Gevoelens voor je beste vriend

- Hoofdstuk 19 -

Sinds ik niet meer op school zit, werk ik al ongeveer 1 maand bij Koen, op het kantoor dus. Ik edit alle video's van hem en het bankzitterskanaal. Koen heeft nog tegen me gezegd dat als het teveel word, ik het moet aangeven. Maar Matthy hier, durft weer verdomme niet op Koen af te stappen en te zeggen dat het teveel word. Ik loop al die dagen met alle last op mijn schouders en de stress is niet te houden. Zelfs nu, half 1 's nachts, zit ik nog te editen achter de laptop. Robbie ligt allang in bed en ik had gezegd dat ik er zo aan zou komen, maar ik plaats daarvan zit ik verdomme nog steeds in de werkkamer te editen, omdat ik anders achterloop. Want ik had weer met mijn domme hoofd de hele ochtend niks gedaan. Oké Matthy, nog de laaste dingen editen en dan kan je eindelijk naar bed! Maar nog geen minuut later voel ik dat ik wegdommel en in slaap val.

Niet veel later word ik wakker. Ik kijk rond er besef me weer dat ik op de werkkamer ben. Ik sluit de laptop af, want alles word me teveel en het is echt niet goed wat ik aan het doen ben. De stress heeft straks weer alle macht over me en dan breek ik en val ik weer in het dieptepunt van vroeger, toen ik alleen woonde en elke ochtend met teveel stress naar de opnames vertrok. Dat wil ik echt niet weer ervaren, vooral niet hoe ellendig ik me toen voelde..

Ik kijk op de klok: 03:25. Sjezus.. Ik voel dat ik misselijk word en ren naar de badkamer waar mijn hele maaginhoud eruit komt. Ik laat mezelf vermoeid voor de wc vallen en adem rustig in en uit. Een traan loopt over mijn wang. 'Ik kan het niet meer..' Zeg ik tegen mezelf en leun op de wc rand, waarna ik weer moet overgeven. Ik voel dat iemand over mijn rug heen streelt. 'Wow Matthy gaat het?' Zegt Robbie en ik knik vermoeid. Ik voel mijn ogen haast dichtvallen. 'Kom maatje we gaan naar bed' Zegt hij en trekt me overeind, waarna hij een arm om me heen slaat en me overeind houd. We lopen naar het bed en de hele weg steun ik op Robbie. Als we bij het bed aankomen, laat ik me vermoeid achterover vallen. Robbie komt naast me liggen en net als hij de lamp uit wil doen. Deins ik overeind en besef me dat ik het niet af heb. Een schuldgevoel overheerst me. Hoe zou Koen reageren als hij ziet dat ik het niet afheb?! Wat als hij boos gaat worden?! Robbie kijkt me bezorgd aan als er opnieuw een traan mijn ooghoek verlaat. 'Wat is er Matthy?' Vraagt hij bezorgd. 'I-ik heb het niet af' Zeg ik. 'Heb je überhaupt geslapen?' Zegt hij. Ik kijk naar de grond en schud mijn hoofd. Hij zucht. 'Jij gaat slapen, dat in ieder geval. En laat me er niet achterkomen dat jij het bed uit bent geweest voor werk' Zegt hij streng en bezorgd. Ik knik en laat mezelf op het kussen vallen. Robbie slaat een arm om me heen en zegt: 'Ik hou van je' Ik reageer er al niet meer op, want al snel ben ik in een diepe slaap.

De wekker gaat. Voor mijn gevoel heb ik amper geslapen. De wekker geeft 7u aan en ik zucht en laat mezelf weer in het kussen vallen. Robbie is ook wakker en kijkt me aan. Ik kijk ook naar hem. 'Matt, je hebt echt amper nachtrust gehad, moet ik zeggen dat je ziek bent anders?' Vraagt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd. Hij zucht en schud zijn hoofd. 'Matt dit komt niet goed met jou' Zegt hij bezorgd, maar loopt dan naar de kledingkast. Ik ga rechtop zitten en een traan verlaat zijn ooghoek. Waarom? Waarom ik?

- tijdskip -

Ik loop het kantoor binnen, met nog steeds de wallen onder mijn ogen. Ik heb geweigerd ochtend te eten, want daarlijk moet ik overgeven op kantoor. Ik heb ook expres mijn bril op gedaan in plaats van lenzen, dan vallen de wallen misschien toch nog wat minder op. Al denk ik dat er geen verschil in zit. Koen en Raoul geven me bezorgde blikken, maar ik negeer ze en ga zitten aan het bureau. Ik heb hier zo geen zin in. Tis dat we nog geen mensen hebben aangenomen, dus is het minder erg, anders was ik echt ziek thuis gebleven.

Pov Robbie:

Matthy gaat zwijgend zitten, zonder Raoul en Koen te begroeten. 'Sorry boys, ik weet ook niet wat hij heeft. Hij heeft bijna de hele nacht geëdit en daarna ook nog overgegeven. Hij weigerde ook te eten vannochtend' Zeg ik bezorgd. 'Ik heb nog gezegd dat als het teveel is, hij het maar moest laten zitten' Zegt Koen met een kleine zucht, bang dat het aan hem ligt. 'Het ligt echt niet aan jou maatje' Zeg ik geruststellend en leg een hand op zijn schouder. Raoul kijkt bezorgd naar Matthy die met zijn hand door zijn haren gaat en met moeite zijn ogen openhoud. 'Hij ziet er ook echt niet uit' Zegt Raoul. Ik knik. 'Nouja het enige wat ik al fijn zou vinden is als hij tenminste wat eet' Zeg ik. 'Ik zou wel even met hem praten' Zegt Raoul. 'Bedankt' Zeg ik met een kleine glimlach.