Gevoelens voor je beste vriend

- Hoofdstuk 5 -

Ik word wakker en ben nog steeds kapot van gister. Ik sta moeizaam op en doe een zwarte skinny jeans aan met een shirt, tot slot zet ik mijn bril op. Ik loop de woonkamer in en rek me nog een keer uit. Robbie zit op de bank en kijkt me raar aan. 'Wat is er?' Zeg ik vragend. 'Sinds wanneer draag jij een bril?' Zegt hij dan. 'Sinds ik te lui ben om lenzen in te doen.' Zeg ik lachend. Hij grinnikt. Ik loop naar de deur van de achtertuin en doe die open, waarna ik ga zitten op het bankje. Ik zucht tevreden en pak mijn mobiel. Robbie komt bij me zitten en slaat een arm om me heen. 'We gaan op vakantie met de bankzitters, wist je dat al?' Zegt hij. 'Echt?!' Antwoord ik. Hij knikt. 'Vanavond moeten we bij hun zijn.' Zegt hij. Ik knik. 'Dat het weer opeens zo om kan slaan, gister regende het nog' Zeg ik. Hij grinnikt. 'Dit is echt iets wat jou rustig maakt hé?' Vraagt hij dan. 'Ja, niemand kan mij rustig krijgen behalve de natuur en op 1 of andere manier jij ook' Zeg ik grinnikend. Hij glimlacht en legt zijn hoofd op mijn schouder. 'Ik hou van je Matthy' Zegt hij dan. 'Ik ook heel veel van jou' Antwoord ik liefdevol.

Ondertussen zijn we begonnen met het inpakken van mijn koffer. Als alles ingepakt is rijden we naar Robs huis en pakken we zijn koffer in. We kijken op de klok en het is alweer 5 uur geweest, dus we rijden gelijk door naar Raouls huis. Daar aangekomen stappen we gelijk in de bus die Koen heeft ingehuurd en rijden naar onze vakantiebestemming.

Midden in de rit zegt Milo opeens: 'Waar waren jij en Rob met de vorige opnames?' Ik kijk Rob aan en hij zegt: 'Oh ik was thuis' Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en blijf stil. 'Nou en jij?' Vraagt Milo dan. 'Ik eh ja was eh geen idee' Zeg ik, terwijl ik moeilijk uit mijn woorden kom. 'Ik snap jou echt niet meer, rare kwal dat je bent' Zegt hij en kijkt weer naar voren. De woorden raken me, maar dat ga ik echt niet laten merken. Ik voel mezelf misselijk worden en laat mijn hoofd achterover vallen, terwijl ik me ogen sluit. 

We komen aan bij een tankstation en ik Rob en Raoul stappen uit. We lopen naar de wc's. Ik loop een hokje in en ga met mijn broek aan op de wc zitten. Tranen verlaten mijn ogen. Ik voel me echt vernederd. Opeens hoor ik de ongeruste stem van Raoul: 'Gaat alles goed?' Ik doe de deur open en mijn capuchon op. Ik volg Raoul naar de auto en Rob loopt naast me. Ik blijf naar de grond kijken. We stappen in de bus. Ik ga weer naast Rob zitten en naast me zit Koen. Voorin zitten Raoul en Milo. Ik zit in het midden en blijf naar de grond kijken. Opeens krijg ik vol een camera op me gericht. 'Kijk eens, daar hebben we emo Matthy' Zegt Milo. 'Tyf op met die camera' Zeg ik zo hard mogelijk. Ik voel alle ogen op me branden. Ik voel een hand op mijn been en schrik er even van. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en weet niet zo goed wat te doen. 'Matthy, kijk me eens aan?' Zegt Raoul. Ik schud mijn hoofd. Mijn hele ogen zijn sowieso rood. 'Matthyas het Lam, kijk me eens aan.' Zegt Raoul nu op een dwingende toon. Ik blijf zwijgen. Ondertussen haal ik mijn handen weg, maar blijf naar beneden kijken. Opeens krijg ik een keiharde por van rechts, waardoor ik tegen het kleine lichaam van Rob aan knal. Ik kan wel janken, zo'n pijn. Ik grijp met mijn handen naar mijn heup. 'Sjezus wat is er zo erg aan?' Zegt Koen. Ik negeer hem, tot Raoul een beetje geïrriteerd raakt en zegt: 'MATTHYAS MAARTEN HET LAM, IK VROEG JE WAT' Ondertussen knijpt hij in mijn been en ik kijk van schrik omhoog naar Raoul en vermijd de andere ogen. Ik bijt op mijn onderlip van de pijn en mijn been trilt. Hij kijkt me geschrokken aan. Ondertussen voel ik een arm om me heen, dat moet Robbie wel zijn. Ik kijk hem aan en als hij ziet dat ik gehuild heb, trekt hij me dicht tegen zich aan. Ik laat me op zijn borstkas vallen en begin geluidloos te huilen. Mentaal als fysiek ben ik de laatste dagen echt gesloopt..

Pov Robbie:

Matthy laat zich in mijn armen vallen en begint te huilen. Ik knuffel hem rustig en doe een hand onder zijn trui. Gelijk als ik de plek aanraak waar Koen hem heeft gepord, krimpt hij ineen. Ik streel er zachtjes over en ik voel even later dat hij is gestopt met huilen. 'Slaapt hij?' Vraagt Koen. Ik knik. 'Ik praat straks wel even met hem bij het vakantiehuisje.' Zegt Raoul. 'Matthy heeft nog nooit zoveel gehuild..' Zeg ik zacht. Iedereen knikt. 'Waarom heb je überhaupt een hand onder zijn trui?' Zegt Milo dan. 'Nou, omdat Koen hem daar had gepord' Zeg ik. 'Zo hard was dat niet' Verdedigd Koen zichzelf. 'Nou, hij kromp anders wel ineen toen ik eraan zat' Zeg ik.

Halverwege de rit, voel ik Matthy bewegen. 'Hee ben je wakker?' Vraag ik. Hij geeft me een kleine glimlach. 'HOMO'S!' Roept Milo door de auto heen. Matt zucht. Ik lach nep als Milo de camera op ons richt en geef Matthy een kus op zijn hoofd. 'Ja daar word ie wel geil van' Zegt Koen en de camera word weggedraaid. Ik voel dat Matthy weer begint te huilen. Ik trek hem dichter tegen me aan en veeg zijn tranen weg.

Als we aankomen bij het vakantiehuis, maak ik Matt wakker. Als hij wakker word, gaat hij rechtop zitten. Iedereen is de auto al uit. Matthy zijn gezicht is helemaal rood van het huilen. Als we de auto uitstappen, kijkt hij alweer naar zijn voeten. Iedereen rent naar een bed, maar Matthy doet rustig aan. Ik pak zijn hand en trek hem mee naar de 2 persoonsbed. 'Kom wij gaan hier wel' Zeg ik met een kleine glimlach. Hij glimlacht lief terug. We gaan zitten op het bed en Matthy laat zich achterover vallen. 'Wat is er Matthy?' Zeg ik zacht. 'Niks' Mompelt hij. 'Jawel er is wel wat' Dring ik door. 'Het is gewoon teveel' Zegt hij zacht. Ik heb echt medelijden met hem. 'Ga maar even douchen, lief' Zeg ik zacht. 'Oké, bedankt' Zegt hij en pakt de benodigde spullen uit zijn koffer en loopt naar de badkamer. Ik glimlach en loop dan naar de woonkamer. 'Matthy is gaan douchen, volgensmij gaat het wel weer goed' Zeg ik expres, zodat ze hem daarlijk met rust laten als hij de woonkamer in komt. 

Pov Matthy:

Ik laat het water over mijn lijf heen glijden. Het voelt fijn. Ik vergeet even alles om me heen. Ik maak een washandje nat en wrijf dat over mijn ogen in, die pijnlijk aanvoelen door het huilen. Ik lijk wel een kleuter die om alles jankt.. Ik zucht. Kon je gedachten maar uitzetten, dan was het leven veel makkelijker geweest. Opeens voel ik een lichaam achter me komen staan die me van achter omhelst. Ik schrik en kijk achter me. 'Robbie?' Vraag ik dan. 'Hey lief' Zegt hij. Ik glimlach en leun zachtjes tegen hem aan. 'Waar dacht je aan? Ik hoorde je namelijk zuchten' Vraagt hij bezorgd. 'Aan hoe makkelijk het leven kon zijn als je je gedachten uit kon zetten' Zeg ik opnieuw terwijl een zucht mijn lippen verlaat. 'Matthy toch' Antwoord hij en laat me los. Ik kijk hem vragend aan. Hij pakt een pak shampoo en smeert wat op zijn handen, waarna hij mijn haren inzeept en ondertussen mijn hoofdhuid masseert. 'Rob dit hoef je echt niet te doen-' Zeg ik zacht. 'Maar als ik dit wil dan?' Zegt hij lief. Ik glimlach en ontspan me. Ik heb gewoon het liefste vriendje van de wereld..