Masumiyetin Kayboluşu #Aşk-ı Polisiye III#

3.Bölüm

Evime geldiğimde beni tabii ki Cipsi karşıladı. Yavrularını kaybettiği ve ameliyat geçirdiği günden beri giderek zayıflıyordu. Sağlığı açısından bunun iyi olduğunu bilsem de her Türk gibi gürbüz bir çocuğun iyi bakıldığına dair bir inancım vardı ve onu böyle görmek beni üzüyordu.

"Gel kızım."

Cipsi'yi kucağıma aldım ve onunla birlikte Giray'ın bana hediye ettiği balıklara yemlerini vermeye başladım. Harry, Ron ve Hermione adını verdiğim balıklarım Giray'la yaşadığım garip anıyı bana hatırlatıyordu. Bana ansızın yaklaşıp öpüyormuş gibi yapıp evimden kaçarak gitmesini unutamıyordum. Sonrası benim için daha dramatikti. Peşinden polisevine kadar gitmiş ve sevgilisiyle karşılaşmıştım. Üzerinden bir gün geçmiş olmasına rağmen utancım ilk anda olduğu gibiydi. Giray'ın sevmekten korktuğunu ya da ölen nişanlısı Nergis'i unutamadığını düşünüyordum. Böylelikle ne kadar aptal bir kız olduğum bir kez daha kanıtlanmış oldu.

Penceremin önüne gidip dışarıyı izlemeye başladım. Binalar arasına sıkışıp kalmış sokaklardan başka bir manzaram yoktu. Aralık ayının son günlerini yaşarken herkeste gelecek yeni yılın coşkusu vardı. Şimdiden evlerin camlarını süslemiş ve yapay kar sprey köpüğü ile "Hoş Geldin 2021," yazmışlardı. Yeni yılın benim için bir anlamı yoktu. Tek temennim, hayatımın yerinde saymasıydı. Bu, geriye gitmesinden iyiydi.

Evimin önünde karın altında yatmakta olan arabama baktım. En son Cipsi'nin kanaması olduğu gece kullanmaya çalışmış ama başarılı olamamıştım. İnternetten bir usta buldum ve o gelene kadar aşağı inip arabamın üstündeki karları temizledim. Eğer Giray'dan uzaklaşmaya kararlıysam her gün işime kendi arabamla gidip gelmeliydim.

Usta geldiğinde arabamın üstündeki tüm karları temizlemiş ve çalıştırmak için birkaç deneme yapmıştım. Arabalardan anlamıyordum ama usta, uzun süre çalıştırılmayan ve karda bekleyen araçlarda bu tarz problemler yaşadıklarını belirtti. Sorun distburatör kapağından kaynaklanıyordu ve yedek parçaya ihtiyacım vardı. Usta, akşamüstü parçayı getirip takacağını söyledi ve ben yarın sabah kendi arabamla emniyete gidebilecektim.

Mutfakta yemek hazırlarken Giray'la anılarımız aklıma geliyordu. Yemekleri koklaması, "Off!" sesi çıkarması, daha pişmeden tadına bakma bahanesiyle ağzını doldurması. Ben ondan neredeyse iki gündür uzaktım ama sanki yıllar olmuştu. Ve sanki yanımda olmadığı zamanlarda aç bir şekilde benim ona yemek yapmamı bekliyordu. Telefonu elime alıp onu evime çağırmamak için kendimle çok mücadele ettim ve erken bir vakitte yatağıma gittim.

Giray gibi atlıkarıncama da küsmüş, asla mekanizmasını çevirmiyor ve hoş tınısını duymuyordum. Zaten artık silahımla uyuyordum. Romantizmden uzak olabildiğince savaşa hazır konumda.

Sabah her zamankinden erken uyandım ve koşu bandında ter attıktan sonra elli mekik çektim. Hazırlanıp soğuk İstanbul havasına adım attığımda mesaimin başlamasına daha yarım saat vardı. Giray'ın ne yaptığımı anlamaması için telefonumun konumunu kapattım. Uzun zaman sonra 99 model kırmızı Polo arabamı çalıştırdım ve birlikte emniyete geçtik. On dakika geçmemişti ki Giray'dan mesaj geldi.

"Beş dakikaya kapındayım."

"Emniyetteyim komiserim. Teşekkür ederim."

Cevap yazmadı ama şu an yüzünü görmeyi çok isterdim. Muhtemelen bana sinirlenmişti. Ama bundan sonra böyle olmamız gerektiğini o da yakında anlayacaktı. Her şey zamanla eski rayına oturacaktı. Eski dediysem en başına dönecektik. Aynı ofiste çalışıp, Giray'ın umurunda olmadığım zamanlara. Benim için ise Giray'ın aşkını unutma süreci artık başlamıştı.

Giray, ofise girdiğinde benim olduğum tarafa doğru hiç bakmadı. İkimizin masasının üstü tamamlanması gereken dosyalarla doluydu ve işimize odaklanmalıydık. Hâlâ daha Umuda Yükseliş Operasyonu'nun sarsıntıları devam ediyordu. Televizyon kanalları Emniyet Genel Müdürü'nün basın açıklamasından sonra sürekli operasyonun detaylarını yayınlıyorlardı. Elleri arkadan kelepçeli bürokratların adliyenin girişinde ve çıkışında çekilen görüntüleri "Türkiye'nin utanç kaynağı," başlığı altında sunuluyordu.