Przeklęty Faraon (poprawiony)

𓀶 PROLOG 𓁘

9 lat wcześniej...

Ta noc zostanie zapamiętana przez wszystkie żyjące oraz przebywające już po tamtej stronie świata istnienia.

Dźwięk skórzanych sandałów rozległ się w ciszy płacowych ścian. Rósł coraz szybciej i szybciej, aż dotarł do pewnych drzwi. Przekraczając je, posłaniec upadł na kolana dociskając swoje czoło do białej marmurowej podłogi. Tuż przed jego głową, na trzcinowej macie siedziało dwóch młodych chłopców. Oświetleni jedynie blaskiem księżyca, ochładzali swoje rozgrzane ciała po całodniowej ekspozycji na słońcu. Przyjemny szum płynącej niedaleko pałacu Świętej Rzeki Nil, koił ich uszy. Żaden nie poruszył się na widok posłańca, w końcu był to dla nich codzienny widok. Jako synowie Faraona przywykli do oddawania im czci na każdym kroku. Stali wyżej od zwykłych mieszkańców tej piaskowej krainy.

- Wielki Faraon Seti II, niekwestionowany Król, pośrednik między ludem, a panteonem Bóstw, Wcielenie Pana Niebios i żyznej ziemi Horusa, Syn Re oczekuje was Książęta. - wydusił z siebie na jednym wydechu mężczyzna, nie podnosząc z podłogi czoła.

Książęta bez słów zerknęli na siebie. Doskonale zdawali sobie sprawę po co Faraon, ich ojciec wzywa ich. W zupełnej ciszy wstali, poprawiając przy tym swoje lekkie szaty. Nie zwracając uwagi na służącego, bez emocji przeszli tuż obok niego uważając jednak, aby ich stopy nie dotknęły zwykłego człowieka.

Bez emocji i płaczu, dotarli do drzwi komnaty ojca, gdzie straż natychmiast uchyliła im je, przepuszczając dwójkę książąt. Wkrótce Faraon opuści tytuł Horusowy, aby stać się Ozyrysem[1].

W środku powitała ich cała gromada urzędników i jeszcze większa gromada kapłanów. Faraon wydał ostatni rozkaz. Właśnie kończono odczytywać jego dokonania przed Bóstwami. Teraz przyszła kolej, aby wyznaczyć następcę, kolejnego Boskiego Faraona, który władać będzie Królestwem, Górnym i Dolnym Egiptem, oraz zapewni pośrednictwo między ludźmi, a Bóstwami. Ich ojciec doczekał się jednak dwóch synów, więc wybór nie był łatwy. Jeden z nich z dniem złożenia jego (ojca) mumii w grobowcu, zostanie Faraonem. Będzie górował nad bratem, który winien mu jest posłuszeństwo i wierność, a także szacunek jako nowemu wcieleniu syna Ra, Wielkiego Faraona, Najwyższego Kapłana.

- Moi książęta. Moje oczy cieszą się widząc was, a serce raduje się wraz z nim. Podejście bliżej. Siptah. Merenptah. - słaby głos Faraona uciszył nawet wiejący lekki wietrzyk, kołyszący w oknach zasłonami wykonanymi z lnu.

Przyroda jak i lud zastygła w bezruchu, oczekując ogłoszenia imienia tego, który dostąpi zaszczytu noszenia pięciu imion Faraona zgodnie z Królewskim Protokołem [2].

- Faraonie, Ojcze. - głosy książąt siadających u stóp umierającego Króla przerwały na krótki moment ciszę.

- Witaj Siptahu, mój najstarszy synu. Witaj Merenptahu, mój młodszy synu. Nadszedł ten czas. - Faraon wyciągnął ręce ze swoim berłem. - Błogosławię Ci, aby twoje rządy były sprawiedliwe, by Bogowie prowadzili Cię, a lud wiernie Cię wspierał. -

Insygnia władzy powędrowała prosto w ręce nowego Faraona, tym samym ogłaszając jego wejście na tron. Drugi z braci w geście oddania jak i inni obecni wysocy rangą urzędnicy i kapłani, pochylili swoje czoła aż do marmurowej podłogi z gdzieniegdzie leżącą na jej powierzchni tkaniną i kwiatami lotosu, oddając cześć nowemu Panu.

Ich ojciec odszedł, dołączając do swojej żony i matki książąt w krainie Ozyrysa. Niedługo później z murów płacowych odczytano pięć imion nowego Faraona w następującej kolejności: Nomen, Prenomen, Imię Horusowe, Nebty i Złoty Horus.

𓅃 𓆥 𓅒 𓅉 𓅭

[1] To sformułowania jest nawiązaniem do mitologii, w której Faraon uosobienie Horusa, opuszczając ziemię i udając się do Świata Zmarłych przemienia się w Ozyrysa.

[2] Tytulatura królewska - w starożytnym Egipcie zwana „Królewskim Protokołem" był to pełny zestaw imion noszonych przez faraonów. Była (z wyjątkiem Nomen) swoistym pokazem wyjątkowości, boskości i potęgi panującego władcy. Większość faraonów znana jest ze swego imienia otrzymywanego podczas narodzin (Nomen), jednakże listy faraonów, tzw. listy królewskie prezentują ich pod imieniem tronowym (Prenomen). W skład tytulatury wchodziło pięć wielkich imion oraz dodatkowe epitety umieszczane na reliefach i malowidłach przed kartuszami (które pokazałam w poprzednim rozdziale oraz dodatkowo stanowią ozdoby nowych akapitów 𓅃 𓆥 𓅒 𓅉 𓅭) .