Heal Me, Annie (Heartfelt Series One)-Completed

*Heal NINE*

My eyes are too tired crying. Muntik na nga ako maaksidente pauwi. I go directly to my bed and just sit there. It was too painful seeing her in pain. Mas pinili pa rin ni Annie na alagaan ako kaysa sarili nitong ama. How selfish of me!

Tumunog ang cellphone ko. It was from Annie. Should I answer it? Pinatay ko nalang ang cellphone. I just don't want to hear her voice again. It just makes me feel more guilty. She had a bigger problem than me but here I am making things get complicated.

"Kuya! Can I come in?"

Hindi ko ito sinagot. She just directly go inside. Ano pa ba silbi ng paghingi nito ng permiso? She sit beside and just simply tap my back.

"Kuya, I know you can't open up to me but I'm here."

"I'm selfish Gwen. I know she has a family to take care but i make it difficult for her to choose. Ganun na ba talaga kasama ang ugali ko?"

"Kuya, it will be okay. Give Annie some time."

"Gusto ko pumunta ng probinsya. Maybe I need some time for myself."

Napatingin ito sa biglaang desisyon ko. Tiningnan ako nito ng maigi kung nagbibiro ba ako. Umiling ako.

"Ikaw bahala kuya. I know you badly need it."

After she talk with me, I got my clothes in the closet and put it in the bag. I saw the shoes I use to wear when I go out with her. I just left it there. I touch the necklace. I remove it and put it in the drawer.

Nahiga na ako sa kama pagkatapos maisaayos ang gamit ko. Siguro ito na din ang way ko to totally forget about her. Maybe it's difficult but I had to do it.

Maaga akong nagising kinabukasan. Si Gwen ang naghatid sa akin papuntang NAIA. Siya din mismo ang nagbook ng ticket ko papuntang Davao. My mom's birthplace.

While in the car, I can't stop myself thinking what she did right now. I should stop it. I look at my phone. I am tempted to text her but I shut my phone.

"Kuya, pag di ako masyadong busy, I'll visit there too. Tinawagan ko na pala si Ate Paula at Kuya Jimmy para sunduin ka. Kuya, I hope when you came back you'll be okay. I will miss you."

"I'll be fine Gwen. Just look at the road."

She didn't talk and just focus on driving. We reach the airport for almost 40 minutes ride. She said her goodbye. Nandito na ako sa loob ng airport. I will live Manila but I hope when I go back, I'll be fine.

Pagkatawag sa pangalan ko sa boarding area ay umakyat na ako sa eroplano. Nilagay ko na sa baggage area ang gamit ko. Naupo na ako. Katabi ko ay isang babae nasa 40's na.
Hindi ito gaanong nagsasalita dahil nagbabasa pala ito ng libro. Naglagay ako ng headset sa tenga ko. Naka-on ulit ang phone. Naghanap ako ng song at pumikit na ako.

Napansin ko nalang na paalis na kami ng nagsalita ang stewardess at piloto nang ilang safety measures.

Inabot ng isang oras mahigit ang biyahe. Pagkababa ko ay diretso ako agad sa airport ng Davao. Maraming tao ang naghihintay sa loob. Tiningnan ko ang relo ko. It's almost 2:00 pm in the afternoon.

May nakita akong karatula. "Pogi Si Sir Damiel De Aguirre." Napatawa ako sa nakasulat. Kumakaway ang dalawang tao. Ito malamang si Paula at Jimmy.

"Sir, ang gwapo niyo!"

"Paula. Wa Jud kay ulaw.(Wala ka talagang kahihiyan.)Pasensya na kayo sa kapatid ko sir."

"Okay lang. Ikaw si Jimmy?"
Tumango naman agad ito.

"Ako si Paula sir. Magaling po akong magtagalog kasi senior high na po ako."

"Good. May sasakyan na ba tayo?"

"Opo sir. May taxi sa labas."
Naglakad na kami papunta sa sinasabi niyang taxi. Nandoon ang isang lalaki naghihintay. Kinuha nito ang gamit ko. Sumakay na agad kami.

"Si Manang Rowena nga pala."

"Nasa rest house niyo sir. Naghahanda siya sa pagdating niyo,sabi ni Jimmy. Tumango naman ako.
Tahimik na ulit kami.

Kailangan daw namin tawirin ang dagat dahil nasa kabilang isla pa ang rest house. It's been 30 years since I first step to that place.

"Ilang taon ka na pala Jimmy?"

"24 na ako sir. At si Paula 16 palang sir. Pamangkin kami ni Tiyang Rowena.

Sumakay kami para makatawid papunta sa rest house. Pinapasahod pa rin sila ni Gwen para mapanatili ang kaayusan sa rest house. Pagkababa namin sa bangka ay naglakad pa kami ng kaunti para marating ang lugar. It's a beautiful place I think. Outside the rest house, they're so many plants. Lahat ng nakikita ko sa lugar na iyon noon ay pareho pa rin. Well maintained pala ang place.

Sumalubong sa amin ang isang babae. Nasa 60 years old na ito at kita na ang maputi niyang buhok. Siya na nga si Manang Rowena.

"Senyorito, matagal na rin po."

"Yes Manang."

Niyakap agad ako nito. Pagkatapos , pinadala nito ang gamit ko sa dalawa. Naupo kami. It's a beautiful scenery I have seen. It's like I'm in paradise. 20's palang si Manang. Dito na pala siya tumanda.

"Biglaan yata senyorito ang pagdating ninyo. Buti nakatawag agad si Senyorita Gwen sa amin. Nakapaghanda ako kahit papaano."

"Kailangan ko lang Manang ng relaxation sa buhay."

"May pagkain na po sa kusina. Maari na kayong kumain."

"Salamat Manang. I owe you for maintaining this mom's haven."

"Walang anuman. Halika na."
Pagkatapos kumain ay pumasok ako sa magiging kwarto ko. I hope this place will bring peace to my mind. I hope the waves in this beautiful place will wash all the pain I'm going through. I start to close my eyes to rest and save my energy for tomorrow because the two offered me a tour. Saturday na pala bukas.

-----------

Sorry sa lame update ! Thanks for 100+ reads anyway kahit slow ang updates mga madam/sirs💙