အခန္း (၁၁)
" ဘယ္လို။ ငါ့ကို စာမူေပးမယ္။ ဟုတ္လား ! "
မင္းခန္႔က အံ့ၾသတႀကီး ေမးၿပီး ထပ္မံ အတည္ ျပဳသည္။ ေခတ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ အခ်ိန္က ေန႔လယ္ခင္း ျဖစ္သည္။ အျပင္မွာ ေနက်ဲက်ဲ ပူျပင္းေနၿပီး သူတို႔ ထိုင္ေနသည့္ ဆိုင္မွာေတာ့ ေလေအးစက္ ဖြင့္ထား၍ အပူေငြ႕ကို မခံစားရေပ။
" နားရွိလို႔သာ ၾကားရတယ္ကြာ။ မယံုႏုိင္စရာဘဲ "
အေအးခြက္ကို ပိုက္နဲ႔ ေမႊရင္း မင္းခန္႔က ထပ္ခါတလဲ ဆိုျပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေခတ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ ေက်ာ့္ကို ၾကည့္ကာ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟလာသည္။
" ေက်ာ့္ကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္တာ မွန္သြားတာပဲ "
ေက်ာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး လႈပ္ခတ္သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ခ်စ္သူ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္ေျပာသည့္ စကား အရာေျမာက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းက ဝမ္းသာစရာပင္။ ေခတ္ တိုးတိတ္စြာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ အေတြးအာရံုထဲမွာ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ျမင္ေယာင္မိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါကို သူမွ လြဲၿပီး အျခားေသာ တစ္ပါးသူကေတာ့ သိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
" မင္းက မ်က္ႏွာလိုက္လွခ်ည္လား ေခတ္ရ ! ငါ တဂ်ီဂ်ီ ေျပာတုန္းက သံုးႏွစ္လံုး တစ္ခ်က္ မေတြဘဲ ျငင္းခဲ့ၿပီး ေက်ာ့္ဆီ အပူကပ္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းေတြ လက္ခံတယ္ေပါ့။ လူကို မေတာ္မတရား ခြဲျခားၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ထင္ေနလား "
" ဒီဇင္ဘာထဲမွာ ထြက္ခ်င္တယ္။ မင္း စီစဥ္ေပး "
" မင္းသာ စိတ္မေျပာင္းနဲ႔။ က်န္တာက ငါ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္လုပ္လို႔ ရတယ္ "
မင္းခန္႔နဲ႔ ေခတ္က ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္။ ေက်ာ့္ေၾကာင့္ လက္ခံသည္ဟု ထင္ျမင္ေနသည့္ မင္းခန္႔က စိတ္မေကာင္းဟန္ကို ဟန္ေဆာင္ျပသည္။ ေခတ္က ေျပာစရာ ရွိတာကိုသာ လိုရင္းတိုရွင္း ခ်ံဳ႕သည္။
မင္းခန္႔ရဲ႕ တကယ့္ စိတ္ရင္းမွာ အူျမဴးေအာင္ ေပ်ာ္ေနတာကို သိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ အတိမ္အနက္ကို နားလည္သည့္ ေက်ာ္ကလည္း ၾကားဝင္ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳ။ ၿပံဳးၿပံဳးေလးသာ နားေထာင္၏။ ထိုအခါမွ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ေနသည့္ ေက်ာ့္ဆီကို မင္းခန္႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္း အၾကည့္တို႔ ကူးေျပာင္းသြားရင္း ႏႈတ္ခ်ိဳ ယဥ္ေက်းေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည္။
