I've Been Here (Syclups #3)

25

Rose's POV

                 "Why the fuck are you crying, huh Rose?!"

I slightly hit my cheeks and furrowed my brow in the mirror.

"You look idiot, stop crying!"
I hissed again.

Napasapo ako sa mukha ko dahil kahit pilitin ko, ay ayaw talagang tumigil ng mga pisteng luha na nanggagaling sa mga mata ko.

"I don't know why you're crying.."
I said, talking to myself.

Mag i-isang oras na rin akong nakakulong dito sa cr at pinapanood ang sariling umiiyak sa salamin.

"May happy epilogue naman yung binabasa ko sa wattpad! May magandang final din naman yung pinapanood kong drama! Bakit ang pangit ng pakiramdam ko?!"

Kanina pa parang gripo ang mga luha ko, ang lalaki pa ng butil. Ganito ako dati pa, kapag hindi ko alam ang dahilan ng ikinalu-lungkot ko, mas malala ang iniiyak ko.

"Arghh, kasalanan mo toh Stell e!"
I sniffed and tried to hold my tears back, but i failed again.

After knowing that news from him, i started being like this. Like..what the fuck?
Ikakasal na siya?! Ikakasal na siya..

Ano yun? Biglaan ba yun o talagang wala na akong alam tungkol sa kanya?
Masyadong nakakabigla.. Hanggang ngayon ata ay hindi pa rin iyon matanggap ng puso't isip ko.

3 years..
Pinalipas ko ang tatlong taon pagkatapos ng gulong iyon dati..para pakalmahin ang sitwasyon..para pakalmahin siya..at para makapag-paliwanag ako ng mas malinaw..

3 years..

Sa loob ng tatlong taon na yun ay palagi kong iniisip at pinaplano kung paano ako magpapaliwanag kapag nakita ko na ulit siya.. Iniisip ko kung paano ko ipapaliwanag ang lahat..yung totoo..

3 years..
Tatlong taon na sana pala hindi ko nalang sinayang.. Sana pala tatlong araw lang ang hinayaan kong lumipas..

Now.. Everything is all late for me..for us..
Damn! If only i knew..that everything will turn into this..

Bakit kung kailan kaya ko ng tumaya, tska naman hindi na pwede?

Wala na eh..

He's.. Getting married already. Wala na akong magagawa.. Kahit pa ipagsigawan ko sa harap niya na..

Na.. Na mahal na mahal ko siya.. Na hindi ko lang siya itinuturing bilang kaibigan.. Na parehas lang kami ng nararamdaman..

Siguro, magiging masaya nalang ako para sa kanya.. After all, i don't deserve him.. I hurt him many times before..

"Okay, Rose.. Stop now"
I mumbled under my tears.

"You..must cheer up now"
I'm trying my best not to break my voice.

"Meet and greet him..like the normal people do, right?.."

Tinanguan ko ang sarili ko sa salamin bago napagdesisyonang maligo na dahil may pupuntahan pa ako. Nagsuot lang ako ng grey sweater at black leather skirt. Naglagay na rin ako ng kaunting make up para hindi halatang kakagaling ko lang isang matinding iyakan.

I grab my notepad and pen, then I'm ready to go. But before i start the engine, i called him first for notice.

[Hello]
He groaned in the other line. I guess he's from sleep.. Wala siguro siyang trabaho ngayon, it's already one in the afternoon.