Baby Blue

🌼

روز بعد، وقتی بار رنگ های های جدید رو تحویل گرفت و اونا رو توی انبار چید بدون تلف کردن وقت به سمت خونه کیونگسو حرکت کرد ولی با زنگ خوردن گوشیش و دیدن اسمی که مدت زیادی بود روی صفحه گوشیش نقش نبسته بود از حرکت ایستاد.

تردید توی تک تک حرکاتش مشخص بود و فقط شوکه به شماره ای که برای بار سوم روی صفحه گوشیش به تصویر در اومد نگاه کرد.

انگشتشو به آرومی روی آیکون سبز رنگ نگه داشت و * بله* ضعیفی گفت.

کیونگسو تمام مدت منتظر اومدن جونگین بودی. تقریبا بیشتر از هزار بار به اتاقش رفته بود و به دیوار های تازه رنگ شده نگاه میکرد، لبخندی به پهنای صورت میزد و دوباره به سالن برمیگشت تا پروسه انتظار کشیدن برای جونگین رو بار دیگه طی کنه.

دوباره به ساعت نگاه کرد.

جونگین قرار بود نیم ساعت پیش به اونجا بیاد ولی هنوز خبری نشده بود و این کمی کیونگسو رو به دلشوره می انداخت.

درست لحظه ای که گوشیشو برای تماس با جونگین به دست گرفت صدای زنگ خونه توی سالن پیچید و کیونگسو بود که تقریبا به سمت در شیرجه زد.

+ جونگینا!
جونگین لبخندی زورکی زد و با سطل رنگ جدید و لباس کارش وارد خونه شد.

خیلی سریع و بدون حرفی لباس های کارشو پوشید و بی مقدمه شروع به رنگ کردن دیوار ها کرد.

کیونگسو که از این رفتار جونگین جا خورده بود با کمی مکث مشغول رنگ‌کردن دیوار شد ولی سرش دائم به سمت جونگین میچرخید و نگران بهش زل میزد.

این پروسه ای سکوت محض یک ساعت طول کشید‌ کای با سرعتی که دوبرابر دیروز بود دیوار هارو رنگ میکرد و کیونگسو وقتی مطمئن شد اتفاقی افتاده فرچه رو روی زمین انداخت و به سمت جونگین رفت.

دستشو گرفت و اونو دنبال خودش کشید. مجبورش کرد روی تخت خوابی که حالا با پلاستیک پوشیده شده بود بشینه

+ بگو.

× چی؟!

+ یه اتفاقی افتاده و این کاملا مشخصه. حالا بگو چیشده. شاید نتونم کاری انجام بدم ولی حرف زدن درمورد مشکلات همیشه نصف راه حله.

جونگین با مکثی طولانی به کیونگسو خیره شد.

+ دوست پسرت برگشته؟

جونگین با * نه* ساده جواب داد.

+ توی مغازه مشکلی پیش اومده؟

و دوباره جواب *نه* جونگین

کیونگسو نفس راحتی کشید. دوتا از مهم ترین سوالات رد شده بود و فقط خوشحال بود که جواب هر دو نه قاطعانه جونگین بوده.

+ من نمیتوتم ذهنتو بخونم. پس چرا خودت نمیگی؟

× برادرم، داره ازدواج میکنه.