Wanna Get Drunk And Nasty

35

Αλεξία

Όλα έσβησαν από τη στιγμή που τον είδα, και θα μπορούσα να πληγωθώ πραγματικά αν δεν είχα δει την Τζένη να με κοίτα ,με αυτό το βλέμμα ,με παρακαλούσε να την πιστέψω πως δεν ειξερε, μου έλεγε πως λυπάται, πως θα κάνει τα πάντα για να μην με πειράξει αυτός,με ικευτευε απλώς,δεν είχα δει ποτέ ξανα αυτή την έκφραση στο πρόσωπο της και ευχόμουν να μην το ξανα δω.

Με πλησιάσε ο Νίκος, και ακόμη κια όταν με άγγιζε δεν ένιωθα φόβο ή θυμό αλλά πιο πολύ πόνο,τον δικό της πόνο, σνα να ήταν κάποια ενέργεια που την μετέφερε μαγικά.

Το βαρύ άρωμα του χάθηκε και αντικατασταθηκε από το απαλό και ανάλαφρο της Τζένης.

Με έβαλε από πίσω της και μόνο αυτή η κίνηση με έκανε να την πιστέψω παρόλο που ειξερα πως δεν σκόπευε ποτέ να με άφηνε να βρεθώ σε έναν χώρο με αυτόν εσκεμμένα.

Ξεκίνησα να ακούω την διαφωνία τους και παρόλο που τους άκουγα να μιλάνε κια να αναφέρονται σε εμένα δεν μπορούσα πάρα να προσηλωθω στον τρόπο που η Τζένη άλλαζε θυμωμενες εκφράσεις, πως κινούνταν τα μαλλιά και το σώμα της με την ένταση που έδινε,τα χείλη της που άνοιγαν και έλεγαν όσα εγω δεν μπορούσα να πω στον Νίκο, που έδινε υποσχέσεις που ειξερα πως θα κρατήσει,ο τρόπος που εσμιγαν τα φρύδια της ,που άνοιγαν διαπλατα τα γαλάζια μάτια της.

Και το ειξερα εκείνη τη στιγμή ακριβώς πως την αγαπούσα,πως κανενα παιχνίδι δεν θα το άλλαζε αυτό μεταξύ μας.

Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησαν τα κορίτσια να μαζέψουν την Τζένη ,ποτέ άνοιξε η πόρτα και η Τζένη έδιωχνε τον Νίκο ,ένιωθα σαν τον παρατηρητή.

Οι πιο έντονες φωνές και το σπρώξιμο από την Αθηνά που εφευγε επίσης με έκαναν να ξυπνήσω, να καταλάβω που είμαι, να θυμηθώ ότι είμαι σπίτι, η Τζένη τσακώνεται με τον πρώην μου, όλες οι φίλες μου κοιτάνε εκπληκτες.

Θα με ρίξεις και εμένα από τις σκάλες

Ήταν ο τελευταίος ήχος που άκουσα ,η τελευταία φωνή,και χιλιάδες ερωτήματα διατυπώθηκαν στο μυαλό μου.

Η φωνή της με συνέφερε και έσπρωξα τα παιδιά που την κρατούσαν και την έχωσα στην αγκαλιά μου.
Κρατησα το κεφάλι της σφικτά στον ώμο μου όσο ένιωθα τα δάκρυα της να βρέχουν την μπλούζα μου.

Η Τζένη,η Τζένη που γνωριζόμαστε πέντε χρόνια, δεν την έχω δει ούτε μια φορά να κλαίει.

"Είμαι εδώ"

"Σε κρατώ" της μίλησα τόσο σιγά σε σημείο να μπορεί να το ακούσει μόνο αυτή.