Kalbim Artık Biliyor

~Giriş~

Yazmaya çok ilgili olduğum için kendimi bu platformda denemek istedim. Okuduğum romanlardan birşeyler esinlenerek kendi kafamda birşeyler kurdum. Umarım istediğim şekilde de ilerler. Bana bu yolda destek olursanız çok sevinirim.  Ozaman size iyi okumalar diliyorum.❤️

~Bölüm Başı~

22.06.2011
Gece saat 2.00 gösteriyordu... Uyumaya çalışıyordum ama uyumamı engelleyen birşeyler vardı. Bağırışlar...

Bu seslerin kimden geldiğini anlamıyordum. Heryer karanlıktı...
odamdaki masanın üzerinde duran küçük lamba ile etrafı az çok görebiliyordum.

Huzurum iyice kaçmıştı. Bağırışlar hala devam ediyordu. Ne olduğunu anlamak istiyordum ama o bağırışların yanına gitmeye korkuyordum. Gözlerimden gözyaşlarım akıyordu, durduramıyordum.

Ansızın kapı aralandı ve bir gölge belirdi. Bu gölgeyi heryerde tanıdırdım. Bu gölge Aysel ablanındı. Hemen yanıma geldi ve bana sarıldı korktuğumu anlamıştı.

Aysel ablanın yaptığı herşey bana ilaç gibi gelsede şimdi gelmemişti. Gözyaşlarım akmaya devam ediyordu. Bu durumumu görünce daha fazla dayanamarak sımsıkı sarıldı Aysel abla. Bu sarılma öz annemden beklediğim ama başka bir kadından aldığım anne sıcaklığıydı. Kulağıma eğilerek

"Korkma herşey geçecek kızım"diye fısıldadı. Korkmaya devam ediyordum. Aysel ablaya bakarak ne olduğunu sordum gözyaşlarımın arasından bana üzgün bir şekilde bakarak" Annen ve baban biraz tartışıyorlar. " Duyduklarımla beraber kulaklarımı kapadım.

Yıllarca böyleydi hiç değişmiyordu. Dur demek istiyordum hep ama o cesareti kendimde bulamıyordum ama o cesaret gelmişti bana sonunda. Bu cesaret için 6 yaşına gelmem gerekiyormuş.

Yataktan hızla kalktım. Aysel abla beni durdurmaya çalıştı ama başarılı olamadı. Kapıdan çıkarak merdivenlere doğru ilerledim.

Heryer hala karanlıktı ama korkuma esir düşemezdim. Minik adımlarla merdiven kolkuluklarına tutunarak aşağıya indim. Hala korkuyordum ama dur demem gerekiyordu. Merdivenlerin bitimine doğru bağırışları daha yakından duyuyordum.

Birkaç saniye sonra bir ışığa rastladım. Bağırışların olduğu yere gelmiştim sonunda. Korkarak ışığın olduğu yere minik adımlarla İLERLEMEYE başladım. Aralık kapıya gelince kimseye görünmeden bağırışları dinledim.

"YETER ARTIK!BIKTIM SENDEN! BENİ SEVMEMENDEN BIKTIM! ÇOCUK VERDİM SANA AMA YİNE BENİ SEVMEDİN BE ADAM!"

Öz annemin bağırışlarıydı bunlar. Duyduklarıma şok olmuştum bir çocuk verdiğini nefret ederek vurgulamıştı. Bağırışlar devam edince iyice yaklaştım kapıya.

Babam "O ÇOCUĞU YAP DİYEN BEN DEĞİLDİM! SENİ SEVMEDİĞİMİ BİLİYORDUN AMA EVLENMEK İSTEDİN BENİMLE!BUNLARI BİLİP HERŞEYİ GÖZE ALAN SENDİN!"

Nasıl yani? Öz babam öz annemi hiç sevmemişmiydi?

Buseferde öz annem "BENİ SEVERSİN DİYE HEP BİR UMUDUM VARDI! SEVERSİN DİYE ÇOCUK VERDİM AMA YİNE OLMADI! BENDEN NE İSTİYORSUN!" öz annemin sesi kötü çıkmıştı ve dayanamayıp ağlamaya başladı.

Babam busefer bir hışımla "GİT BURDAN HAYATIMDAN ÇIK!" öz annem duyduklarına inanamadı, bende öyle. Babam öz anneme hayatımdan çık dedi. Bu duyduklarıma dayanamayarak içimdeki cesaretle girdim içeri.

"YETER KESİN ŞUNU! BAĞIRMAYIN ARTIK!" gözyaşlarıma aldırmadan o içimdeki öfkeyi çıkarmıştım günyüzüne.

İkiside geldiğime şaşırmıştı ama çok uzun sürmeden öz annem "ALLAH BELANI VERSİN!" diyerek beni umursamadan hızla odasına doğru gitti.

Arkasından öylece bakakaldım. Babama doğru döndüm sadece bakıyordu bana. Neden gitmiyordu peşinden?Neden dur demiyordu? Aklımdaki soru işaretleriyle yukarıya doğru minik adımlarla çıktım öz annemin odasına.

Vardığımda birkaç kıyafet koyuyordu. Dayanamayıp öz annemi durdurmaya çalıştım. Durdurmaya çalışırken "Nolur yapma!" diye yalvardım ama o beni dinlemedi.

Kolumdan tuttuğu gibi itti. Elindeki çantayla kapıya doğru giderken arkasını dönüp bana içinde tuttuğu öfkeyi kustu

"SENDEN NEFRET EDİYORUM! BABAN SENİN YÜZÜNDEN BENİ SEVMEDİ!"

Kolumu ovuştururken öz annemin dedikleri beynimde hasar bırakacak şekilde dönüyordu. Yüzüne gözyaşlarımla öylece bakakaldım. Aysel abla geldi o sırada.

Yanıma eğildi, öz annemde o sırada gitmişti. Kolumun acısını umursamadan öz annemin arkasından" GİTME!" diye bağırdım.

Bahçenin büyük siyah kapısına kadar gelmiştik bağırmaya devam ediyordum ama o beni dinlemedi, arkasını birkere olsun dönmeyi tenezzül etmeden o büyük siyah kapıdan çıktı.

Neler hissedeceğimi bilemedim, ağlamaya devam ediyordum. Yere çöktüm gökyüzüne baktığımda sabah olmak üzereydi.

Hayatımın en kötü gecesini, en kötü anını yaşamıştım. Herşeyi hafızamdan silmek istiyordum ama imkansızdı olmuyordu. Öz annem tarafından terkedilmiştim, bunu nasıl silebilirdimki?

Ağlamaya devam ederek ayak sesleri duydum. Arkamı döndüğümde mutfak kapısının orda sadece izliyordu. Babam...

Sadece bakıyordu. Bütün bu olanlar onun yüzünden olmuştu ama hiçbirşey olmamış gibi bakıyor ve mutluydu.

İçimdeki öfke okadar çok büyümüştiki herşeyi yıkıp dökmek istiyordum ama yapamıyordum çöktüğüm yerde sadece babama bakarak duruyordum...

Ozaman anlamıştım artık herşeyi... Öz annem beni hiçbirzaman istememiş sadece babam onu sevsin diye beni doğurmuştu ama babam benide sevmemiş, o nefretine benide dahil etmişti.

Bu yaşadıklarım küçük bir çocuk için çok ağırdı ama yapabilecek birşey yoktu. 6 yaşımda hayatımın en büyük kazığını attığınız için teşekkür ederim sevgili ailem...

~Beste Çetin~

~Bölüm sonu~

Yorum ve oy atmayı unutmayın!🦋