Το Σκοτεινό Αύριο Του Ονείρου!

~Το κόκκινο φόρεμα~

Σηκώθηκε την επόμενη ημέρα και ο ήλιος έλειπε ακόμα από το παράθυρο της..
Όλα έξω ήταν γκρίζα και άρραχνα, ίδια με το μέσα της..
Σκέφτηκε να σημαδέψει λιγάκι την ντουλάπα της που είχε ξανά γίνει ακόμα μια φορά χάος όπως και μέσα της..
Την άνοιξε και αντίκρισε το χαλί, όπως κι αυτή..
Πήρε την σκάλα, ανέβηκε ψηλά και άνοιξε και το πάνω μέρος..
Κατέβηκε άνοιξε και αριστερά μια μονόφυλλη..
Μεγάλη η ντουλάπα σαν το μέσα της, ίσα-ίσα να χαθείς..
Άνοιξε και το αντίστοιχο πάνω μέρος..

Ξεκίνησε να διορθώνει στο πρώτο μέρος με τα δικά της ρούχα (αυτά που χρησιμοποιούσε)..
Δίπλωνε, ξεδιπλωναι για να ξανά διπλώσει πιο σωστά, πιο αλφάδι.. λες και ήθελε να βάλει σε μια τάξη και το μέσα της..
Έξι στοίβες επάνω.., έξι μικρότερες στοίβες στα άλλα τρία συρτάρια πιο κάτω, να βάλει τα καλά κομμάτια σε κρεμάστρες.. να και ένα "παράσιτο", πήρε μια καλή σακούλα για να την γέμιση με ρούχα που δεν ήθελε..
Ξανά δίπλωμα, ξεδίπλωμα.. πάρε από το διπλανό μέρος για να μεταφέρεις εκεί..
Ανέβα, κατέβα στην σκάλα και η σακούλα γέμιζε..
Χορό παίρνει, χορό αδειάζει.. έπαιρνε από κάτω να ανεβάσει επάνω και το αντίστροφο.. δίπλωμα-ξεδίπλωμα..

Μια διαδικασία που μοιάζει με την ζωή,
γνωρίζεις ανθρώπους, τους βάζεις στην ζωή σου, κάνετε και οι δύο παραχωρήσεις, ο ένας να χωρέσει στην ζωή του άλλου και αν υπάρχει πρόβλημα.. το παίρνεις.. και το πετάς..
Τακτοποιείς τις σκέψεις σου, τις βάζεις σε τάξη, βάζεις κανόνες, "Εκεί το ένα, εκεί το άλλο..", θέτεις όρια, αναθεωρείς για να το ξανά κάνεις καλύτερο, να αλλάξεις κάτι για να σε βολεύει καλύτερα..

Μια ντουλάπα με ρούχα μοιάζει με την ζωή του καθενός πάνω-κάτω..
Είναι η ταυτότητα μας τα ρούχα, όχι οι μάρκες, ούτε το κόστος..
Τα χρώματα και ο τρόπος που τα φοράμε είναι η ταυτότητα μας, η ψυχολογία αποκρυπτογραφημένη σε αυτούς τους συνδιασμούς..
Το πώς τα τακτοποιούμε στην ντουλάπα, με πιο κριτήριο και σειρά θα μπει το κάθε τι, είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε εκεί μέσα..
Μια απλή ντουλάπα, είτε μεγάλη, είτε μικρή, είναι σαν να αποκομίζει την ζωή μας.. μπορεί να πει πολλά για τον κάτοχο της..

Και καθώς κόντευε να τελειώσει,
μόλις που ήταν έτοιμη να κατέβει για τελευταία φορά από την σκάλα, το μάτι της έπεσε επάνω σε ένα ρούχο βελουτέ, χρώμα κόκκινο..
Το θυμόταν αυτό το ρούχο, ήξερε πώς ήταν εκεί πάνω όμως ευελπιστούσε να μην έπεφτε στην αντίληψη της.. να μην το παρατηρούσε πως υπάρχει ακόμα..
Θυμόταν το ιστορικό του, θυμόταν τις αναμνήσεις που της χάρισε αλλά ακόμα αναρωτιέται αν ήταν ευχή ή κατάρα τούτη η ανάμνηση που το συνόδευε..
Ένα κόκκινο, βελουτέ φόρεμα με σχέδιο τριαντάφυλλα στο στέρνο, ζιβάγκο ο λαιμός που κούμπωνε πίσω με ένα μαύρο κουμπί, ένα μικρό κομμάτι τις πλάτης ανοιχτό περίπου 40 με 50 εκ., μακρή μέχρι κάτω, το έσερνε λιγουλάκι αν δεν φόραγε τα ωχτάποντα τακούνια που τα είχε συνδιάσει με αυτό και με ένα μαύρο γυαλιστερό (λεπτό) κολάν/καλσόν τύπου.. (με κότσο πιασμένα τα μαλλιά).. και ένα σκίσιμο στο φόρεμα από το γόνατο μέχρι κάτω.. όπως η χαρακιά που της άφησε τούτη η ανάμνηση στην καρδιά της..

Με αυτό το κόκκινο φόρεμα, έζησε για πρώτη φορά το όνειρο της αναπάντεχα, χωρίς να το περιμένει..
Ήταν καλεσμένη σε έναν γάμο.. στο γλέντι δεν χόρεψε, δεν έφαγε.. δεν χαιρόταν ποτέ σε τέτοιου ίδιους "γιορτές", ήταν το ψέμα και το δήθεν που την έκανα να μην θέλει να βρίσκεται σε τέτοια..
Καθόταν ήσυχη στο τραπέζι και έβλεπε τους άλλους να διασκεδάζουν, δεν έβλεπε την ώρα να φύγει.. όμως.. κάπως ανορθόδοξα ήρθαν τα πράγματα έτσι που σε λίγα λεπτά έπρεπε να ανέβει στην σκηνή της αίθουσας όπου γίνονται η δεξίωση.. έπιασε το μικρόφωνο και απλώς.. τραγούδησε..
Αυτό ήταν.. τραγούδησε μπροστά σε 550 άτομα για πρώτη και τελευταία φορά..

Τώρα πια κοιτόντας το εκεί.. σε μια γωνιά διπλωμένο άτσαλα, παρόλο που είναι άθικτο σαν τότε.. δεν θυμίζει σε τίποτα την μορφή του από τότε.. σαν να έσβησε η λιγοστή λάμψη που είχε.. έφυγε μια για πάντα η λιγοστή "χρυσόσκονη" που είχε.. το μόνο που απέμεινε είναι μόνο κλωστές.. έχασε την αξία του.. όχι επειδή δεν αξίζει τίποτα, όχι λόγο αχαριστίας..
Μόνο ο πόνος που προκαλεί πια είναι τόσο δυνατός για να θολώσει όλη αυτή την ανάμνηση και να την καθιστά σαν λάδι στην φωτιά, σαν σπίθα στο μπαρούτι, σαν οινόπνευμα στην πληγή..
Το μόνο συναίσθημα που προκαλεί πια αυτό το κόκκινο φόρεμα είναι πόνο.. προκαλεί αίμα στην χαρακιά που άφησε στην καρδιά...
Και ο λόγος είναι ένας.. δώσε σε ένα μικρό παιδί μια σοκολάτα, άστο να την δαγκώσει να την γευτεί καλά και μόλις πάει να την καταπιεί άρπαξε του και τη σοκολάτα αλλά και την μπουκιά μέσα από το στόμα..
Νομίζω πια κατάλαβες τι εννοώ..

Αυτό το κόκκινο βελουτέ φόρεμα όσο απαλό και όμορφο κι αν είναι.. κρύβει πόνο και αίμα για αυτό το κορίτσι..

Αποφασισμένο πια το κορίτσι, το δίπλωσε και το τακτοποίησε καλύτερα, έκλεισε την ντουλάπα και κατέβηκε από την σκάλα ελπίζοντας να κάνει πολύ καιρό να το ξανά δει.. μπας και μπορέσει ποτέ να κλείσει η πληγή..

Το κόκκινο φόρεμα, σαν το τριαντάφυλλο, τόσο όμορφο αλλά γεμάτο αγκάθια που μόλις το πιάσεις.. πονάς και ματώνεις.. 🌹🩸💔🖤

(24/11/'22)
~Μάρω Jackson~