ရှာဖွေမိသောအပြာဇာတ်လမ်းရှည်များ

မာယာသုံးပေမဲ့ မမုန်းရက်ပါ

ဆူး အိပ်ယာကနိုးလာပြီး နာရီကို ကြည့်မိတော့၆နာရီ အိပ်ချင်စိတ် မပြေသေး။ ညက ကိုကိုနဲ့ chattingထိုင်တာ များသွားတယ်။ အိပ်ယာထဲ လူးလှိမ့်ရင်း   ကိုကို့စကားတွေ ပြန်ကြားနေမိပါတယ်။ စိတ်ကူးယဉ်ရမည့် အချိန်မဟုတ် အိပ်ယာထ မျက်နှာသစ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့ပါတယ်။  ဒေါ်ကြီး တောင် မနက်စာပြင်ဆင်နေပြီ။  “ဒေါ်ကြီး မောင့်ဖို့ ကော်ဖီနှပ်ထားပြီလား”  “အင်း သမီးဆူး” ဖေဖေ ဆူးနဲ့ ဒေါ်ကြီးက မနက်စာကို အဝစားတတ်ပေမယ့်  မောင်ကတော့ ကော်ဖီနှင့် မုန့်တမျိုးမျိုးအပြင်မစားတတ်ပါ။ မောင်ဆင်းလာလျှင် နှပ်ရည် နွားနို့စစ်စစ် သိကြားပါလေကာဖြင့် ကော်ဖီ စိမ့်စိမ့်လေးတခွက်  အမြဲ ဖျော်ပေးရတယ်။ ဆူးဖျော်ပေးသော ကော်ဖီမှလွဲ၍ မောင်မသောက်တတ်ပါ။“မောင် အိပ်ရေးပျက်လို့လား မျက်တွင်းတွေ ချောင်နေတယ်။” “ဟုတ်တယ် မမ ညက စာရင်းလေးတွေ တိုက်နေတာ မပြီးလို့” “လချုပ်ရက်ဆို မောင် အလုပ်များပြီ ဖေဖေက မောင့်ကို အဲဒါကြောင့် အလုပ်မလုပ်စေချင်တာ” “မမရယ် တတ်ထားတဲ့ပညာတွေ အလကားဖြစ်မှာပေါ့ မောင်ကိုက စာရင်းနဲ့  ပတ်သက်ရင် ဝါသနာပါတာ မမသိသားနဲ့” ” ဟုတ်ကဲ့ပါCA ကြီးရယ် ပင်ပန်းလို့ ပြောမိတာပါ” ” ဟော ဖေဖေ ပြန်လာပြီ” လမ်းလျှောက်ပြန်လာသော ဖေဖေ အသက်၆၀ပြည့်တော့မည်ဟု သူများပြောရင် ငြင်းမိမှာ အမှန်ပင် ဖြစ်ပါတယ်။မကြာသေးမှီကမှ ဖေဖေ တပ်မတော် အရာရှိဘဝမှ ဆေးပင်စင်နှင့် အရပ်ဘက်ကိုပြောင်းခဲ့ပြီး အနားယူလိုက်ပါတယ်။ ဆူးက ဖေဖေ၏သမီးအရင်းတော့ မဟုတ် နာမည်ကျော် ကွမ်လုံတိုက်ပွဲမှာ ဖေဖေ့အတွက် အသက်စွန့်သွားသော စစ်သည်၏ သမီးဖြစ်ပါတယ်။  တိုက်ပွဲမှအပြန် မီးတွင်းထဲမှ မေမေ ဖေဖေ  ပြန်မလာနိုင်တော့သည်ကို သိပြီး ဆူးကို ထားရစ်ခဲ့ကာ ဖေဖေ့နောက်လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ထိုအချိန်မှစ၍ တပ်ရင်းမှူးပေါက်စဖေဖေနှင့်မေမေမှ ဆူးကို  တရားဝင် မွေးစားခဲ့ကျပါတယ်။  ဆူးကို မွေးစားပြီး ၅နှစ်ကြာမှ မောင်လေး သီဟမောင်ကိုမွေးခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေမေမေမှ သားနှင့်တန်းတူထားပြီး ကျွေးမွေး ပြုစုခဲ့ပါတယ်။လွန်ခဲ့သော ၅နှစ်ခန့်မှ မေမေဆုံးပါးခဲ့ပြီး အိမ်ထောင့်တာဝန်အတွက် ဆူးအလုပ်မှ အနားယူခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေလည်း တရားစခန်းဝင်ခြင်း တရားထိုင် ပုတီး စိတ်ခြင်းတို့နှင့်သာ ပျော်မွေ့နေပါတယ်။ မောင့်အတွက် ထမင်းချိုင့် ထည့်ပေးပြီး မောင်အလုပ်သွားရန် ဆူးကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင်ပေးရပါတယ်။   ဖေဖေ့ အတွက်တော့ အထွေအထူးလုပ်ပေးစရာမလိုပါ။ ကျန်းမာရေးကောင်းသော ပင်စင်စားတို့၏ ထုံစံအတိုင်း မနက်စာစားပြီးလျှင် လက်ဖတ်ရည်ဆိုင်သို့  အပေါင်းသင်းများနှင့်ချိန်းပြီး နေကုန်အောင် စကားစမြည်ပြောတတ်သည်။  တခါတရံ အပေါင်းသင်းများပါလာလျှင်လည်း အိမ်ပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းအတွင်း  သီတင်းကြည့်ခြင်း chess ကစားခြင်းများဖြင့် သီးသန့်နေထိုင်တတ်ပါတယ်။
အိမ်ကိစ္စများ စီမံခြင်း ချက်ပြုတ်ရန်ညွှန်ကြားခြင်းများပြီးလျှင် ဆူးအတွက် အားလပ်ချိန်များစွာရပြီ။ ပန်းပင်များကို ပြုစုခြင်း၊ facebookဖွင့်ပြီး သတင်း အသစ်များဖတ်ခြင်း သူငယ်ချင်းများpostကို likeပေးခြင်း ချက်နည်းပြုတ်နည်းများ ကြည့်ခြင်းမှ လွဲ၍ ဘာမှလုပ်စရာမရှိပါ။ လွန်ခဲ့သော တစ်လခန့်မှစ၍  ဆူး facebookမသုံးရ မနေနိုင်ဖြစ်စေခဲ့သူက ကိုကို။ ဘေးစောင်းရိုက်တင်ထားသော ပုံမှာ မောင်နှင့်ဆင်တူပြီး မောင့်ထက် ဆံပင်ရှည်ကာ အရိုင်းဆန်သော  ကိုကို့ကို နွေးထွေးစွာ စကားပြန်ခဲ့ရာမှ အခုဆို မတွေ့ရမနေနိုင် ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။  အင်တာနက်ဖွင့်လိုက်တာနှင့် ကိုကို့ထံမှmessageဝင်လာတတ်တယ်။  “ဆူး”  “ရှင် ကိုကို” “ဘာလုပ်နေလဲကွာ” ” ကိုကို့အကြောင်း တွေးနေတာ” “ညက အကြောင်းလား” “ကိုကိုနော်” “ကိုကိုလည်း သတိတွေရနေတာ ဆူးချိုချိုလေး  ကို”“ကိုကိုတော်ကွာ အရမ်းဆိုးတာပဲ” “ဆူးအကြောင်း တွေးလိုက်ရင် ကိုကို့ညီလေးက ခေါင်းထောင်လာတယ်” ” ကိုကို ဆူးခြံထဲမှာ”  “သွား အခန်းထဲဝင်  ကိုကိုမနေနိုင်တော့ဘူး” ကိုကိုနဲ့ ပြောရင်း ညီမလေးစီမှ တစစ်စစ်ယားယံလာတယ်။အိမ်ပေါ်ကိုပြေးတတ်လာရင်း အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်။  “ဆူး အခန်းထဲရောက်ပြီလား” “ဟုတ် ရောက်ပြီကိုကို” “ဆူး ညီမလေးပုံ ရိုက်ပြီး ပို့ပေးပါဦး” “ဟုတ်  ကိုကို” ဆူးညီမလေးပုံ ရိုက်ပို့ပေးပြီး ကိုကို့ညီလေးပုံကို ပြန်ပို့ပေးတော့ ကိုကို့ညီလေးက တင်းမာပြောင်လက်နေတယ်။ အိုး ကိုကို့ ညီလေးနဲ့ ညီမလေးသာ  မိတ်ဆက်ရလို့ကတော့ ဟင်းးးး “ဆူး ကိုကို ဆူးညီမလေးကို လျှက်ပေးမယ်နော်” “ဟင့်” “ဆူးဗိုက်လေးတွေကို နမ်းနေပြီ” ” အိုး ကိုကို ယားတယ်”  “ဆူး ညီမလေးကို နမ်းနေပြီ” “ဆူး အရသာဖူးလေးကို ကိုကိုလျှာနဲ့ ထိုးကလော်နေတယ်။”  “ကိုကိုရေ”  “အကွဲကြောင်းလေးကို စုန်ဆန်ပွတ်ပေးနေတယ်”  “ကိုကိုရေ သေတော့မယ်” “ဆူး အရသာဖူးလေးကို စုပ်ထားပြီး ညီမလေးထဲကို လက်လေးသွင်းလိုက်ပြီ” “အွန့်”  ကိုကိုရေးတဲ့စာတွေဖတ်ပြီး ညီမလေးကို  ချော့နေတာ အရမ်းအရသာရှိနေပြီ စာမပြန်နိုင်တော့ဘူး။ ” ကိုကို လက်နဲ့ ဆူးညီမလေးကို လုပ်ပေးနေတယ်။ဆူးကောင်းနေပြီလား ကိုကို မြန်မြန်လုပ်ပေး နေတယ်။ g_spot ကိုထိအောင် နှိုက်ပေးနေတယ်။ဆူး အရမ်းကောင်းနေပြီ မြန်မြန် အထုတ်သွင်းလုပ်ပေးနေတယ်။တရစပ်လုပ်ပေးနေတယ်။ဆူး မြန်မြန် လေးလုပ်ပေးတယ်။”“ကိုကို” “ဆူးလေး ပြီးလား” “ဟုတ် ကိုကို” “ကိုကို့ကို လုပ်ပေးပါဦး။ ကိုကို့ညီလေးလည်း ကြည့်ဦး ပေါက်ထွက်တော့မယ်” “ကိုကိုရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ ညီလေး ကို ဆူး ပလွေပေးမယ်နော်။ “အင်း” “ကိုကို့ ထိပ်ကို ဖွဖွလေးငုံလိုက်ပြီ” “အင်း” “ထိပ်လေးမြုပ်တော့ ဒစ်ပက်လည်ကို လျှာနဲ့ သိမ်းလျှက်လိုက်တယ်”  “ဒစ် အောက်ခြေကို လျှာနဲ့ထိုးလိုက်တယ်”  “ထိပ်လေးကို ငုံပြီး စုပ်နေပြီ” “နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဖိပြီး အဆုံးထိ သွင်းလိုက်ပြီ”  “လက်နဲ့ အခြေကို ကိုင်ထားပြီး ပါးစပ် ထဲ အသွင်းထုတ် လုပ်ပေးနေတယ်။တချက်တချက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိပေးနေတယ်။” “”ကိုကို့ ဒစ်မြုပ်အောင် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်ပေးတယ်။လက်နဲ့လည်း ဂွင်း တိုက်ပေးနေတယ်။” “baby” “သကြားလုံးစုပ်သလို လျှာနဲ့ကပ်စုပ်နေတယ်။” “မရတော့ဘူး ဆူး” “ကိုကို့ ထိပ်လေးကို လျှာနဲ့ဖိဖိပြီး အဝလေးကို လျှာနဲ့ထိုး ထည့်နေတယ်။” ” so good” “အောက်ကို လက်နဲ့ညှစ်ထားပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ထိပ်ပိုင်းကို စုပ်ပေးနေတယ်။” “မြန်မြန်လေးစုပ်ပေးနေတယ်” “ဆူး  ပါးစပ်လေးဟပြီး လျှာထုတ်ထားတယ်။ဆူး ပါးစပ်ထဲ ထုချလိုက် ကိုကို။ကိုကို့ အရည်တွေ တစက်မကျန် မြိုချမယ်။ မြန်မြန်ထု ကိုကို။ကိုကို့ အချစ်ရည် လေးတွေ သောက်ဖို့ မျှော်နေပြီ။ကိုကိုရေ ဆူးပါးစပ်ထဲ ပြီးပေးနော်” “ဟူး ဆူးရယ် ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုပြီးပြီ” “ဟင့် ပြီးလည်း ထုတ်မပေးဘူး ကိုကို့ညီ လေးကို ငုံထားမှာ ချိုချဉ်လေးလို” “အိုး ဆူးရယ် အရမ်းတတ်နေပါ့လား” “ကိုကို သင်ပေးတာလေ ခိခိ” “အရမ်းချစ်တယ်နော်ဆူး ညမှတွေ့ရအောင်။ကိုကို  အလုပ်လုပ်ဦးမယ်။” “ဟုတ်ကိုကို အရမ်းချစ်တယ်။” “ဆူးရယ် အပြင်မှာ မြန်မြန်နီးချင်ပြီ” “ဆူးလည်း ကိုကို့လိုပါပဲ” ” bye,honey” နေ့နေ့ညည ကိုကို့ကိုပဲ  သတိရနေတယ်။ကိုကိုပေးတဲ့ အရသာတွေ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေပဲ။ မောမောနဲ့ အိပ်လိုက်တယ်။ အိမ်မက်ထဲထိတောင် ကိုကို့ညီလေးက လိုက်နှောက်ယှက် နေတယ်။ ကိုကိုနဲ့တွေ့ဖို့ ညရောက်ချင်လှပြီ။ ဆူးကိုကို့ကို သတိရရင်း တမ်းတရင်း တနေ့တာ အချိန်တွေ ကုန်လွန်ခဲ့တယ်။ ညနေစောင်းတော့ ဖေဖေနဲ့ မောင်လေးဖို့ ညစာပြင်ဆင် ရတယ်။ အိမ်မှာ ခရီးထွက်တာကလွဲလို့ မနက်စာ ညစာ အတူစားကျတယ်။ ဖေဖေက စာအုပ်ကြီးသမား စည်းကမ်းနဲ့ ပတ်သက်  ရင် အတိမ်းစောင်းမခံ။ ၆နာရီ ညနေစာမှီရန် ရုံးဆင်းတာနဲ့ မောင် အိမ်တန်းပြန်လာတတ်တယ်။ ၅နာရီ ပတ်ဝန်းကျင် ပြန်ရောက်နေကျမောင် ဒီ နေ့နောက်ကျနေတယ်။ ဆူး မျှော်နေမိတယ်။ ထမင်းစားနောက်ကျလို့ သြဝါဒချွေမည့် ဖေဖေ့စကားများကို မောင်နှင့်အတူ နားထောင်ရမည်ကို မလိုလားပါ။ ၆နာရီမထိုးခင် မောင်ပြန်ရောက်လာမှ သက်ပြင်းချမိပါတယ်။ စာရင်းစစ်ရင်း အိပ်ရေးပျက်သော မောင့်အတွက် ဆိတ်ရိုးစွပ်ပြုတ်ကောင်းကောင်းလေး  ချက်ထားမိပါတယ်။ မောင် ထမင်းလျော့စားပြီး စွပ်ပြုတ်များများသောက်နေ၍ ဖေဖေပင် တားယူရသည်။ အအိပ်ပျက်တော့ အဟာရ ပြည့်ရန် လိုအပ်ပါ တယ်။ တဆက်တည်း တွေးလိုက်မိတာက ကိုကို ကိုကိုရော အားတွေ ကုန်နေမလား။ အားတွေပြည့်နေမလား။ ဒီနေ့ည video chatဖို့ ပြောထားမိတယ်။ ကိုကို ဘာတွေ အတတ်ဆန်း ဦးမလဲ။ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ဒေါ်ကြီးနှင့် tvကြည့်ပြီး အိမ်ပေါ်တတ်ခဲ့တယ်။ မောင့်အခန်းက မီးရောင်ရှိနေသေးတယ်။   မောင်မအိပ်သေးဘူးပေါ့။ အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ ဆူးအခန်းပင် ဆူးနှင့်စိမ်းသက်နေသလိုလို။ ရင်တွေလည်းခုန်နေပြီ။ ဖုန်းကိုကိုင်ပြီး အင်တာနက် ဖွင့်ဖို့ပင် စိတ်လှုပ်ရှားမိနေပါတယ်။ ကိုကို ဘယ်လိုအတွေ့ကြုံသစ်တွေ သင်တန်းပို့ချမလဲမသိ။လိုင်းဖွင့်လိုက်သည်နှင့် “ဟေးဆူး မျှော်ရတာမောပြီ” ” ဟုတ်ကိုကို အလုပ်လေး မပြီးသေးလို့” “အင်း ဒီနေ့ v callနဲ့ ကိုကိုလည်းထုပြမယ် ဆူးလည်းပွတ်ပြ”  “အာ ကိုကိုကလဲ” “မရှက်ပါနဲ့ ဆူးရယ်၊ ဆူးနဲ့ကိုကိုကြား အရှက်ကျန်သေးလို့လား” “သွားကိုကို လူဆိုး” ကိုကို v callခေါ်လိုက်တော့ မကိုင်ချင်ကိုင်ချင် နဲ့ ကိုင်လိုက်မိတယ်။ မီးအလင်းရောင်ကို ကျောပေးထားသော ကိုကို့ရုပ်ကို သိပ်မမြင်ရ။ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တောင့်နှင့် ဆံပင်ရှည်ရှည်ရုပ်ကို ခန့်မှန်း ကြည့် ယုံသာ။ “ကိုကို မမြင်ရဘူး” “ကိုကို့ လီးလေး သေချာပြချင်လို့ပါ” “ကိုကို အဲဒီလို မပြောနဲ့ ရှက်တယ်” “လိုင်းပေါ်မှာ လင်မယားပဲ ဖြစ်နေပြီ။ရှက်တုန်းလား” သြရှရှ ကိုကို့အသံမှာ တမျိုးဖြစ်နေပြီး ကြားဖူးနေကျအသံလိုလို ခံစားမိတယ်။ “ဆူး ဘာတွေတွေးပြီး တိတ်သွားတာလဲ။ကိုကို့ လီးကိုကြည့်” ဓာတ်ပုံတွေ ထဲကထက် ပိုကြီးနေတယ်ထင်ရသော ကိုကို့ညီလေးကို ကြည့်မိတော့ တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းသွားတာဘဲ။ “ဆူးလေး လုံခြည်ချွတ်လိုက်နော် ကိုကိုကြည့်ချင် လို့ ဖုန်းကို တခုခုမှီထောင်ထား” စိတ်ညှို့ခံရသောသူနှယ် ဖုန်းကို ကုတင်ပေါ်ထောင်ပြီး အဝတ်များချွတ်လိုက်ပါတယ်။ တဘက် တထည်ဖြင့် ကိုယ်လုံးကို ပတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှမ်းတတ်ခဲ့တယ်။“ခြေရင်းမှာ ကင်မရာထောင်လိုက်” “ဆူးမျက်နှာကျမြင်နေရတယ်။ကိုကိုကျ မျက်နှာမပြဘူး” “ဆူးရယ် ကလေးလေး ဆူးက အောက်ကရိုက်မှ ရှင်းရှင်းမြင် ရတာလေ။ကိုကိုညီလေးကို အပေါ်က အနီးကပ်ရိုက်ပြမှ ဆူး စိတ်ကူးယဉ် ကောင်းမှာလေ။” ကိုကို ရှင်းပြတော့လည်း ဟုတ်နေတာပဲ။  “ဆူးလေး ကိုကို့ကို ကြည့်နော်။ကိုကို့လက်ကို ဆူပိပိလေးလို့သဘောထား။ကိုကို ဆူးပိပိလေးထဲ ထည့်ပြီး လုပ်နေတာ။တဘက်ကို ဖယ်လိုက်” ကိုကို ပြောသံနှင့်ပင် အရည်များ   စိမ့်ထွက်လာပြီ။ “ဆူး ပိပိလေးကို သေချာပွတ်တော့၊ဆူးအစိလေးကို လက်ချောင်းလေးနဲ့ ဖိဖိထိပေး” ကိုကို ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ကြည့်မိတယ်။ အစိ လေးကို ထိတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လူးသွားတယ်။ “သေချာကြည့်နော် ကိုကို ဆူးပိပိကို ထိုးပြီး လုပ်ပေးနေတယ်။ ဆူးပိပိထဲမှာ” “အိုး” ကိုကို လက်နဲ့  ကစားနေသော လိင်တံတခုလုံး ဆူးပိပိလေးထဲ ထိုးထည့်နေတဲ့လို့ တွေးမိတော့ အရည်တွေအိုင်ထွန်းလာတယ်။“ဆူး အချစ်လေး အကွဲကြောင်းလေးကို အထက်အောက်ပွတ်ပေးနေ။ကိုကိုလုပ်တာ ကောင်လား”  “အ့ကိုကို ကိုကိုပြောတာပိုကောင်း” “ဆူး ပိပိထဲ ကိုကို့ အတံကြီးထည့်ထားတာ ဘယ်လိုနေလဲ ကောင်းလား” “ကိုကိုရေ အပြင်မှာ လာထည့်ပေးပါတော့။ အ့ ရှီး  ကိုကို  အဟင်း ဟင်း ဟင်း”   “အိုး ဆူးရယ် ဆူးပိ  ပိလေးက စီးပိုင်နေတာပဲ ကိုကိုလုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ” “အား ကို” ကိုကိုပြောသလို တောက်လျှောက်ပွတ်နေပြီး အစိလေးဖိလိုက် ချေလိုက်နှင့် ရင်တွေ ခုန်ပြီး သွေးတိုးလာတယ်။ “အိုး ဆူးပိပိလေးက ကိုကိုဟာကို ညှစ်ထားတယ်၊အိုး ကောင်းလိုက်တာ”  လက်နဲ့ညှစ်ပြီး အထက်အောက် ထုပြနေသော ကိုကို့ တန်ဆာထိပ်က အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်။ ပြန်ပြောဖို့ အင်အားလည်းမရှိခဲ့ပါ။ ကိုကို့ လက်ထဲမှာ တင်းပြောင်ပြီး ပိုမို  ကြီးထွားလာသော တန်ဆာကြီးသာ ဆူးညီမလေးထဲဆိုရင်။ အတွေးနဲ့အတူ လက်ချောင်းလေးက ပိပိအဝထဲ ထိုးဆွနေမိပါတယ်။အကုန်မထည့်ရဲသေး။ ကိုကို ထိုးရင် ဆူးထည့် ကိုကိုနောက်ဆုတ်ရင် ဆူးထုတ် အိုး ကောင်းလိုက်တာ မနက်က အရသာနှင့် ဘာမှ မဆိုင်တော့ “ဆူး ကိုကို  ဆူးပိပိထဲ ထည့်လိုးနေပြီ” “အား ကိုကို” “ကောင်းလား” “အု” “မြန်မြန်လေး လိုးပေးချင်လို့” “အင့် ရွှီး” “ဆူးလေး ကိုကို မြန်မြန်လိုးနေပြီ။ ဆူးမြန်မြန်ပွတ်”  “အ့ ကိုကိုရေ အမေ့ ကိုကို အ့ ဟင်းဟင်း  ကိုကိုရေ အားးး” မြန်လာလေလေ ကော့တတ်လာလေလေ “ဆူး အစိလေးသေချာဖိပွတ်” “ဟင်း ဟင်း အ့  ကိုကို ကိုကို အေမ့” “ဆူး ကိုကိုလိုးတာ ကောင်းလား” “အေမ့ အ့ ကောင်းတယ်ကိုကို လိုးပါ လိုးပါ အ့ အေမ့ ကိုကိုရေ” ပေါင်တွေ တုန်ခါလာပြီး အိပ်ယာပေါ်က  ဖင်တလုံးလုံး ကြွတတ်ခါ ပိပိဆီမှ အမျိုးအမည်မသိသော ခံစားချက်တခု ဖြစ်လာပါတယ်။ ရင်ဘက်ကို ဆွဲထားသော ခံစားချက်နှင့် ဆင်တူသလိုလို။ အလေးအပင်တခုမှ လွတ်မြောက်သွားသလိုလို။ နုံးချိ ပင်ပန်းပြီး တစုံတခု ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ “ဆူး အချစ် ပါစပ်လေးဟထား။လျှာပါထုတ်ထား။ ဆူး ပါးစပ်ထဲ ကိုကိုထုချမယ်။” ကင်မရာကို ခေါင်းရင်းဘက် အမြင့်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး မေးလေးမော့ ပါးစပ်လေးဟ လျှာလေးထုတ်ထားပေးလိုက်တယ်။  မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီး ကိုကို့ကို ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ “ဆူး ကိုကို ပြီးတော့မယ်။ဟထား” ကိုကို သူ့တန်ဆာကြီးကို မြန်မြန်ထုနေတယ်။အထက်အောက် ဆွဲထုနေပြီး  “အ့” “ဟူး” “ကျွစ်” “အားး” သံရှည်ညည်းပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။ ထုတာရပ်ပြီး လက်နဲ့ဆွဲညှစ်ထားတာ မြင်လိုက် ပြီး ကိုကို့ ညီလေး ထိပ်ဝကနေ ဖြူပြစ်ပြစ် အရည်များ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ကိုကို့ ဗိုက်တခုလုံး ပေပွလို့။ ကိုကိုလက်နဲ့ ကိုင်ဆွနေရင်း ကို ကို့ ညီလေး တဖြေးဖြေး ပျော့ခွေလာတယ်။ “ဆူး အချစ် ကောင်းလိုက်တာကွာ” “ဆူးရောပဲ ပြောမပြတတ်ဘူး” “နီးချင်ပြီကွာ” “ကိုကို ကြိုးစားလေ”  “ဟုတ်ပါပြီဗျာ ပြီးမှ ရှောင်မပြေးနဲ့” “ဆူးက ကိုကို့ချစ်နေတာ ရှောင်ပြေးစရာလား” “အင်းပါဗျာ အပြောတမျိုး အလုပ်တမျိုးမလုပ်နဲ့” “ကိုကိုနော် ဆူးကို မ ယုံဘူးလား။ငိုလိုက်မှာ” “ကိုကို့ ကလေးလေး မငိုနဲ့။ကိုကို ချစ်လို့စနေတာ။” “ဟွန်း သူပဲ အပြောကောင်း” “ကလေးဆိုးလေးဆူး အိပ်ရအောင်နော်” “ဟုတ် ကိုကို” “Bye” “အာဘွား” လိုင်းပိတ်ပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် အိပ်၍ မပျော်နိုင်။ ကိုကိုနဲ့ ပြောခဲ့တာတွေ တွေးနေမိတယ်။ ကိုကိုနဲ့ နီးချင်ပြီ။ ကိုကိုနဲ့ အပြင် မှာတွေ့ချင်ပြီ။ နောက်နေ့ ကိုကို့ကို ပူဆာရမယ်။ ကိုကို မျက်နှာကို သေချာကြည့်ပြီး ကိုကို့ ပြုစုယုယမှုတွေ ခံစားချင်ပြီ။ ဟူးး အရှက်တရားတို့ ပျောက် ကွယ်ကုန်ပြီ။ ကာမ အမှောင်ထဲ တဖြေးဖြေး တိုးဝင်မိနေပြီ။ ကိုကိုရယ် ဆန္ဒနဲ့ သိက္ခာပြိုင်ပွဲ အနိုင်ရနေတာက ဆန္ဒတွေ။ ကိုကိုနဲ့ အပြင်မှာ အတူတူ ချစ်ပွဲ  ဝင်ချင်ပြီ။ အတွေးတွေ အဆုံးမသတ်ပေမယ့် မောပန်းထားသော အရှိန်နှင့် ဆူး အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။ညကအိပ်ရာဝင်နောက်ကျခဲ့တာနှင့် မနက်အိပ်ယာထ တော့ လူက ညီစီစီဖြစ်နေခဲ့တယ်။ အောက်ကိုဆင်းလာတော့ ဖေဖေ နံနက်စာစားပြီးပြီ။ “ဖေဖေ မောင်ရော” ” အပေါ်ပြန်တက်သွားတယ်။ဖေဖေ အပေါင်း သင်းတွေနဲ့ ခရီးထွက်မလို့ ၁၀ရက်လောက်ကြာမယ်” “ဟုတ် ဖေဖေ” “သမီးမောင်ကို ဂရုစိုက်ဦး။ငေးငေးငိုင်ငိုင်နဲ့” “အလုပ်ပင်ပန်းလို့ရှိမှာပါဖေဖေ” “အင်း”  “ဖေဖေ ပစ္စည်းထည့်ပြီးပြီလား။သမီးဘာကူရမလဲ” “ပြီးပြီသမီး။မနက်ပိုင်းလာခေါ်ဖို့ ပြောထားတယ်။” “ဖေဖေပဲ လူငယ်လေးကျလို့ လန်းဆန်းနေ တာ” “ဟား ဟား သားအဖချင်း မြှောက်တယ်ဟေ့” တီ တီ  “ဟော လာကုန်ကျပြီ ထင်တယ် သွားမယ်သမီး” “ဟုတ်ဖေဖေ” ဖေဖေ့ ခရီးဆောင်အိပ်ကိုဆွဲ ရင်း ခြံတံခါးဝထိ လိုက်ပို့ပေးပါတယ်။ နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲလှည့်ဝင်ခဲ့ရင်း တပတ်စာဈေးဝယ်ရန် တွးနေမိတယ်။ “ဒေါ်ကြီးရေ” “အေ ဆူး” “ဆူး ဖျားချင် သလို လူကနုန်းနေလို့ ဈေးကို ဒေါ်ကြီးပဲ သွားလိုက်ပါနော်။” “အေးအေး နေ့လည်စာ မပြင်ရသေးဘူး” “ရတယ် ဒေါ်ကြီး ဒေါ်ကြီးကြာမယ်ဆို နေ့လည်စာ ပါစားခဲ့လိုက်။ဆူး မောင့်ကိုခေါ်ပြီး အပြင်မှာထွက်စားလိုက်မယ်” “အေးသမီး ဒေါ်ကြီး ကြာမယ်။အခြောက်ခြမ်းလေးတွေရော ဝယ်ရမှာ။ပြီးတော့  ဒေါ်ကြီး ပဲခူးက ညီမဆီ သွားချင်တယ်။” “ဖေဖေလည်းမရှိဘူး။မောင်လည်း ရုံး၂ရက်နားတယ်လေ။ မနက်ဖြန်ကျသွား တနေကုန်နေပြီး ဘုရားစုံအောင် ဖူး ခဲ့” “အေးပါ ဆူးရယ်။သွားချင်နေတာကြာပြီ။ဆူးဖေဖေက အိမ်မှာနေရင် အပြင်စာဝယ်မစားတော့ ဆူးပင်ပန်းမှာ ဒေါ်ကြီးကြောက်လို့ မပြန်တာအေ့” “အင်းပါ ဒေါ်ကြီး ဆူးပိုက်ဆံသွားယူဦးမယ်။ဈေးသွားဖို့ပြင်ထား” ဆူးအပေါ်တက်ခဲ့ပြီး အခန်းထဲမှ ပိုက်ဆံယူပြီး ဒေါ်ကြီးကို ဆင်းပေးလိုက်တယ်။ဒေါ်ကြီးထွက်သွားတော့ အိမ်တံခါးများ သေချာပိတ်ပြီး အပေါ်ကိုတက်ခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ နားရက် ကိုကိုလည်းအားမှာပါ။ကိုကိုနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောကြမယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကိုလှမ်းယူရန်ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းမရှိတော့။ ထမင်းစားခန်းထဲ ထားမိတာလား။ သွားခဲ့သည့် နေရာတစ်လျှောက် လိုက်ရှာနေမိပါတယ်။ လှေကားမှပြန်တက်လာတော့ လှေကားထိပ်မှ ဆူးကို စိုက်ကြည့်နေသော မောင် “မမ ဒီဖုန်းရှာနေတာလား”  မောင့်လက်ထဲမှာ ဆူးရဲ့ဖုန်း “မောင့်ဆီ ဘယ်လိုရောက်တာလဲ” “လာပါ အေးအေးဆေးဆေး ပြောတာပေါ့” အပေါ်ထပ် စာကြည့်ခန်းထဲဝင်သွားသော မောင့် နောက် လိုက်ခဲ့မိတယ်။ စာကြည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေသောမောင်က သူ့အနားလာထိုင်ဖို့ပြောတယ်။ “မမ ဖုန်းထဲမှာ ဘာတွေလဲ” အိုး ကျမသိ လိုက်ပြီ ကိုကို့ ညီလေးပုံတွေ ကျမ အသံမတုန်အောင်ထိန်းရင်း “မောင် ဘာတွေ တွေ့လို့လဲ” “လာကြည့်လေ” မောင့်အနားဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အင်တာနက်က  သိမ်းထားတာလို့ပြောရမလား သူငယ်ချင်းပို့ပေးတာပြောရမလား စဉ်းစားနေမိတယ်။မောင့်အနားထိုင်လိုက်တော့ မောင်ဖွင့်ထားတာ ကိုကိုနဲ့ ပြောထားသော messenger လူတကိုယ်လုံး အငွေ့ပျံပျောက်ကွယ်သွားချင်မိတယ်။ မောင်ရှေ့မှာ  သိမ်ငယ်သွားသလို ခံစားမိတယ်။ “မမ တစ်စိမ်းယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ ဘယ်ကမှန်းမသိပဲ ဒီစကားတွေ ပြောရဲတယ်ပေါ့”  “အို မောင်”  “မမရယ် မောင် ရင်နာလိုက်တာဗျာ။မောင်ကတော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ချစ်ခင်လေးစားလာရတာ မမကတော့”   “အဟင့် မောင် မမ အဲဒီလိုမဟုတ် ရပါဘူး”  “အိုဗျာ အရှက်မရှိပြောမနေနဲ့ မမလိုအပ်နေလား။မောင် ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်။”  “မောင် မမလေ”  မောင်က စကားကို ဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေး  ဖုန်းကိုချပြီး ဆူးကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။  ဆူးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ အကြမ်းပတမ်း နမ်းရှိုက်နေတယ်။ မောင့်ရင်ဘက်ကို တွန်းထားတဲ့ လက်တွေက  အားမပါတော့။ မောင်ရဲ့ တရှိုက်မက်မက်အနမ်းတွေမှာ စီးမျောသွားခဲ့တယ်။ မောင်နှမတွေ မသင့်တော်ပါဘူး။  အို မောင်နှမ အရင်းတွေမှ မဟုတ်တာ။အိုး အတွေးတွေရပ်အောင် မောင်ပြုစားလေပြီ။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရှိုက်နေတာကိုလည်း လွှတ်မပေး မောင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း နေရာအနှံ ကျူးကျော်နေ တယ်။ လူပျိုလက် ဝက်မြီးတဲ့  အနားမနေ လက်တဆုံး ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်နေတော့တယ်။  အကျႌအောက်ကနေ ဝင်ရောက်လာသော လက်က ဘော်လီ ချိတ်ကို စမ်းတဝါးဝါးဖြုတ်နေတယ်။ ဖြုတ်လို့ရတာနှင့် လူကိုခွာလိုက်ပြီး လက်တွေက ရင်သားနှစ်ဖက်ပေါ် ပြေးလွှားဆော့ကစားနေပြန်တယ်။  အပျို စစ်စစ်ကျမရဲ့ နစ်မြုပ်နေသော ရတနာခဲလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မအောက် ကိုင်လှိမ့်နေတယ်။ အိုး  ရင်ထဲမှာ မောဟိုက်သလိုလို   ရှက်ရွံ့သလိုလိုနှင့်  ရတနာခဲလေးတွေ တင်းမာထောင်ထွက်လာတယ်။  တစစ်စစ်နဲ့ ညီမလေးဆီမှလည်း လိုလားအပ်သောအရာအတွက် အချက်ပြနေပြန်ပြီ။  ဝုန်းဆို မောင်  ဆိုဖာပေါ်ကထပြီး ကျမကို ပွေ့ချီခေါ်သွားတယ်။  ကျမရဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကိုတင်ပြီး  မောင်အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တယ်။  ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ တ ပတ်ရစ် အဝတ်စားတွေကို ဆွဖြဲလိုက်တယ်။အိုး မောင့်ကို ရာဂနတ်သား ဖမ်းစားလေပြီ။ အဝတ်စားအားလုံး တစစီဆွဲဖြဲပီတော့ ကျမရဲ့ အပျိုစင် ခန္ဓာကိုယ်ကို တစိမ့်စိမ့်ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျမ  လှုပ်ရှားဖို့မေ့ပြီ အိပ်မွေ့ချခံရသူလို မိန်းမောနေမိတယ်။ မောင့်နှုတ်ခမ်းအစုံက ပါးဆီမှ လည်ပင်း ချက် ဗိုက်ဆီကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကူးသန်းရင်း တစုံ တရာ ရှာဖွေနေတယ်။ အ့ မောင် ကျမရဲ့ နို့တွေကို စို့ပေးနေတယ်။ ခေါင်းလေးတွေကို လျှာကြမ်းကြီးနဲ့လျှက်ပေးတော့ အိုး ဖျတ်ဖျတ်ခါအောင် ကောင်းနေ  တာပေါ့။ ပါးစပ်ကလည်း နို့တွေကိုစို့ပေးရင်း မောင့်လက်တွေက ကျမရဲ့ ညီမလေးကို ကျူးကျော် သိမ်းပိုက်လာတယ်။  အကွဲကြောင်းတလျှောက် အစုန် ဆန်ပွတ်ပေးပြီး ဝလုံးရေးနေတော့ အိုး ညီမလေးငိုလေပြီ။  ကိုကိုနဲ့ ချက်တာမှလွဲ၍ ယောကျာ်းနှင့် အတွေ့ကြုံမရှိသောကျမ ဖျတ်ဖျတ်လူးလေပြီ။   “မမ မောင်လိုးပေးတော့မယ်။” “အိုး” မျက်နှာတခုလုံး ပျားတုပ်ခံရသလို ထူပူရှိန်းသွားတယ်။ မျက်စိစုံမှိတ်ထားပြီး အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲကုပ်ထားမိတယ်။ မောင့်  ညီလေး ပွတ်ဆွဲနေတာကို အသားနုတွေဆီမှ ခံစားမိနေတယ်။ အို မောင့်ညီလေး ခလုတ်တိုက်သွားတဲ့ နေရာတွေက အသိဉာဏ်ပျောက်အောင် တောင်းဆို လာတယ်။ မောင့်ညီလေး ကျမရဲ့အဝကို ခွဲပီး တအိအိဝင်လာနေပြီ။ အရသာတမျိုးခံစားနေရတယ်။ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတော့  အိုအရမ်းကောင်းပြီး ရွှဲ ဆိုအောင် အရည်ကျလာတယ်။  မောင် ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ကျမခါးကိုဆွဲပီး အားပါပါဆောင့်လိုက်တော့။“အားးးးးး” စူးနစ်နာကျင်မှုနဲ့ အသိစိတ်ပျောက်သွားခဲ့တယ်။ အသိဝင်လာတော့ ကိုယ်ပေါ်မှောက်ပြီး နို့စို့နေရင်းဖွဖွ ညင်သာထိတွေ့နေတဲ့ မောင့်လက်ရဲ့  အထိတွေ့တွေကို ခံစားရတယ်။ အောက်ပိုင်းမှ တံစို့ထိုးထားသလို ပြည့်ကြပ်နေတဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတူ  လှုပ်ရှားလာတော့ နာကျင်မှုနောက်မှ အရသာတမျိုး  ပါလာခဲ့တယ်။  “မမမောင် ဆောင့်တော့မယ်။နာရင် ကြိတ်ခံ”   မောင့်ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက် ဆောင့်လိုက်လုပ်နေတယ်။   နာတာတော့ သေလုအောင်နာ ပါတယ်။   အံကြိတ်ခံရင်း မျက်ရည်ပူတွေ တလိမ့်လိမ့်ကျလာတယ်။   မောင့်ကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်။  ကိုကို့ကိုလည်း ရင်မဆိုင်နိုင်။  မောင်ဆောင့်နေရင်း  အရှိန်ရလာတော့ အရည်တွေနှင့် သွက်လာပြီး နာကျင်မှုလျော့ပါးလာပါတယ်။  ကျမ မနာတော့မှန်းသိတော့  မောင်ရယ်လေ နွားသိုးကြိုးပြတ် အားပါပါ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။ “အ့”  ဇွတ် “မောင်”  ထိန်းချုပ်ထားသည့်ကြားက အသံထွက်မိတယ်။  မောင်တချက်ဆောင့်တိုင်း ဗိုက်ထဲကအောင့်သလို လို အေမ့ မောင့်ဆောင့်ချက်တော့ သွက်လက်လာလေလေ ညီမလေးက မခံစားနိုင်လေ။  အားအား  မောင့်မေးကြောတွေ ထောင်တက်လာပြီး အံကြိတ်ကာ  ဆောင့်တော့ “အေမ့”  ညီမလေး အတွင်းပိုင်းတလျှောက်က ယားယံလာပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာတယ်။မောင် ပြင်းပြင်းတချက်ဆောင့်ပြီး အရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့ သားအိမ်ဆီမှ တစစ်စစ်အရသာနှင့်အတူ တကိုယ်လုံးမြောက်တက်သွားခဲ့တယ်။   ခြေထောက်များ အကြောဆွဲသလို ကွေးပြီး  မရည်ရွယ်ပဲ မောင့်လက်မောင်းတွေကို ကုပ်ဆွဲထားမိတယ်။  ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ မောင်မှိန်းပြီး အနားယူနေ တော့လေ ဘာကိုဝမ်းနည်းမှန်းမသိ မျက်ရည် တသွင်သွင်ကျမိတယ်။ မောင့်ကိုတွန်းဖယ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့တော့  “မမ မမ”  အမောတကော ခေါ်သံနှင့်  တံခါးကို ဇွတ်ထုနေတယ်။ “သွားပါ အပြင်ထွက်သွားပါ။မနှိပ်စက်ပါနဲ့”  “မမ မောင် စိတ်မချအောင် မလုပ်နဲ့ တံခါးဖျက်ဝင်ခဲ့မှာ”  “အပြင်မှာ ဒေါ်ကြီးကို စောင့်နေပါ။တစ်ယောက်ထဲနေပါရစေ။” “မမ မောင်မမှားဘူးနော်။ငယ်ကတည်းက မမကို ချစ်နေရတာ။” “မကြားချင်ဘူး ထွက်သွားပါ တစ်ယောက်ထဲနေ ပါရစေ။သိက္ခာကျအောင်မလုပ်ပါနဲ့။တောင်းပန်နေတာပါ”  “မမစိတ်လျော့ မောင်သွားမယ်နော်။”  မောင့် ခြေသံနဲ့ တံခါးပိတ်သံကြားမှ ရေပန်းကိုဖွင့်ပြီး  ကျောမှီထိုင်ကာ ငိုနေမိပါတယ်။ တစုံတခု ပျောက်ဆုံးသွားသလို  ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတခုဆုံးရှုံးရသလို  တန်ဖိုးကြီး ပစ္စည်းတခု ကျပျောက်သွားသလို  မျက်ရည်တွေ စီးကျရင်း နင့်နင့်သည်းသည်း ခံစားနေမိတယ်။ မောင့်ကို နားကျည်းမုန်းတီးချင်းမရှိပေမယ့် ကို့ကိုအပေါ် အပြစ်ကျူးလွန်မိပြီ။  ကိုကို့ကို  ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲ။“ဆူးရေ သမီး” “ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်” “ဟင်” ဒေါ်ကြီးအသံကြားမှ အသိစိတ်နဲ့ကပ်တော့ပါတယ်။ “ဟုတ် ဒေါ်ကြီး ရေချိုးနေလို့” “အေးအေး သမီး။ သီ  ဟမောင်က သမီးဘာစားမှာလဲ မေးနေတယ်။သူသွားဝယ်မလို့တဲ့။ဒေါ်ကြီးလည်း ဒီနေ့ပဲခူးသွားလိုက်မယ် တညအိပ်ပြီး ပြန်ခဲ့မယ်။သီဟမောင်နဲ့ တခါ တည်းလိုက်သွားမယ်။” “ဟုတ် ဒေါ်ကြီး” “အေးအေးသမီး ဒေါ်ကြီးသွားပြီ” ရေချိုးပြီး ကျိန်းစပ်နာကျင်နေသဖြင့် paraတစ်လုံးသောက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်  လှဲ၍အနားယူလိုက်ပါတယ်။ ကိုကို မျှော်နေမလား။  ဆူး ဘဝပျက်ပြီ ကိုကိုရဲ့  ကိုကိုနဲ့ တွေ့ခွင့်မရှိတော့။  ဆူးနာကျင်လိုက်တာ။  ကိုကို့ကို ဘယ်လို ပြောပြ ရမလဲ။ ကိုကိုရေ ဆူးသစ္စာမဲ့မိပြီ။  ဆူးနာကျင်လိုက်တာ။  မကုန်ခမ်းနိုင်သော မျက်ရည်များ ကျရင်း ဆေးအရှိန်နှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။
အစာအိမ်ရဲ့ အချက်ပြမှု ဆာလောင်မှုနဲ့အတူ ဆူး အိပ်ယာနိုးခဲ့ပါတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်း လိုက်ပြီး အားအင်မဲ့သောခြေလှမ်းများဖြင့် ထမင်းစားခန်းအတွင်း လှမ်းဝင်ခဲ့တယ်။ နာကျင်မှုကြောင့် ခြေလှမ်းများက မညီမညာ ပေါင်များကစေ့၍မရ။ ဆူး မိမိကိုယ်ကို စိတ်ပျက်မိပါတယ်။ ဖေဖေနှင့် ဒေါ်ကြီးမရှိ၍သာ တော်သေးတယ်။  ပုံစံပျက်ယွင်းနေသောမိမိ ဖေဖေတို့နှင့် ရင်ဆိုင်ရန်မသင့်တော်ပါ။ ဒေါ်ကြီး ဘာမှချက်ပြုတ်မထားခဲ့မှန်း သတိရမိသော်လည်း ချက်ပြုတ်ချင်စိတ်မရှိပါ။ ရေခဲသေတ္တာဖွင့်၍ ရေဗူးနှင့် ဖရဲသီးစိတ်ဗူးကိုထုတ်ယူခဲ့ပြီ  ထမင်းစား စာပွဲမှာထိုင်လိုက်ပါတယ်။  “မမ” ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်မိတော့ အခန်းတွင်း လှမ်းဝင်လာသောမောင်  “မမ ဗိုက်ဆာနေတာလား ခနနော်  မမကြိုက်တဲ့ ကြက်ကြော်ဝယ်ထားတယ်”  ကြက်ကြော်ပန်းကန်နှင့် ပြန်ရောက်လာသောမောင်က  “မမ microwaveနဲ့ နွှေးလာတယ် ပူပူလေး စားမမ”   စကားပြောချင်စိတ်မရှိသော်လည်း အစားစားချင်စိတ်ကြောင့် ကြက်ကြော်နှင့် အာလူးကြော်များ စားနေမိတယ်။“မမ တခုခုသောက်မလား မောင်ထည့်လိုက်မယ်” “ရေပဲသောက်မယ် ရတယ်” “မမ မောင့်ကို စိတ်ဆိုးနေလား” “မဆိုးပါဘူး”  အစားစားလိုက် ရေသောက် လိုက်နှင့် မောင့်ကိုမကြည့်မိအောင် သတိထားနေလိုက်တော့  “မမ မောင့်ကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့။မမကမှားတယ်ထင်ရင်လည်း မောင့်ကိုကြိုက်သလိုလုပ်ကွာ”  တချက် မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် မတုန့်ပြန်မိပါ။  “မမ မောင်မမှားတာ မောင်သိတယ်။ဒါပေမယ့် မမ အဲဒီလိုမနေပါနဲ့”  “ဒူးထောက်တောင်းပန်မှ ကျေနပ်မှာလား။ဖေဖေပြန်လာရင် ဖွင့်ပြောပြီး မမနဲ့လက်ထပ်မယ်”  မဲ့ပြုံးတချက်ပြုံးမိရင်း  “ငါက မွေးစားသမီးပဲ မင်းတို့သဘောပါ။”  “ဟာဗျာ”  ဝုန်း  နံရံ ကို လက်သီးနဲ့ထိုးပြီး နာနာကျင်ကျင်အကြည့်က ကျမရင်ထဲထိအောင် စူးနင့်ဝင်ရောက်ခဲ့ပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးဆိုသောအကြည့်နဲ့ ပခုံးတွန့်ပြီး ထထွက်ခဲ့ တယ်။ လှေကားနားရောက်တော့ အိုး ကျမမြောက်တက်သွားတယ်။  မောင်လေ ကျမကိုပွေ့ချီပြီး လှေကားတွေပေါ် အပြေးတက်လာတယ်။  အပေါ်ထပ်က  မောင့်အခန်းထဲခေါ်ယူသွားပြီး မောင့်ကုတင်ပေါ်ချပေးထားတယ်။“မမ ကြည့်ပါဦး မောင့်အခန်းထဲကို” မောင်က အခန်းကို ကိုယ်တိုင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်သူ သူ့အခန်းတံခါး အမြဲ သော့ပိတ်ထားတတ်သူ အိုး အခန်းနံရံမှာ ကျမ  မရိုက်ဖူးသော အရွယ်စုံ ကျမရဲ့ပုံတွေ “မမကို မွေးစားသမီးမို့ အနိုင်ကျင့်တယ် ဆိုတဲ့စကားမပြောပါနဲ့။  မောင်မခံစားနိုင်ဘူး။ မောင်သိတတ်စက တည်းက မမကိုပဲချစ်ခဲ့တာ အလေးအနက်ထားခဲ့တာ။မမရဲ့ မောင်လို့ခေါ်သံတွေ မမရဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေအပေါ်မှာပဲ ရူးသွပ်ခဲ့မိတာ။” ကျမမျက်နှာကို  စေ့စေ့ကြည့်ရင်း “မမ မောင့်ကို ခွင့်ပြုပါနော်။မမကိုချစ်ချင်တယ်။”  တသက်တာ သံယောဇဉ်တွယ်တာခဲ့ပြီး အရမ်းချစ်ပြနေတဲ့မောင့်အပေါ် ကျမ ဘယ်လို အင်အားနဲ့ ငြင်းဆန်ရမှာလဲ။ ကိုကိုရေ ကျမကို ခွင့်လွှတ်ပါတော့။  ကိုကို့ကို သတိရမိတော့ မျက်ရည်တွေကျဆင်းလာပါတယ်။  “မမ မောင့်ကို မကြည်ဖြူ လို့လား” ညိုမှိုင်းသွားသော မျက်နှာနှင့်မောင်က ကျမကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်းမေးလာတယ်။   ဟင့် ကျမ ငိုပြီး မောင့်အခန်းမှ ပြေးထွက်ခဲ့တယ်။   အိပ်ယာပေါ်  တသိမ့်သိမ့်ငိုရှိုက်ရင်း  ဖုန်းကို လှမ်းကိုင်မိတယ်။ တရက်လုံးနီးပါး ပျောက်သွားသော ဆူးကို ကိုကိုလွမ်းနေမလား။   လိုင်းဖွင့်လိုက်တော့ စာတွေအများကြီး ဝင်နေတယ်။ အစဆုံးမဖတ်နိုင်သေး။  “ဆူး ကိုကိုလွမ်းနေတယ်။ဘယ်တွေရောက်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေလဲ”  “ကိုကိုရေ ဆူးကိုမေ့လိုက်ပါတော့”  “ဆူး ဘာ တွေပြောနေတာလဲ ကိုကို့ချစ်လေး” “ဆူးလေ ဆူးတို့ပြတ်ရအောင်ကိုကို”  “ကိုကိုမပြတ်နိုင်ဘူး”   “ဆူးပြတ်နိုင်တယ်”    “ကိုကို့မှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ ဆူး ရယ်။မစပါနဲ့ ကိုကိုရူးလိမ့်မယ်” မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တွေက အတားဆီးမရှိ  “ကိုကို ဆူးကိုမုန်းလိုက်ပါတော့”  “မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့ဆူးရာ။ကိုကို့ ကို ငိုစေချင်တာလား။”  “မဟုတ်ပါဘူးကိုကိုရယ် ဆူးအပြစ်ကြီးကျူးလွန်မိပြီ”  “ဆူး ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ ကိုကိုရင်တွေပူလှပြီ”  “ဆူးလူတစ်ယောက်နဲ့ မှားမိ ပြီကိုကို” “ဟာကြာ ဆူး”  “ကိုကို ဆူးကိုမုန်းလိုက်ပါ”  “မမုန်းနိုင်ဘူးဆူး ကိုကိုတသက်လုံးအတွက် ရည်ရွယ်ပြီးချစ်ခဲ့တာ   ဆူးဘာဖြစ်ဖြစ် ချစ်နိုင်တယ်။ဆူး ကိုပဲလက်ထပ်မယ်။”  “မဖြစ်နိုင်ဘူးကိုကို”  “ဆူး ဆူးစိတ်မပါခဲ့ဘူးမှတ်လား။ဆူး ကိုကို့ကို ချစ်သေးလား” ကိုကိုနာကျည်းဖို့ စကားလုံးတွေ သုံးရတော့မယ်။ တစ်ချက်အားတင်းလိုက်ရင်း “ကိုကို့ထက် သူ့ကိုပိုချစ်သွားလို့ပါ။မေ့လိုက်ပါတော့။ ထပ်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့။” လိုင်းပိတ်လိုက်ပြီ ဖုန်းကိုလွှင့်ပစ်လိုက်မိ တယ်။ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ရှိုက်ငိုနေမိတယ်။ ဒေါက်ဒေါက် “မမ” ဒေါက်ဒေါက် အခန်းတံခါးခေါက်သံနှင့် မောင့်ခေါ်သံ “အပြင်ထွက်ခဲ့ပါဦး” သပ်သပ်ရပ်ရပ်  ဖြစ်အောင် အနည်းငယ်ပြုပြင်ရင်း အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ “မမ” လူကိုဆွဲဖက်ပြီ ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်သောမောင် အသက်ရှုရပ်အောင် တင်းတင်း ဖက်ထားခံရလိုက်တယ်။နည်းနည်းလှုပ်ရှားမိတော့ “sorry မမ မောင်အပျော်လွန်သွားလို့” နားမလည်နိုင်စွာ မော့ကြည့်မိတော့  မောင်က သူ့လက်ထဲက ဖုန်းကို ထောင်ပြလာတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ပခုံးကို ဖက်ထားပြီး ခုတင်ကိုဆွဲခေါ်လာတယ်။ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ဖုန်းကို ဖွင့်ပြတော့ ကိုကို acc ကိုကိုနဲ့ပြောထားသောစာတွေ “မောင် ဘာတွေလဲ” “မမရဲ့ကိုကိုက မောင်လေ” ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်သောမောင့်စကားကြောင့် “ဟင်” အလန့်တကြား မောင့်ကိုတွန်းဖယ်မိတော့ “မမ  မောင့်ကိုချစ်ချစ် ကိုကို့ကိုချစ်ချစ် မောင်တစ်ယောက်ထဲနော်။မမ ကြည်ဖြူပါ” “မောင် လုပ်ရက်တယ်ဟယ်”  “မမရယ် မောင်လုပ်ရပ်က မှားမယ်ဆိုတောင်  မမကိုပိုင်ဆိုင်ချင်လို့ပါ မမ မောင့်ကို ချစ်ပါနော်”  “မောင်”  “ကိုကို့လိုလည်း အလိုလိုက်ပါ့မယ်။မောင့်လိုလည်း နွဲ့ဆိုးဆိုးခွင့်ပြုပါ မမကိုချစ်တယ်”  “အို  မောင်ရယ်” အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချပြီး  နှုတ်ခမ်းအစုံကို ရှိုက်နမ်းနေတယ်။ ကျေနပ်ကြည်ဖြူခြင်း ချစ်ခင်ကြင်နာခြင်းတွေနဲ့ နှစ်ဦးသဘောတူ ချစ်ခြင်းတွေ  ဖလှယ်မိနေတယ်။ မောင့်အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်မိတော့ မောင်နှုတ်ခမ်းတွန့်လိုက်တာ ခံစားရတယ်။  နှုတ်ခမ်းအစုံခွာပြီး  “မမကို မောင်ချစ်တယ်”   “အွန်း”  မောင့်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းလိုက်နမ်းတော့  “ဟား ဟား အရမ်းချစ်စရာကောင်းနေပြီကွာ”“အရင်က မချစ်ဖူးပေါ့”  မူနွဲ့နွဲ့ဆိုလိုက်မိတော့  “ချစ်ပါ့ဗျာ မောင့် မိန်းမလေးကို အရင်ကလည်းချစ် ခုလည်းချစ် နောက်လည်းချစ်မှာပါ” စကားသံအဆုံး စကားများတတ်သော နှုတ်ခမ်းကို ရှိုက်နမ်းခံရတော့ အသံတွေ  ပျောက်ဆုံးကုန်တယ်။ နှုတ်ခမ်းဆီမှ လည်တိုင်နဲ့ရင်ညွန့်ကို နမ်းနေပြန်တယ်။  ချစ်မိပါပြီဆိုမှ ပြုစားနေသလားမောင်ရယ်။  နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရင်ညွန့်ကိုပွတ်လိုက်  မေးမွှေးငုတ်စိလေးတွေနဲ့ မယားယားအောင်လုပ်လိုက်နှင့် မောင် ပညာပြနေတယ် “အိုမောင်ယားတယ်”  အကျႌကိုဆွဲချွတ်တော့ အလိုက်သင့်နေပေးမိပြန် တယ်။  လုံခြည်ကိုဆွဲချွတ်တော့ စောင်ကိုလက်လှမ်းမိတယ်။  “မမ မရှက်နဲ့ကွာ မောင်ပြုစုတာကို သေချာခံစားပေး”  အချစ်အလိုကျပေါ့  ကျမဖတ်ခဲ့ဖူးတဲ့  စာသားထဲကလို လင်ယောကျာ်းနဲ့အတူတူနေတဲ့အခါ ပြည့်တန်ဆာကဲ့သို့ လုပ်ကျွေးရမယ်ဆိုမှတော့ ရှက်မနေတော့ပါဘူး။  ကျမစိတ်ကို လျော့ချပြီး  သေချာ အာရုံစိုက် ခံစားမိတယ်။  မောင့်အနမ်းတွေကို လိုက်ပါခံစားမိတယ်။  မောင်ရယ်လေ ကျမနို့တွေကို အပြန်ပြန်အလှန်စို့ပေးနေတယ်။  အအားမထား  လက်တဖက်ကချေ တဖက်ကိုစို့။ “အိုး မောင်ရယ်”  နို့စို့တာကိုနားပြီး နှာခေါင်း မေးတွေနဲ့ ဖွဖွပွတ်ဆွဲပြီး မောင့်ခေါင်းအောက်ကို နိမ့်ဆင်းသွားတယ်။  မောင် ဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့်။ ရင်ခုန်သံတွေ ပေါက်ကွဲထွက်အောင် မြန်ဆန်လာတယ်။ ဝမ်းဗိုက်သားတွေကိုနမ်းပြီး ချက်ကိုလျှာနဲ့ထိုးတော့ မောင့်ခေါင်းကို တွန်းဖယ်မိတယ်။ မောင် ကျမရဲ့ပေါင်တွေကို နမ်းပေးနေတယ်။ အို စိတ်ထဲ မယိုးမယွနဲ့။ ပေါင်ကနေ ခြေထောက်တချောင်းလုံးနမ်းသွားပြီး ခြေဖဝါးတွေကို နမ်းပေးတယ်။ ဟိုဘက်ခြေထောက်ခြေဖဝါးကနေ ပေါင်ကိုတက်ပြီးနမ်းလာပြန်တယ်။အိုး ဆီးခုံမွှေးလေးတွေဆီ ခေါင်းစိုက်နမ်းတော့ အ့မောင် မောင့်ခေါင်းကိုကိုင်ထားမိတယ်။ မောင့်လက်တွေက ဝမ်းဗိုက်လေးတွေ ပေါင်လေးတွေ နေရာအနှံ  ပွတ်ပေးနေတယ်။ မောင် ကျမပေါင်တွေကို တွန်းတင်လိုက်တယ်။ မြောက်ပြီကားနေတဲ့ ကျမပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းကို တိုးဝင်လိုက်ပြီး မောင် လျှာအစွမ်း တွေ ပြနေတယ်။ အစိလေးကို တချက်ချက် ဖိစုပ်လိုက်တိုင်း အတွင်းကလီစာတွေ ပါသွားပြီထင်မိတယ်။ အကွဲတလျောက်လျှာနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေတော့ အိုမောင် ရေ ပိုပိုကော့ပေးမိတယ်။ လျှာနဲ့ ညီမလေးထဲ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာတော့ အား မောင်ရေ မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲလိုက်မိတယ်။ မောင်လေ လက်ကိုပါ  အနားမပေးတော့။ လျှာနဲ့ အစိကို ကလိနေရင်း လက်တချောင်းက ညီမလေးထဲဝင်လာတယ်။  အိုး  “မောင်ရေ မောင်ရေ”  “အ့”  “အဟင့်”  လက်အသွင်း ထုတ်မြန်ဆန်လေလေ ကော့တက်လာလေလေ  “အားးးး”  အသံရှည် တချက်ဆွဲဆွဲငင်ငင်ထွက်သွားပြီး မောင့်ခေါင်းကို ပေါင်တွေနဲ့ ညှပ်ထားပြီး တ ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်၊  “မမ” “ဟင်” “ကောင်းလား” “အင်း” “မောင့်ကိုရော မကောင်းစေချင်ဘူးလား” “ကောင်းစေချင်တာပေါ့” “မမ မောင့်ကိုရော လုပ် ပေးမလား” “မောင်သင်ပေး” “အင်း” “ကိုကိုနဲ့ချက်တုန်းက မမပြောတယ်လေ။လာလုပ်ပေး” “မောင်နော်” ပက်လက်လှန်ပေးထားတဲ့ မောင်ရဲ့ အောက်ပိုင်း က ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အထိန်းသိမ်းလွတ်တာနှင့် မောင့်ညီလေးက ထောင်တတ်လာတယ်။အိုး သေချာကြည့်လေ ကြီးမားတင်းပြောင်နေလေ လက်နဲ့ ဖွဖွပွတ်သပ်ပြီး ကိုကိုလုပ်ပြနေကျလို ကွင်းတိုက်ပေးမိတယ်။ မချင့်မရြဲဖစ်လာပြီး မောင့် ညီ လေးထိပ်ကို စုပ်လိုက်မိတယ်။ “အ့ မမဖြေးဖြေး အတင်းမစုပ်ရဘူး” အားလျော့ပြီးစုပ်ပေးမိတယ်။ “မမ ပါးစပ်ဟပြီး ဝင်သလောက်သွင်းကြည့်”  ပါးစပ်ဟ ပြီး သွင်းလိုက်တော့ လည်ခေါင်းရောက်ရင်ပျို့တက်လာတယ်။  မျက်ရည်တွေ အလိုလိုဝိုင်းလာတော့ “မမတော်တော့နော် နောက်ကျမှ သင်ပေးမယ်။မောင် လုပ်ချင်ပြီ” “ဟုတ်မောင်” အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေးလှန်ပေးမိတယ်။ မောင့်အကြိုက် မောင့်သဘော ကြည်ဖြူပြီးသားပါ။ ညီမလေးအဝမှာတေ့ပြီး မော င့်ညီလေးကို အသွင်းထုတ်လုပ်ပေး နေတယ်။ အရသာသိလာတော့ အောက်ကကော့ပေးမိပြန်တယ်။ မောင်အဆောင့် ကျမအကော့ တထပ်ထဲကျတော့  အဆုံးထိဝင်သွားတယ်။ အ့ သားအိမ်အောင့်သွားတော့ အသံထွက်ညည်းမိပြန်ရော။ “မမနာသွားလား” “ရတယ် မောင်ဆောင့်” တဖြည်းဖြည်းချင်းမောင် ဆောင့်ပေးနေတော့ နာတာတွေကို အံကြိတ်ခံနေမိတယ်။ အရှိန်လေးရလာတော့ ရည်ရွယ်မထားတဲ့ အသံတွေ ပါးစပ်က အလိုလို ညည်းမိတယ်။ မောင် တ ချက်ဆောင့်တိုင်း တသံထွက်လို့ ညည်းနေမိတယ်။ အ့ မောင်ရေ ကျမ အရှိန်တွေ အရမ်းတတ်လာပြန်ပြီ။ စိတ်နှစ် ခံစားမိတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ကောင်းလာ ခဲ့တယ်။ညီမလေးဆီမှ မခံမရပ်နိုင် ယားယံလာတော့ အလိုလို မောင့်ညီလေးကို ညှစ်လိုက်မိတယ်။ “အ့မမ အရမ်းကောင်းတယ်” မောင့်အသံနဲ့ အတူ စိတ်အား ထက်သန်လာတော့ ဝမိးဗိုက်ကြွက်သားများ ရှုံလာအောင် အပြင်းထန်ညှစ်မိတယ်။ “မမရေ မောင်မရတော့ဘူး” မောင်က ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဆောင့်လိုက်  ကျမက ညှစ်လိုက်နှင့် ပြီးဆုံးခြင်းကို အတူတူရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။ မောင်ညီလေးကို စိမ်ထားပြီး မောင်အမောဖြေနေတော့ မောင့်ညီလေးကို ဆွဲညှစ် ပေးမိတယ်။ “ဟား မမ” “အိုး မညစ်နဲ့ကွာ။ သေအောင်သက်နေတာလား မမ” “ချချ။သိဘူး”  အတင်းညှစ်တော့ မောင်ရုန်းလိုက်တာ ပြုတ်ထွက်သွားခဲ့ တယ်။ အိုး အရည် စိုစိုတွေ စီးထွက်သွားတာ သိနေပြန်တယ်။ အဖြူတွေ အနီတွေနဲ့ ဆေးချယ်ထားတဲ့ အိပ်ယာခင်းကတော့ ရစရာမရှိလောက်တော့၊ “မမ” “အင်း” “မောင်နဲ့ ကိုကို ဘယ်သူ့ကိုပိုချစ်လဲ”  ဘယ်သူ့မှပိုမချစ်ဘူး” “ဟင်” “ခိ မာယာသုံးတဲ့ ကိုကိုမောင့်ကို အချစ်ဆုံးပဲ” “ဟား မမ ပြောတတ်တယ်ကွာ  အရမ်းချစ်တယ်။” “နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တဲ့ မောင့်အနမ်းနောက်က ရယ်သံတွေနဲ့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးခြင်းတွေ အမြဲရရှိပါရစေ မောင်ရယ်။
ပြီးပါပီ.......
#credit to orginal writer