Hiding From The Alpha

Epilogue

With me beside Vane, we exit the mansyon. We're both in our wolf's form just like the wolves around us. Nagbigay ng daan si Leo at isa pang ‘sing laki niyang lobo na alam kong si Luther nang makita si Vane. I stopped just behind Leo while staring at Hellix.

Gusto kong kalmutin ng mahahaba kong kuko ang kanyang mukha. Dahil sa kayabangan niya at kasakiman, handa siyang ipahamak ang buong uri namin. Once I have a chance, I won't let him leave without a scratch!

A smug smirk appeared on Hellix's face upon seeing me, but that smirk didn't last long when he noticed the newly marked on my neck. Bumagsik ang kanyang anyo. His angry growls broke the thick silence.

He stood, ready to attack Vane anytime, but Vane remained unbothered, cold and collected on his spot. His wolf is sitting like a king while staring at Hellix nonchalantly.

Hindi ko mabasa ang iniisip ni Vane ngunit alam kong nakikipag-usap siya kay Hellix sa kanyang isip. Sa bawat segundong lumilipas ay ang lalong pagbangis ng itsura ni Hellix.

Napahakbang ako paatras nang bigla niyang atakihin si Vane. Mabuti na lamang at napigilan ako ni Leo. Vane managed to dodge his attack effortlessly. Para bang inaasahan niya na ang gagawin nito. Sinubukan niya uling atakihin si Vane ngunit muli siyang nabigo. Vane dodged and this time, attacked him back. Napuruhan ang balikat ni Hellix dahilan para mas lalo siyang magalit.

We were so engrossed in watching them kaya hindi namin napansin ang pag-atake ng isa sa mga kasama ni Hellix. It was too late for me already to avoid it. Napaangil ako sa sakit nang bumaon ang mahahaba niyang pangil sa aking balikat.

Narinig ko pa ang galit na angil ni Vane bago tuluyang nagkagulo ang lahat. I fought the blood hungry Omega of Hellix despite the pain in my shoulder. Hindi nito natuloy ang tangkang pagganti nang may kumagat sa leeg nito. It was Leo.

Him and the others rounded up around me to protect me from the coming Omegas. Lumingon ako kay Vane at nakitang nakikipagsagupaan siya kay Hellix. Napapikit ako nang mariin. Everything is now chaotic. Our battle can be heard all over the forest. I'm certain, kapag may nakarinig at nakakita sa amin. Katapusan na namin.

Muntik akong matumba dahil sa nakakangilong sakit sa aking balikat. Mabuti na lamang at nakakuha kaagad ako ng lakas upang ituwid ang sarili. My jaw clenched as I heard all our pack's growls of pain. I felt so useless! Kung hindi dahil sa akin ay hindi mangyayari ang gulong ‘to. At ngayong nandito na, wala pa rin akong magawa upang tulungan sila.

Wait. . . I can help them. . . Hindi ko alam kung gagana ito, ngunit gusto ko pa ring subukan. Maybe they can help us. Help bring back the peace.

Humugot ako nang sunod-sunod na malalim na paghinga. I stood straight before a long and loud howl left my mouth. Hindi ako huminto. I kept on howling. Ang iba sa kanila ay napahinto dahil sa pagtataka. Sa gilid ng aking mata ay nakita kong marahas na ibinalibag ni Vane si Hellix bago ako binalingan.

Ang mga tanong sa kanilang isipan ay kaagad ding napunan ng kasagutan nang marinig namin ang sunod-sunod na yabag papalapit sa amin. They can't smell their scent but I know, they can feel them.

Mula sa dilim, tila nagkaroon ng sariling isip ang buwan at nagliwanag na parang isang araw sa isang grupo ng mga pinagpala nitong nilalang. The moon wolves. The pack I belong to.

They are here!

Parang nakakita ng multo ang mukha nilang lahat. Maging si Vane ay napatanga sa mga bagong dating. Sa kanilang harap, ay ang mga lobo na matagal na nilang inakalang wala na.

Hellix and his pack step backwards as four of the moon wolves position on their attack stance. Ika-ika akong lumapit kay Vane dahil sa sugat sa aking balikat. He immediately rushes to me upon seeing blood on me. Bumalik ang galit sa kanyang mga mata.