UFAKLIK

koruyucu

En kötü yanı da ne biliyor musun? Hayatımızın ne kadar hızlı geçtiğini düşünsek de, aslında o kadar yavaş ilerliyor ki geçen yıllara karşı evrene sunabileceğimiz tek bir gurur sebebimiz bile yok ortada...

Gece'nin ağzından;

Getirdiği tepsiye yaşlar içinde göz gezdirdim. İçimdeki nefret, öfke ve bir yandan da korku o kadar baskındı ki duygularıma karşı, açlığı hissetmiyordum.

Masadaki tepsiyi elimle sertçe itip kapıya savurdum.

"Senin bir parça ekmeğine bile ihtiyacım yok pislik!"

Sessizlik, sessizlik ve yine sessizlik...

Bir şeyler yapmalıydım. Ellerimi saçlarıma götürüp canım yanana kadar çekmeye başladım. Ardından yatağa kendimi gelişigüzel bırakıp sağa dönüp bacaklarımı karnıma çekip sayıklamaya başladım.

Barış beni bulacak, Barış beni bulacak, Barış beni bul-

(...)

"Gece! Sana diyorum. Uyan artık!"

Gözlerimi ovuşturdum.

"Barış?"

Gözlerimi tamamen açtığımda beni uyandırmaya çalışanın Oğuz olduğunu fark edip yatakta doğruldum.

"Yaklaşma bana!!!"

"Barış kim?"

"S-sana ne!"

Derin bir iç çekip;

"Getirdiğim kıyafetleri giy. Gidiyoruz. Barış'ın pek düşkün sana belli ki. Seni bulmak için her zıkkımı deniyor."

"N-nereye?"

Piç bir şekilde sırıttı.

"Söylersem heyecanı kalır mı güzelim?"

İğrenç bir şekilde sırıtarak odadan çıktı.

Üstüme kapıyı kilitlemeyi de unutmadı tabii!!

Sendeleyerek ayağa kalktım ve koltuğun üstüne bıraktığı kıyafetleri elime alıp ne olduklarına dahi hiç bakmadan bir duş alıp üstüme geçirdim.

Odadaki boy ayna...

Gözlerimdeki korkuyu görene dek herşey yolunda gidiyordu.

B-bu ben miyim?

Tam dalmışken kapının kilidi açıldı.

Birinin içeri girmesini beklerken 2 dakika geçmişti bile.

"Her kimsen içeri girmeyi düşünmüyor musun?"

Sinirlenip kapıya yöneldim ve kolu çevirip açtım.

Kimse yok!

Merdivenlerden aşağıya inmek yerine etrafa göz gezdirdim.

Koridorun en köşesinde diğerlerinden farklı siyah bir kapı gözüme çarptı. Dikkatimi o kadar çok çekmişti ki arkama dönüp birinin olup olmadığına baktım ve ardından kapıyı açıp içeri girdim.

Oda yeterince karanlıktı. Duvardaki düğmeden ışığı açtım.

O kadar şok olmuştum ki gördüğüm karşısında...

"B-bu, bu oda be-"

"Evet, bu oda her ne kadar rahatsız etse de senin habersiz çekilen yüzlerce fotoğraflarından ibaret güzelim."

Duyduğum sesle irkilerek arkama döndüm.

"S-sen. Neden böyle bir şey yaptın?"

Hiçbir şey demeden üstüme doğru yürümeye başladı.

"Kes şunu!"

Beni dinlemiyordu. Yaptığı tek şey sırıtıp bana doğru gelmek!

Sırtım soğuk duvarla buluşunca kaçaçak bir yerim kalmamıştı.

"Lütfen, lütfen kes şunu."

Gözyaşlarıma artık engel olamıyordum.

Kollarını iki yanıma dayayıp nefesini saçlarıma vermeye başladı.

"O piçin sana benden daha çok mu değer verdiğini sanıyorsun?"

"O-onu seviyorum."

Solukları bu dediğim şeyin ardından hızlandı. Elini yumruk yapıp sertçe sağımdaki duvara vurdu.

"Sana gerçeği göstericem. Kimin daha çok sevdiğini göstericem. İşte o zaman kollarıma koşacaksın. Seni koruyabilecek tek kişi benim. Anlıyor musun!"

"Bana vurarak mı beni koruyacaksın yoksa korkutarak mı?"

Gözlerimin içine baktı. İçindeki nefret bu dediğimle az da olsa ortadan kaybolmuş gibiydi sanki. Fakat bu mümkün olamazdı değil mi?

Kötüler acımaz...

Benden uzaklaşıp kapıya yöneldi.

"İşin çabuk bitsin. Aşağıda bekliyor olucam."

(...)

Arabaya bindiğimizden beri bir tek kelime bile etmemiştik.

Sessizlik daha çok korkmama sebep oluyordu.

"E-en azından gideceğimiz yerde bana ne olacağını söylesen?"

"Ben asıl soruna cevap vereyim. Hayır, zarar görmeyeceksin."

Evet, aradığım cevap da buydu.

Yolu izlemeye devam etmeye başladığım sırada kalbime birden sert bir ağrı girdi.

Çok, çok yoğun bir ağrı...

Elimi kalbime koyup normale dönmesini denedim.

Hadi. Hadi ama küçük şey, düzel artık!

Arka koltukta olduğum için Oğuz farkına varmamıştı sanırım.

Hissettiğim acıdan bedenim kendini bırakıp bilincim kapanırken ağzımdan çıkan son şeyi hatırlıyorum;

"Oğuz, ben kötüyüm..."
.
.
.
Sizce Oğuz gerçekten de Gece'yi koruyabilecek tek kişi mi?
.
Yorum yapıp beğenmeyi unutmayın...