opgesloten [a.i]

fifty-three.

Als ik de volgende dag op het hakveld sta en Ashton zie, ren ik gelijk naar hem toe met het houweel dat ik net heb gekregen. Ik begroet hem met een kus.

"Ash, ik heb de oplossing," zeg ik met een enorme glimlach op mijn gezicht. Hij stopt met hakken en kijkt me met grote ogen aan. "Ja?"

"Ja."

"Vertel op!" Ik kuch even en begin dan mijn, al zeg ik het zelf, geniale plan te vertellen. "Oké, het zit als volgt. Je weet hoe erg Maconia ons haat, toch?" Hij knikt.

"Hij heeft ons alleen maar uit elkaar gehaald omdat hij wilde dat we het niet naar ons zin hadden. We hadden dat namelijk wel." Ashton knikt.

"Als we nou doen alsof we het fijn vinden dat we uit elkaar zijn omdat we elkaar haten? Maconia wil natuurlijk niet dat we het fijn vinden dat we uit elkaar zijn. Misschien, als we doen alsof we elkaar echt haten, stopt hij ons weer bij elkaar in een cel!"

"Wacht, waarom zou Maconia ons in een cel zetten als we elkaar haten?" vraagt hij met gefronste wenkbrauwen. "Nou, als we elkaar zouden haten, zouden we dus absoluut niet bij elkaar in een cel willen zitten. Maconia wil ervoor zorgen dat wij ons kut voelen, dus zet hij ons dan in één cel. Puur omdat we ons dan niet meer op ons gemak voelen. Want ja, wie wil er nou in een cel zitten met iemand die je haat."

Ashton knikt en er verschijnt een enorme glimlach op zijn gezicht. "Mel, dat is het! Zo kan het toch nog doorgaan!" zegt hij voordat hij me een kus geeft.

~

Als iedereen na een lange dag weer naar zijn of haar cel wordt gebracht, spreek ik een agent vanuit mijn cel aan.

"Meneer, zou ik meneer Maconia even mogen spreken? Ik wil hem bedanken," zeg ik met een glimlach die duidelijk nep is.

"Ik zal het hem vragen, wat is je naam?" "Melissa." De agent loopt richting Maconia's kantoor, klopt aan, loopt naar binnen en loopt twee minuten later weer naar buiten.

"Kom," zegt hij als hij de tralies voor me opzij schuift en me handboeien omdoet. Hij houdt me stevig vast voor als ik een poging zou doen om te ontsnappen en loopt met me naar Maconia's kantoor.

"Hier is ze," zegt de agent als hij me in de stoel voor het bureau van de Italiaanse directeur drukt.

"Hallo Melissa," zegt Maconia als hij zijn hand even langs zijn snor laat glijden. Ik zet mijn fake smile op en begin hem te bedanken.

"Meneer, sinds ik niet meer bij Ashton in een cel zit, voel ik me véél beter. Ik wist niet of u het al doorhad, maar de laatste tijd werd hij zó irritant! Ik mag hem echt niet meer, hij is enorm vervelend," zeg ik alsof ik het echt meen.

"Het spijt me dat ik een relatie met hem had, ik had gelijk naar u moeten luisteren." Maconia staart me met open mond aan. "Dus.. Je zegt dat je blij bent dat je niet meer met hem in een cel zit?" vraagt hij langzaam.

Ik knik heftig. "Ja, ik haat hem echt! Super bedankt dat u hem weghaalde, ik voel me nu enorm op mijn gemak, hier." Maconia kijkt naar de agent achter me en dan naar mij.

"Maar het is dus niet de bedoeling dat je je hier op je gemak voelt," zegt hij. Ik doe alsof ik schrik.

"Oh.. Maar ik voel me wel op mijn gemak, eigenlijk. Kunt u me alstublieft niet weer met hem in een cel zetten, zodat ik me niet meer op mijn gemak voel? Dat zou ik heel vervelend vinden," zeg ik, om hem zo per ongeluk op een idee te brengen.

Hij denkt even na en kijkt dan naar de agent. Hij wenkt hem en samen fluisteren ze wat.

"Melissa, dat laatste had je niet moeten zeggen," begint hij grijzend. "Ik heb besloten dat ik Ashton weer bij je in je cel ga zetten, dan voel je je niet meer op je gemak," zegt hij voordat hij opstaat.

Oh, potverdikkie. Waar heeft hij dat idee nou vandaan?

Ik laat mijn mond openvallen en doe alsof ik enorm geschrokken en boos ben. "Nee! Meneer, dat kunt u niet maken! Alstublieft!"

"Helaas, Melissa. Regels zijn regels," zegt hij alsof hij het erg voor me vindt. "Neem haar mee en zet meneer Irwin er gelijk bij," commandeert hij de agent terwijl hij streng op me wijst.

De agent neemt me mee, gooit me in mijn cel en zet Ashton er even later ook in.

Als de agent vertrokken is en Ashton en ik tegenover elkaar zitten, glimlacht hij. "Was het makkelijk?" Ik knik.