Το Σκοτεινό Αύριο Του Ονείρου!

~Το όνειρο τελείωσε!~

Άνοιξε τα μάτια της αφού η μουσική που άκουγε δυνατά στα αυτιά της τελείωσε, μαζί με αυτήν και το όνειρο..
Σαν το πιο επιτυχημένο τραγούδι όλων των εποχών, έτσι μοιάζει κάθε φορά που ονειρεύεται με τα μάτια κλειστά μα, αυτή ξύπνια, αυτά είναι τα πιο ωραία όνειρα που μπορεί να δει κανείς, στο ξύπνιο του με μάτια κλειστά μα, χωρίς να κοιμάται, απλώς να ταξιδεύει νοερά σε τόπους που δεν υπάρχουν.. και αυτή είχε την δική της Neverland που ταξίδευε και έβλεπε αυτά τα όνειρα!

Και ενώ με αυτά ξεφεύγει, αυτά είναι που τελικά την πονάνε περισσότερο, έτσι όπως καταφέρνει να τα δει, έτσι και τελειώνουν, τόσο απότομα! Έτσι συγκρίνει την σκληρή πραγματικότητα με αυτά και λέει: " Έστω μια κόκκο άμμου να μπορούσα να ζήσω, άσχετα που ξέρω πως μετά θα ήθελα κι άλλο, όχι από αχαριστία αλλά από λαχτάρα.."

Και έτσι ακριβώς, με αυτόν τον τρόπο, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες, διότι είναι όσο ονειρικά μα, και τόσο μακριά, σε πονάνε και τρομάζεις τόσο στην ιδέα πως δε θα τα ζήσεις ποτέ, με τόσα όνειρα, οράματα για το μέλλον.. που τελικά είναι λες και είδες το χειρότερο θρίλερ, και αυτό είναι γραμμένο πάνω σου, εσύ είσαι το πρωταγωνιστικό πρόσωπο αλλά.. δεν μπορείς να καθορίσεις το τέλος, δεν ξες το σενάριο που γράφει ο Δημιουργός, μένεις καρτερικά να περιμένεις, με την ψυχή στο στόμα, με φόβο και τρόμο να δεις αν τελικά τα όνειρα γίνουν αληθινά ή... απλώς εξατμιστούν μέσα στο μυαλό σου και τελικά να ζήσεις μια ζωή τόσο.. τόσο..

Δεν έχει σημασία πια..

Αφού ξύπνησε και το όνειρο χάθηκε μέσα της, πόνεσε πιο πολύ από ό,τι πριν!
Μην αντέχοντας πια, σηκώθηκε, έκατσε στο κρεβάτι της και κοιτούσε τους τοίχους, δεν είχε όρεξη για τίποτα, ένιωθε μόνη, σε έναν κόσμο γεμάτο από κάτι, εκείνη ήταν το τίποτα, κι όμως, είχε τόσα πολλά μέσα της, στην ψυχή και την καρδιά, ένα μυαλό γεμάτο ιδέες μα.. τόσο άδεια, τόσο τίποτα η ύπαρξη της..
Ίσως τελικά γι'αυτό δεν ταίριαζε ποτέ και πουθενά, διότι μάλλον ανήκε εκεί.. μέσα της, στην δικιά της Neverland, όπου το όνειρο της ήταν τόσο ρεαλιστικό και αληθινό!

Το ήξερε πάντα πως ο κόσμος αυτός που ζούσε, δεν ανήκε ποτέ σε αυτόν, ήξερε πως το έβλεπαν και οι άλλοι, γι'αυτό της φαιρόντουσαν έτσι κάποτε.., ήξερε πως οι άλλοι άνθρωποι την κοιτούσαν και κανείς δεν ήξερε τι να πει για αυτήν..
Για όλους κάνουμε ικεσίες, μαντεύουμε τι μπορεί να είναι, τι δουλειά κάνει, τι του ταιριάζει κ.λπ.. σε αυτήν όμως κανείς δεν μπορούσε να πει, γιατί κανείς δεν μπορούσε να δει και να πιστέψει το τι θα μπορούσε να κάνει μακριά από την καθημερινότητα, το μόνο πράγμα που τελικά έβλεπαν όλοι είναι ένα άτομο, έναν άνθρωπο που δεν είναι ικανός για τίποτα, όπου κι αν θα τον έβαζες, (σαν σκέψη και μόνο) ήξεραν την αποτυχία.. Ξέρουν μέσα τους πως αυτή η ψυχή, η ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις, δεν ήταν από αυτήν την πραγματικότητα αλλά από κάποια άλλη που δεν ήρθε και ίσως δεν θα 'ρθει.. ΠΟΤΕ...

Κοιτώντας πάλι το κενό, τους τοίχους μέσα στο δωμάτιο, άρχισε να πάρα μιλά μόνη της.. καταρρέωντας σε κλάματα λυγμών: Μικρή δεν ήξερα πως υπάρχει πόνος ή θλίψη, νόμιζα πως όλοι είναι χαρούμενοι! Δεν ήξερα πως υπάρχει μίσος, κακία ή φθόνος, πάρα μόνο ίσως λίγος θυμός μα, κι αυτό για πολύ λίγο!

Μόνο αγάπη, καλοσύνη και συγχώρεση!

Στην εφηβεία άλλοι ανακάλυπταν άλλα πιο ωραία πράγματα που αντιθέτως με εμένα, συνειδητοποιούσα πως δεν θα ξανά γίνω ποτέ παιδί και πως όλα είχαν καταστραφεί κ.λ.
Αλλά ακόμη μέχρι και σήμερα κρατάω το ένα και μοναδικό πράγμα, ίσως λίγο αισιόδοξο με γεύση απαισιοδοξίας, που μου έμεινε από τα λίγα χρόνια που ζω..

Όντας ακόμα μικρή, μπροστά στη καταστροφή μου, ευχώμουνα και έλεγα «Μακάρι ο κόσμος να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος από το χθες!», από τότε ακόμη και αυτή η μικρή μου ευχή, "ξεφουσκωσε" μέχρι που τώρα πια έχει σχεδόν έχει σβηστεί.. και απένειμε μονάχα αυτό: «Εύχομαι, μια μέρα, ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος από το χθές!».

Πόσο μακριά η μια εκδοχή από την άλλη, ίδιες λέξεις όμως τόσο διαφορετικό το νόημα, το αισθάνεσαι πως δεν έμεινε ούτε καν η μισή από αυτήν..

Γιατί αυτός ο κόσμος τελικά μου πήρε τα πάντα, ό,τι αφορά την ψυχή.. γιατί μου σκότωσε τα όνειρα; Γιατί σιγά-σιγά μου καίει την ικανότητα να ονειρεύομαι;

Αφού δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν γιατί μου σκοτεινή και την ικανότητα να τα φαντάζομαι, να μπαίνω μέσα στον μαγικό μου κόσμο όπου μόνο εκεί έπαιρνα λίγη δύναμη ακόμα για να αναπνεύσω και σήμερα;

Γιατί νιώθω τον κόσμο μέσα μου να χάνετε, να σβήνει;

Λες;.. Σαν το "Πίτερ Παν 2", όπως η Τίνκερμπελ που έσβησε, να σβήσω κι εγώ;
Μόνο που εμένα δεν με πίστεψε και δεν θα με πιστέψει κανείς..

Νιώθω να σβήνω..

(23/11/'23)
~Μάρω Jackson~