opgesloten [a.i]

fifty-one.

Ik voel mijn ogen groter worden en kijk gelijk naar de persoon waar Sophie naar wijst.

Ik zie dat het een lange jongen met krullen is en zonder dat ik het weet heb ik mijn pikhouweel laten vallen, Sophie achtergelaten en ren in naar hem toe.

Ik kom steeds dichterbij en voel steeds meer adrenaline door mijn aderen stromen. Zal het hem echt zijn?

Als ik bij de jongen aankom, weet ik zeker dat het Ashton is. Zijn figuur, zijn haar, zelfs de manier waarop hij zijn pikhouweel vasthoudt.. Alles klopt. Het ís Ashton.

Ik ga voor hem staan en kijk hem in de ogen voordat ik mijn armen om hem heen sla. Ik trek hem tegen me aan en leg mijn hoofd op zijn schouder.

Als ik na een tijdje weer terugtrek kijk ik hem in zijn ogen. Zijn gezicht staat verbaasd en hij staart me voor een paar seconden met open mond aan. Hij laat zijn gereedschap vallen.

"Melissa!" roept hij dan, nadat er een enorme glimlach op zijn gezicht was doorgebroken. Hij slaat zijn armen om me heen, dit keer is het aan hem om de ander plat te knuffelen.

Als we allebei weer loslaten, geeft hij me een kus op mijn mond. "Mel, ik heb je zo gemist!" roept hij uit, terwijl hij mijn wang streelt. "Ik jou ook, Ash," zeg ik, glimlachend en misschien ook wel licht huilend van blijdschap.

Hij veegt een verdwaalde traan van mijn wang. Ja, ik huil. "Ik dacht dat je weg was," zeg ik. "Je was niet in onze cel." Hij knikt en kucht even.

"Ik ben verplaatst, die Macaroni-" "Maconia," verbeter ik hem. "Oké, die Maconia wilde niet dat je weer bij mij in een cel zou komen na de isoleercel." Ik zwijg.

"Hoe was het trouwens in de isoleercel?" vraagt hij met een bezorgd gezicht. Ik kijk hem aan met een droge blik en hij begint te grinniken. "Dacht ik al," zegt hij glimlachend.

Ik besluit hem te vragen naar de gang, aangezien die vraag me nogal kwelt. "Ash, hoe moeten we dan ontsnappen als-" "Hé, jullie twee!" Hoor ik een norse stem schreeuwen. Ik kijk in de richting van de stem en zie dat het een agent is. Hij wijst op ons.

"Door hakken!" roept hij met een enorm boze uitdrukking op zijn gezicht. "Waarom heb jij geen houweel?" vraagt hij aan mij.

Ik zwijg, hij maakt me bang. "Heeft ze wel, dit is de hare," zegt Ashton als hij zijn houweel aan mij geeft. Ik voel dat ik bloos.

"En waar is dat van jou dan?" Ashton haalt zijn schouders op. "Daar ergens," zegt hij, vaag wijzend naar waar ik vandaan was gekomen.

"Nou, ga halen!" Ashton knikt. "En denk erom, ik wil geen gepraat zien!" roept de agent nog, voordat hij wegmarcheert.

Ik zucht. "Dank je," zeg ik glimlachend tegen Ashton. "Geen probleem."