ေဆး႐ုံမွာ ၂ ရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ေခါင္းကဒဏ္ရာသက္သာတာနဲ႔ jhope နဲ႔အတူတူ အိမ္ကိုျပန္သြားလိုက္သည္
at joen house
mr joen:မိန္းမေရကားသံၾကားတယ္ကြ ဘယ္သူလာတာလဲထြက္ၾကည့္ပါအုံး
mrs joen လဲ အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက မယုံႏိုင္စရာ
mrs joen: သား သားေလး ေမေမ့သားေလး
jk: omma
mrs joen: သားရယ္ဘယ္ေတြေရာက္ေနရတာလဲကြယ္ omma တို႔က သားကို ႐ွာေနတာ၂ ႏွစ္ေတာင္႐ွိၿပီကြဲ႔ၸ လာသား appa သားကိုေတြ႔ရင္ အရမ္းေပ်ာ္မွာ သား appa ဆီသြားရေအာင္
jk: nae omma
သားမိႏွစ္ေယာက္အလြမ္းသယ္ကာ တစ္ေယာက္ပုခုံးတစ္ေယာက္ဖတ္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္သြားတာမ်ား hope ကိုေတာင္သတိမရႏိုင္ေတာ့ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာမိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ကာ သတင္းစားဖတ္ေနတဲ့ appa
jk: appa
mr joen: သား သားေလး appa တို႔သားေလး သားေလးမေသဘူးေနာ္
jk: သားမေသလို႔အခု appa တို႔ေ႐ွ႕ေတာင္ေရာက္ေနၿပီေလဗ်ာ
mr joen: သားရယ္ သားမေသေသးဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ appa တို႔ဆီျပန္မလာရတာလဲ appa တို႔ကဒီေလာက္ခ်ိန္ၾကာၾကာသားသတင္းမရေတာ့ သားေလးကို ဆုံးသြားၿပီထင္ထားတာ
jk: သား appa တို႔ဆီတမင္ျပန္မလာတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ သားေလ ဒီႏွစ္ေတြမွာဘယ္ေတြေရာက္ၿပီးဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာ သားကိုယ္တိူင္ေတာင္မမွတ္မိဘူး
jh: ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ေရ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ျပန္ေတြ႔လို႔ jhope လဲ joen လင္မယားကို jk နဲ႔ဆုံခဲ့ပုံေတြကိုအားလုံးျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္ ဒီေကာင္ကေလ ပထမအက္စီးဒန္႔ျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမ့သြားတယ္ ေနာက္တစ္ခါအက္စီးဒန္႔ထက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာသူနဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့လူေတြကိုေမ့သြားတယ္ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ထက္မျဖစ္ေစနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ေဟ့ေကာင္
jk: ေအးပါကြာ
aww ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာက္သြားတုံးက appa တို႔ သတင္းစာထဲေတြဘာေတြ ေၾကာ္ညာမထည့္ဘူးလား
YOU ARE READING
ထယ်ချစ်ရပါသောမောင် (Completed)
Fanfictionမထင်မှတ်ဘဲတွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့ လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့အရေးပါဆုံးလူသားဖြစ်လာခဲ့တယ် ချယ်ရီတွေကြားက ကောက်ရခဲ့တဲ့ မောင့်ကိုထယ်က ချယ်ရီလေးတွေထက်ပိုချစ်တယ်