 1 ~~~

 

  Canlarım merhaba. Final 2 parttan oluşacak. Ben yazarken gözyaşlarımı tutamadım. Umarım size de hissettiğim duyguları aktarabilmişimdir.

Evet sabah iş olmasına rağmen ilk partı yazmak ve sizlere yetiştirebilmek için uyumadım. Umarım uykusuzluğuma değmiştir.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. 🙏💜

Bu bölümü buraya kadar yanımda olup hikâyemi okuyan siz okurcanlarıma ithaf ediyorum. İyi ki yanımdasınız iyi ki varsınız.🥺🙏💜

~~~~~~~~~

İnsan canı uğruna sevebilir mi birini?
Ölüme inat tutar mı sımsıkı sevdiğinin ellerinden?
  Töreler bir gün aşkın hükmüne boyun eğer mi?
  Ve o gün tüm kavuşamayan sevdalıların öcü alınır mı mutlulukla?

  Arkalarında ailelerini, sevdiklerini, geçmiş hayatlarını bırakıp yepyeni bir hayata başlamak için töreye karşı gelen Rozerin ve Sinan, köpek havlamalarından başka bir ses duyulmayan zifiri sokağın sonundaki arabaya doğru hızla koşmaya başladılar.

Bir an önce kimse onları yakalamadan gitmeleri gerekiyordu. Önce İstanbul'a oradan da yurtdışına gideceklerdi.

Nefes nefese sokağın sonundaki arabaya bindiklerinde onları Emre ve Ruşendil karşıladılar.

Emre hiç düşünmeden son gaz arabayı havaalanına sürmeye başlarken kimse cesaret edip konuşamamıştı. Gerçi konuşacakları ne kalmıştı ki.

Havaalanına geldiklerinde uçağın kalkmasına 1 saatten az bir süre kalmıştı. Girişteki kontrol noktalarından geçtikten sonra Rozerin ve Sinan küçük çantalarını teslim edip gişe işlemlerini hallederken Emre de karısını teselli etmeye çalışıyordu.

" Sen istediğin zaman tatil diye çıkar yanlarına gideriz. Eğer gitmezlerse neler olabileceğini benden iyi biliyorsun. "

Ruşendil derin bir nefes alıp gözyaşlarını elindeki mendil ile silerek sakinleşmeye çalışsa da sakinleşemiyordu.

" Kuzumm, canım kardeşim, söz vermiştim ne olursa olsun yanında olacağım diye ama olmadı. Keşke gitmek zorunda kalmasaydım. Ailemi değil de seni böyle bırakıp gitmek öyle yakıyor ki canımı. Bana söz ver her gün telefonla görüşeceğiz. Yeğenim doğduğunda ben gelemesem de siz sık sık geleceksiniz yanıma. Söz mü? "

Rozerin Ruşendil'e sıkıca sarılıp ağlarken Ruşendil de biricik dostuna, kardeşine sarılıp ağlıyordu.

" Söz canımıniçi söz. Bakma sen bana hormonlar yüzünden bu kadar sulu gözlü oldum.  Biliyorum ikiniz için de tek çözüm buradan gitmeniz. Seni çok özleyeceğim ama sen hep benim yanımda olacaksın. Çocuğumu bana söz verdiğin gibi aramızda ne kadar mesafe olursa olsun birlikte büyüteceğiz.  Bende hakkını ödeyemeyeceğim kadar çok emeğin var. Ben helal ediyorum sen de hakkını helal et birtanem. "

" Helal olsun kuzum. Böyle bir daha hiç görüşmeyecekmişiz gibi konuşma. Daha önümüzde birlikte geçireceğimiz çok yıllarımız olacak. "

" Hormonlar işte bakma sen bana. Gidince an ve an bize haber vereceksiniz tamam mı? Merak ettirmeyin kendinizi. "

İkisi de birbirlerinden zor da olsa ayrıldıklarında Sinan da Ruşendil'e sarılıp vedalaştı. Emre de Rozerin ile vedalaştıktan sonra ikisi el ele yeni hayatlarına doğru ilk adımlarını atarak uçağa binmek üzere gittiler.

Ruşendil ile Emre konağa geldiklerinde konak halkını uyandırmamak için sessizce odalarına geçtiler. Üzerlerini değiştirip yatağa yattıklarında Ruşendil Emre'ye sıkıca sarılıp iç çekti. Gözünden akan yaşı bu defa Emre silip onu saçlarından öptü.