~Bölüm Başı~
Koşuyorum, koşuyorum ulaşamıyorum. Bağırıyorum, bağırıyorum kimse beni duymuyor.
Heryer karanlık. Hiçbir ışık yok. Bu korkunç yerden kurtulmam için bir çıkış olduğunu biliyorum.
Ama heryer çok karanlık, hiçbirşey göremiyorum. Bir ışığa ihtiyacım vardı. Etrafımı döndüğümde siyah dışında başka bir renk yok.
Kalbim artık umudumu kaybetmem gerektiğini haykırsada, beynim ışığın çok yakınlarda sadece daha dikkatli bakmam gerektiğini haykırıyordu.
Son birkez kendimi zorlamaya çalıştım. Odaklanmak ne kadar zor olsada en sonunda odaklanabildim.
Birsüre sonra çığlıklar duymaya başladım. Bunlar yardım çığlıklarıydı. Bunlar küçük bir kızın çığlıklarıydı. Bunlar küçük bir kızın yardım çığlıklarıydı.
Gözlerimi açtığımda çığlıkların geldiği tarafa koşmaya başladım.
Küçük kız çığlıkları arttı benimse hızım arttı.
Çığlıkların olduğu yere vardığımda etraf aydınlanmıştı ama başka biryerdeydim. Etrafıma bakındığımda bir odanın içerisindeydim.
Küçük kızı yatağın kenarında yerde ağlayarak duruyordu. Sonra bir kadın sesi duydum. Sesin çıktığı kadın küçük kıza bağırıyordu.
Bu an bana çok tanıdık geliyordu ama çıkartamıyordum birtürlü. En sonunda gözlerim o küçücük kızın gözlerine odaklandığında herşeyi çözmüştüm.
Bu annemin bana hayatımın darbesini attığı andı. Tüm çığlıklarıma rağmen gitmesine engel olamadığım andı.
Kadının ayak seslerini işittim. Gidiyordu. O küçük kız hemen ayaklandı ve koşmaya başladı.
Yardım etmem gerektiğini düşündüm. Belkide engel olabilirdim. Şans benden yana gülerdi belkide. Denemem gerekiyordu. Hala bir umut var.
Bu düşüncelerden arınarak hemen peşlerinden gittim. Bahçeye vardığımızda küçük kız yere düşmüş anne diye bağırıyordu.
İşte tam bu anda annem gitmişti.Belkide busefer engel olabilirdim.
Kadın kapıya doğru ilerken birkere bile dönüp bakmıyordu. Bu benim büyük Bestenin yıllardır beslediği öfkeyi yeniden alevlendirdi. Bu yılların öfkesiyke dururdu belkide.
Kendimi cesaretlendirerek bağırmaya başladım.
"HEY SANA DİYORUM APTAL KADIN! KIZINI BIRAKMAYI GÖZE ALMA SAKIN! SAKIN!"
Yapabilmiştim. Belkide benim çocukluğum gitti ama o küçük kızınkini kurtarabilirdim. Aslında durdurmamak için çaba sarf etmemem gerek. Ama yapıyorum malesef ben. O darbeyi kendime yediremiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbim Artık Biliyor
Teen Fiction-"Hatırlıyorum. Peki neden Darbeli Okyanus demiştin?" Derin bir nefes aldı ve gözlerimin içine baktı. -"Gözlerin Beste..." -"Gözlerim mi? Gözlerimde ne var ki?" -"Evet gözlerin. Gözlerin bir okyanus gibi Beste.." Daha küçük yaşlarda annesinin onu t...
