UFAKLIK

yüzleşme

Hayata o kadar kırgınım ki sanırım bir ömür geçmeyecek içimdeki bu his. Kalbimdeki boşluk artıyor.
Acı çekiyorum.
Hem de her gün, her saat ve her saniye...
Peki ya son bulacak mı bu delice ızdırap dersin?

Gece'nin ağzından;

Bir duvar var önümde.

Simsiyah ve yüksek bir duvar.

Oraya doğru ilerleyip duvarın arkasından gelen çığlıkları dinledim bir süre.

Tek emin olduğum şey ne kadar ürkütücü olduğuydu.

Ardından birden duvar yok oluverdi.

Afallayıp yere düştüm.

Kalmaya çalışırken çıplak ayaklarımın altındaki çimen suya dönüştü.

Arttıkça daha çok arttı suyun yüksekliği.

Kurtulmaya çalıştım.

Yüzme bilmiyordum ve bu yüzden boğulmak üzereydim.

Ardından korkuyla bağırmaya başladım.

Delice çırpınıyordum.

Sonra biri bedenimi suyun içine çekti.

Kendimi yukarı çıkarmaya çalışırken birden Oğuz belirdi.

Bana gülümsedi.

Beni kurtaracağını sandım.

Ardından birden çürümeye başladı yüzü.

Suyun içinde çığlık atmaya çalıştım.

Yaklaştı, yaklaştı ve yak-

"Gecem, burdayım. Kabus gördün tamam mı? Sakın korkma yanındayım ben."

Gözlerimi araladım.

Bana endişe ile bakan bir çift göz.

"B-barış, b-ben..."

"Hayır hayır kendini zorlama güzelim. Hemen doktora haber verip geliyorum."

Ardından anlımdan öpüp hızla odadan çıktı.

Kendimi toparlayarak etrafı netlemeye çalıştım.

Hastanedeydim.

Yani gerçekten vurulmuş muydum?

Kabus değil miydi?

Ardından bir doktor, hemşire ve peşlerinden de Barış hızla odaya geldiler.

"Nasılsın bir bakalım."

Gözüme ışık tutmaya başladı. Ardından elini karnıma götürüp bastırdı.

"Ahhh, acıyor!"

"Daha nazik olamaz mısın!!!"

Barış'ı bayağı korkutmuştum sanırım.

"Sorun yok sevgilim. Bırak da işini yapsın."

"Gece!"

"Lütfen."

Öfkeyle solumaya başladı.

"Peki."

Gülümsedim.

Benim için korktuğunda bu kadar güzel mi oluyordu?

(...)

Barış'ın ağzından;

Gece günler sonra gözlerini açalı yaklaşık 4 saat oldu fakat yorgun düştüğü için tekrardan sakinleştirici ile uyutuldu.