Kalbim Artık Biliyor

13.Bölüm

Uzun bir aradan sonra yine geldim. Okunmalarım artmayınca yazmaya hevesim kalmamıştı. Ama kendimi zorlayıp birşeyler yazdım. Umarım beğenirsiniz. İyi okumalar!🤍

~Bölüm Başı~

O kötü günün ardından dört gün geçmişti. Alp ile konuşmam beni biraz iyi hissettirmişti. O gün tek iyi olan şey oydu zaten. Onun dışında eve geldiğimde kimseye birşey çaktırmamak için eve gelince Aysel Ablaya birşeyler uydurup odama çıkmıştım. O akşamı kurtarmıştım. Ama dört gün okula gitmemem Aysel Ablanın şüphelenmesine sebeb olmuştu. Zaten ertesi sabah beni halsiz görünce bu şüphelerini bir kenara bırakmıştı ve bir haftalık rapor almıştı.

Diğerlerine gelecek olursak yani Kerem, Kerim ve Tuğba'ya. Tuğbayı saymıyorum çünkü yapılması gerekenler belliydi. Onu heryerden engellemek hala olanları unutturmuyordu ama neyse.

Kerem ve Kerim ise o gün telefonu kapattığımdan bana ulaşamamışlardı. Ama bu tür durumlarda benim yalnız kalmam gerektiğini bildikleri için endişe etmemişlerdir. Telefonum uzun süreli kapalı olduğu için diğer günün akşamında beni görmeye gelmişlerdi. Her nekadar kimseyi görmek istemesemde daha fazla meraklandırmak istemedim ve üstümü ya da saçımı düzeltme gereği duymadan bahçeye yanlarına indim. Ayak üstü bile görseler bile yeterdi çünkü iyi olduğuma inandıktan sonra sorun yoktu.

Bahçeye indiğimde o gün olanlar üzgün olduklarını dile getirdiler. Buna gerek olmadığını söyledim. Onları tanıyordum beni görmeye gelmeleri bile mutlu olmamı sağlamıştı. Yinede ayıp olmasın diye teşekkür ettim. 10 dakika kadar sonra kendi evlerine gitmişlerdi.

Beni düşünmeleri beni mutlu etsede biryandanda onlara kırgın hissediyordum anlam veremeyerek.
Aklımdaki tek soru, Bundan sonra ne olacak? tı. O kişinin belkide üzüldüğü şeyler vardır bilmediğim sebebler olsa bile. Kerem ve Kerim o kişiyle görüşürlermiydi? Özellikle Kerim. Sonuçta yıllardır aşık olduğu kızdan bahsediyoruz. Vazgeç diyemem ona benim haddime değil. Belkide neler olacağını bilmiyordum ama şundan çok emindim. Herşey daha garip olacaktı.

Bunları düşünmeyi bıraktım. Ne olacaksa olurdu zamanla. Yatağımdan kalktım ve banyoya doğru ilerledim. Duş almak iyi gelirdi.

Birkaç dakika sonra duşumu alıp banyodan çıktım ve üzerime temiz kıyafetler geçirdim. Yeni yılanmış çamaşırların kokusunu çok seviyorum. Saçlarımı kurutup aşağı ineceğim sırada telefon çalmaya başladı. Ekrana baktığımda arayan kişi beni saşırtmadı. Alp...

Okula gitmediğim günler boyunca Alp sıklıkla arar ya da mesaj gönderirdi. Aramalarına cevap vermeyip mesajlarına kısa kısa cevaplar verip geçiştiriyordum. O günün akşamında arkadaş olmayı deneyelim mi derken ciddi olduğunu düşünmemiştim. Ama onu hafife aldığımı şimdi anlıyorum.
Denemekten zarar gelmezdi diye düşünmeye başladım. Belkide düşündüğüm gibi biri değildir.

Busefer telefonu açtım. Açar açmaz didişmeye başlayacağımızı anladım.

"Beste sonunda açmak aklına gelebildi desene."

"Evet geldi sorun mu var?"

"Sorun yok aksine açmayı becerebildiğin için sevinçten gözlerim yaşarmıştı."

"Alp komikmi?"

Gülme sesleri geliyordu. "Komik."

İçimden sabır diliyordum.

"Sen okula gitmedin mi?"

"Hayır."

"Neden?"

"Canım istemedi."