Wanna Get Drunk And Nasty

33

Αλεξία

Νόμιζα ότι μας είδε η Κάτια αλλά ακόμη κι έτσι τι θα γινόταν;

Όχι είναι λάθος, καλά καλά δεν ξέρουμε τι έχουμε εμείς οι ιδιες μαζί,όλο αυτό έπρεπε να μείνει μυστικό προς το παρόν,εξάλλου τα κορίτσια πίστευαν ότι ακόμη είμουν με τον Νίκο και ειξερα πως αργά ή γρήγορα έπρεπε αν τους πω ότι χώρισα, δεν χρειάζονταν λεπτομέρειες, αυτές τις ειξερε μόνο η Τζένη και ας πούμε ότι τελειώσαμε γιατί βαρεθήκαμε,δεν είχε κάτι δύσκολο, δεν ξέρω γιατί δυσκολευόμουν τόσο όμως.

Απομακρυνθηκα από το πάρκινγκ κια πρόσεξα την Τζένη να συζητά με την Κάτια, δεν είμουν σίγουρη για ποιο πράγμα μιλούσαν αλλά είχα ένα προαίσθημα πως ήταν για να μου ετοιμάσουν κάτι για τα γενέθλια μου.
Τις είχα μάθει τόσα χρόνια πλέον και ειξερα πώς πάντα κανόνιζαν κάτι.

Γύρισα εξουθενωμένη σπίτι και μόνο όταν το σώμα μου βούλιαξε μέσα στα στρωσίδια κατάλαβα πόσο με είχε κουράσει όλη εκείνη η έξαψη και αυτό που μιυ έκανε η Τζένη, αλλά ήταν μια ευχάριστη κούραση.

Τεντώθηκα κάτω από τα σεντόνια και κοιμήθηκα στη σκέψη του πόσο γαμάτα θα είναι αύριο σε ότι κανονίσουν τα κορίτσια.

[....]

Οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν στα μάτια μου μέσα από τις μισανοιχτες κουρτινες .
Κοίταξα το κινητό μου και σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να πατήσω και κανένα πόδι στη σχολή.
Ετοιμάστηκα και έφυγα για το Πανεπιστήμιο, έχοντας πάντα επίγνωση ότι κάποια στιγμή θα έρχονταν τα κορίτσια με κάποια έκπληξη.
Ωχ κάνε να μην έρθουν στο Πανεπιστήμιο και ξεκινήσουν να τραγουδάνε και μας κοιτάνε όλοι σαν να έχουμε από τρια πόδια ή από δύο κεφάλια.

Το μάθημα ήταν ανεξήγητα και ανυπόφορα βαρετό ,ενώ συνήθως ήταν ας πούμε ανεχτό.
Όταν επιτέλους τελείωσε, βγήκα έξω στην αυλή και θυμήθηκα πως δεν είδα ούτε τη Ζωή στο μάθημα.
Δεν με περίμενε κανένας έξω και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το ξέχασαν, άνοιξα την ομαδική και είδα γύρω στα δέκα μηνύματα, χαμογέλασα όταν έλεγαν να συνατηθούμε όλες για καφέ.
Έλεγξα την τοποθεσία του μαγαζιού και ήταν αρκετά κοντά όποτε πήρα τον δρόμο με τα πόδια.
Σας έχει συμβεί να νιώθετε πως επειδή είναι η μέρας σας κάτι θα συμβεί, εγώ πάντα πίστευα στα γενέθλια μου πως είτε θα συναντήσω τον έρωτα της ζωής μου είτε θα μου πέσει κάποια γλάστρα στο κεφάλι.
Έφτασα στο μαγαζί και τα κορίτσια με καλωσόρισαν με αγκαλιές και πολλές ευχές, περιεργο που δεν υπήρχε κάποια έκπληξη και ήταν όλα ας πούμε κάπως τυπικά.
Αν και εκτιμώ ακόμη και αυτό.
Δεν δίνεται σε όλους η ευκαιρία να έχουν ανθρώπους που αγαπούν δίπλα τους να τους εύχονται.
Όταν με αγκάλιασαν όλες, η Τζένη είρθε τελευταία και το βλεμμα της πριν τυλίξει τα χέρια της γύρω μου μαρτηρούσε.....δεν καταλάβαινα τι ακριβώς.
Ένιωσα το χέρι της στη μέση μου να με κρατα σφικτά λες και αν θα με άφηνε θα έπεφτα.
Ενιωσα τα κρύα της δάχτυλα κάτω από την μπλούζα μου χαιδευοντας τα πλευρά μου νωχελικά και όλο μου το σώμα ανατρίχιασε.
Δεν χάνει πότε στιγμή αυτή η κοπέλα.
"Χρόνια Πολλά Άλεξ"ψιθυρησαν τα χείλη της που άγγιζαν το αυτί μου και ύστερα άφησε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου που λογικά με έκανε να κοκκινίσω ολόκληρη.
Πόσο μαρεζε όταν με λέει έτσι.
[...]
Ανάθεμα την ζωή μου, αυτό που έλεγα πριν για αγάπης της ζωής σου και γλάστρες, να υποθέτω εγώ πήρα το δεύτερο για δώρο,όχι έτσι όπως πιστεύετε.
Η γλάστρα σημαίνει κάτι κακό και το να τρέχεις στα ΚΕΠ και σε όλες τις μαλακίες τιυ Πανεπιστημίου στα γενέθλια σου δεν ήταν κάτι καλό.
Αφού ήπια τον καφέ μου,με ενημέρωσαν πως έπρεπε να έχω είδη στείλει κάτι εγκρίσεις για τα μαθήματα και έτρεξα για να προλάβω πρώτου κλείσουν.
Μέχρι να φτάσω στο κέντρο της πόλης και να συνεννοηθώ μαζί τους είχε πλέον πέσει νύχτα.
"Εσύ γιατί είσαι εδώ;"ρωτάει η υπεύθυνη πίσω από το γραφείο που είναι αραχτή και όποιος την ρωτάει κάτι εκείνη απαντά με ειρωνία.
Σωστά την καταλαβαίνω απόλυτα, είναι εν ώρα εργασίας και την ενοχλούν ενώ κλείνει ραντεβού με την νυχού της.
Κια μετά αναρωτιέμαι γιατί έχουν το τηλέφωνο έξω από το κτήριο άφιλτρο τηλέφωνο είναι όλη την ώρα εγκαταλειμμένο.
"Είρθα να πιούμε καφέ"της απαντώ και εγω ειρωνικά εγώ και ξέρω πως βράζει τώρα.
Ακούω από πίσω μου κάποιον να γελάει με την απάντηση μου.
Αφού πέρασα μια ώρα κια να περιμένω, μιυ κάνει νόημα και πάω επιτέλους να τελειώσω με την δουλειά μου.
Όταν ευχαριστώ κάθε Άγιο που με ακούει που επιτέλους τελείωσα και με αυτό και κατάφερα να φτάσω σπίτι, σκέφτομαι πως πλέον δεν με νοιάζει και πολύ που δεν έγινε κάτι στα γενέθλια μου.
Θα ανακαλώ μέχρι να κοιμηθώ το άγγιγμα της σήμερα και τις ευχές που είχαν έναν πιο πονηρό τόνο.

Φτάνω έξω από το σπίτι και συνηδητοποιω καθώς ψάχνω σαν μανιακή την τσάντα μου πως δεν έχω τα κλειδιά του σπιτιού.
Όχι ,όχι, δεν μπορεί να τα έχασα, και αν μου έπεσαν πουθενά.
Προσπάθησα να θυμηθώ που άνοιξα την τσάντα αλλά αυτό είναι αδύνατον γιατί το έκανε αρκετές φορές.
Και τότε μου αστράφτει, πως σήμερα στην καφετέρια,πήγαμε στις τουαλέτες με την Τζένη, προφανώς όχι μόνες γιατί τότε σίγουρα δεν θα πηγαίναμε γι αυτό τον λόγο κια καθώς έψαχνα στην τσάντα μου έβγαλα τα πράγματα και τα κρατούσε η Τζένη.
Έβγαλα το κινητό και της έστειλα ένα γρήγορα μήνυμά.

Η απάντηση ειρθε πιο γρήγορα από όσο πίστευα,σχεδόν το ίδιο λεπτό.

"Άλεξ, φύγε!"
Άνοιξε η πόρτα του διαμερίσματος μου και μου κόπηκε η ανάσα.

Μικρό το ξέρω και βαρετό αλλά..... μέχρι το επόμενο κεφάλαιο κόψτε τον λαιμό σας αγάπες❤