အခန္း (၁၇)
" ေရာက္လာၿပီလား သမီး။ ထိုင္။ ထိုင္။ ေခတ္ အသိေပးကတည္းက တီေမက ေတြ႕ခ်င္ေနတာ.. ၾကာလွေရာေပါ့ "
ေခတ္နဲ႔ အတူ ပါလာသည့္ ေက်ာ့္ကို တီေမက ခ်ိဳသာပ်ဴငွာစြာ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္သည္။ တီေမနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက ခံုမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေက်ာ္က ယဥ္ယဥ္ေလး ၿပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္သည္။
ျမန္မာဝတ္စံု ဝတ္ခဲသည့္ ေက်ာ္က ဒီေန႔ေတာ့ ရင္ဖံုးအကၤ်ီလက္တိုနဲ႔ ပြင့္ရိုက္ထဘီကို တြဲဖက္ထားကာ ဆံေကသာကို ေခတ္မီ ေၾကာ့ရွင္းစြာ သိမ္းဆည္း ထံုးဖြဲ႕ထားသည္။ အျဖဴေရာင္ ေက်ာက္ဆံထိုး တစ္ခုကိုလည္း ဖန္စီဆံထံုးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္မွာ လွပၿမဲၿမံစြာ ထိုးစိုက္ထား၏။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလး ေက်ာ့္ရဲ႕ က်က္သေရ တင့္တယ္မႈက ခမ္းနားလွသည္။ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ေနထိုင္တတ္သည့္ ေက်ာ္က ျမန္မာဆန္ေသာ ပံုစံမ်ိဳးေလးနဲ႔လည္း လိုက္ဖက္ေနျပန္သည္။
" ေက်ာ္က လွလိုက္တာ "
တီေမက ခပ္ဖြဖြ ေရ႐ြတ္ကာ မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ ေက်ာ္ကေတာ့ ခြန္းတံု႔ျပန္ျခင္း မရွိဘဲ တီေမနဲ႔သာ အၾကည့္ခ်င္း ဆိုင္ထားလ်က္။ ေခတ္ မေနသာေတာ့ေပ။ သူ႔ရင္ထဲ တစ္ခုခုကို ေပ်ာက္ရွေနသလို ခံစားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳသိပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမေနဘဲ ပြင့္လင္းစြာ အေမး ထုတ္လိုက္၏။
" တီေမ .. ညီေရာ .."
" အခန္းထဲမွာ ရွိတယ္။ သားတို႔ ေရာက္ေနတာ မသိေသးလို႔ ဆင္းမလာတာ ျဖစ္မယ္ "
" ကြၽန္ေတာ္ သြားေခၚလိုက္မယ္ "
" သြားေခၚေလ။ ေက်ာ္နဲ႔လည္း တစ္ခါတည္း မိတ္ဆက္ ေပးရတာေပါ့ "
မတ္တပ္ ထရပ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာ့္ကို ငံု႔မိုးၾကည့္ကာ --
" ေက်ာ္ ...တီေမနဲ႔ စကား ေျပာႏွင့္ဦးေနာ္။ ေမာင္ ညီ့ဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္ "
ေက်ာ္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ေခတ္ အျမန္ လွည့္ထြက္ခဲ့ရင္း အေပၚထပ္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္သည္။ မ်က္ရွေနသည့္ ဒဏ္ရာက ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ ေခတ္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းပါ။
