Life Changing Memories

VII

You Can

"I know you can, and I'm proud of you Blaire."

The statement which welcomed me, noong binuksan ko ang locker. At sulat kamay palang ay kilala ko na kung kanino galing. From the person I really know, who never feel tired of lifting me up in my own downfall. I never expected that he was the first person congratulated me.

I KNOW YOU CAN.

Those simple four words, made me smile. Ang mga katagang iyon din naman ang nagbigay ng lakas ng loob sa akin na sumubok. To give a try and I did. Sabi nila, imposibleng mangyari ang gusto ko. The pressures that came in my life keep me from attaining those things. Pero sino nga ba ang makapagsasabi? No one.

Mahirap magsalita ng tapos, ganoon din naman ang mag-expect ng mga bagay. But if there's one thing, it is hope. Yes, hope. Hope that continue pushing you not to give up especially to those you wanted to do. It's norm to experience trials in life, yet it shouldn't be your reason not to give a try and forget all those beautiful factors in life.

They said, we have choices. Yes, we have. That choices will bring us where we are now. If we give up, perhaps that is our choice but then I really believe how much erroneous our decision can be. There is always a way to make it right. I may say, God will lead us to the right path. It won't be easy, facing the consequence and repent – the only thing we could. Without doing it, hindi natin makikita ang halaga ng bawat bagay. God have His ways, it's up to us how we cater those ways.

More than that, I'm thankful to God. He leads me where I supposed to be. At nakikita ko ang epekto ng mga desisyon ko noon sa buhay ko ngayon. I remembered those scenes, na kung saan tila ba wala ni katiting pag-asa sa buhay ko. Still, He didn't fail to give, ngayon ko lang iyon napagtanto.

"Ano iyan?" napatingin ako kay Lia na kung saan sumulpot. Ewan ko ba sa babaeng 'to parang kabute lang.

"Huh?"

Imbis sagutin ako, nginuso lang niya ang card na hawak ko. When I opened my locker I saw the pink card inside. Pinakita ko lang sa kanya ang nasa loob ng card. "Just from someone." Balewalang saad ko sa kanya. I know who gave it, sa sulat kamay palang kilala ko na kung sino.

"Oh!" tatango-tango niyang sambit. "and who's that someone?" from the tone of her voice, I already guess what she was implying.

Ibinalik ko ang card sa locker, pagkatapos ay kinuha ang librong gagamitin ko. "Don't know." Sabi ko habang isinarado ang locker.

Liar. Ika naman ng ibang bahagi ng isip ko. Of course it was lie, kilala ko kung sino ang nagbigay. I won't admit it, not with Lia, I know how cunning she could be.

"You sure? Hindi mo kilala?" pangungulit pa niya sa'kin. Ano pa nga ba ang aasahan ko sa kanya? She's born that way.

Hinarap ko siya. "Yes." Walang kagatol-gatol kung sambit. "Halika na nga! Magsisimula na ang klase." Yaya ko sa kanya, para tumigil lang sa kakaputak.

Lia and I took different field kaya hindi kami magkaklase sa major. But minors, we were classmates.

"Aish! Umiiwas ka lang eh." Komento niya. I give her a look at nagpatiuna na ako.

Masasabi ko na minsan sa buhay natin, things come unexpectedly. Kusa lang silang dumadating at nasa atin kung paano natin iyon tatanggapin. Sa puntong iyon ng buhay mo, minsan hindi mo alam ang gagawin. Then out of instinct, you see yourself doing those you didn't have the idea you can,

After two subject, lunch time na akong nakalabas. Imbis na kumain ng tanghalian ay dumiretso na ako sa Faculty ng Organization. Hindi naman ako dumaan nang kinaumagahan. Maraming project ang club, sa kadahilanang hawak din naming ang news and magazine. We need to made sure the accuracy of the information na sinusulat namin, lalo na at pino-post rin ang mga impormasyon sa university website.

"O, Sophia!" sambit naman ni Olga ng magkasalubong kami.

"Saan ka pupunta?" nagmamadali kasi siya.

"May practice kami ng cheer dance, kaya mauna na ako ah."

Napakunot naman ang noo ko. "Nang tanghaling tapat?" grabe naman yata, kumain na ba ang babaeng 'to. Often times, she can't eat because their cheer dance was too demanding.

"Yeah." Halata ang disgust sa boses niya. I can't blame her.

"May tao sa loob?"

mamaya."

Hindi na niya inantay ang sagot at tumakbo na palayo. Napailing nalang ako, bakit naman kasi niya pinoproblema ang – anyway, siya nga pala ang inaasahan. Most demand, ganoon na nga ata ang buhay, times that your present is a must and times not. That sucks!

Dumiretso na ko sa loob, walang tao. Paniguradong nasa klase pa o kaya naman nasa Cafeteria para kumain. Pumunta na ako sa desk ko. "Hmm. Ano na naman 'to?" hindi ko maiwasang ibulalas. Ang nasa harapan ko lang naman ay isang personalized pen holder at mga writing materials, plus sketchpad, kinuha ko ang nakalagay na card sa pen holder at binuksan.

I thought of you, deserve something. So these things probably my gift to you. –M-

Hindi ko maiwasang mapangiti. Hindi siya 'yong tipo ng tao na mahilig sa sweet words. Napakasimple lang naman niya, pero laging may laman ang bawat salita.

"At last, I see you smile."

Napaangat ako ng tingin mula sa binabasa ko. Those familiar brown eyes welcomed me. "Kanina ka pa ba?" gulat kong tanong sa kanya.

"Nope." Popping the 'p' sound. "but enough to see you smile."

Inilagay niya ang kamay sa bulsa. Typical of. . . "I assume nagustuhan mo." Sambit niya sa'kin.

I can't help but give him a wide smile. "Yeah, salamat."

Tumango lang siya at hinatak ako palabas. "T-teka saan tayo pupunta?" takang tanong ko sa kanya. "Kailangan talagang manghatak?"

"Kakain tayo ng lunch." Sabay tingin sa'kin at ibinalik din niya ang tingin sa daanan. "sabi ni Lia hindi ka pa kumakain."

He didn't answer my last question. Iyong una lang ang sinagot niya. Pambihira nga naman. Minsan talaga hindi siya matino kausap.

Until now, he still the same. Hindi siya 'yong klase ng taong mahilig sa explanation or rather say explaining his part – being articulate. Sa paglipas ng panahon, nasanay na ako sa ugaling meron siya. Kapag kilala mo na ang isang tao, you can easily understand him. Even if there were times, they made wrong choice. The amazing part is, learning to be patient and continuously remind them. Nasa kanila ang desisyon kung tatanggapin ba nila o hindi, o ma-appreciate man lang. They'll value once realizing those.

Kung nakaya ko noon, mas lalo na ngayon. I already learned from those memories of mine. I can say it is a treasure that I won't be tired holding, from those I learned a lot. Learning to move forward without thinking of doubts and mostly be taught to value every ounce of life.

And thank you for the statement. . .

I KNOW YOU CAN

It inspires me to strive not for success, moreover for learning the way of life unequal to the world views. Not the world holds your future, God hold it.