opgesloten [a.i]

twelve.

Als Ashton en ik na een tijdje zijn uitgepraat en voor de tweede keer uit onze cel worden gehaald, lunch, stappen we netjes in onze lange rij naar de kantine.

De kantine is armoedig. Het is een ruimte met drie ingangen, die sterk bewaakt worden. Er staan vier lange tafels met bankjes in het midden. Ze zijn bruin en er liggen etensresten over verspreid.

Ik denk dat de verschillende sectoren apart eten, omdat je hier nooit elke gevangene aan een tafeltje kunt zetten.

Er staat iets wat lijkt op een kapotte loopband, waar het enige hoogtepuntje in deze ruimte ligt af te koelen; voedsel.

Ik pak een dienblad en sluit de rij aan. Ashton is verdwenen, hij zit vast bij zijn vrienden.

Ik schep wat bonen en rijst op, verder weet ik niet wat het is en dat wil ik graag zo houden. Ik scan de menigte en vind na lange tijd Sophie, waar ik snel heen ren.

"Hé," groet ze.

Ik loop met haar mee en ga samen met haar bij een groepje andere meiden zitten, waarvan ik niet iedere naam kan onthouden.

Na het eten neem ik afscheid van Sophie en de andere meiden en loop ik weer richting Ashton.